Ongepland, toch gewenst, en toen geopereerd.. (19 jaar)

[liefde]

Hallo lieve allemaal,

Ik heb het momenteel heel erg moeilijk met het verwerken van het verlies van mijn eerste kindje.
Ookal ben ik pas 19, ben ik per ongeluk zwanger geraakt, werd ik gewoon ongesteld, bleek ik toch een kindje in mijn buik te hebben. Op kerstavond 2009 deed ik de eerste zwangerschapstest op aanraden van vriendinnen omdat ik me zo raar voelde en ik toch de maand daarvoor een ongelukje had gehad (gescheurd condoom wegens onderzoeken mocht ik geen hormonen slikken vd reumatoloog) ookal was ik ongesteld geweest-toen een enorme opluchting- vond ik het het proberen waard.
Totaal nonchalant deed ik de test, en toen BAM binnen 2 tellen 2 hele duidelijke streepjes. Mijn vriend en ik waren radeloos. Ik kreeg meteen een raar onderbuikgevoel. Heel vreemd maar eigelijk voelde ik die avond al dat het mis was in mijn buik.2 dagen later naar het ziekenhuis gegaan vanwege heftige kramp en bloedverlies, daar constateerde ze 99% kans op een miskraam. Wegens de kerstdrukte was een echo teveel moeite en was een hcg telling in mn bloed voldoende, moest gaan dalen in de komende week. Maar dat deed het niet. TOen ik na een aantal dagen terugkwam (bloedverlies was gestopt) bleek het zelfs gestegen te zijn. Meteen naar de gyn, inwendige echo en veel schrik maar niks te zien in mijn baarmoeder. Afwachten en om de dag terugkomen. Wat een onzekerheid tijdens de langverwachte kerstvakantie! Bij pijn moest ik meteen terugkomen ivm vermoeden op BBZ (buiten baarmoederlijke zwangerschap) veel gedraai en gehuil later ben ik op oudjaarsavond opgenomen en ik zou de volgende ochtend geopereerd worden omdat ik pijn links in mijn buik had. De gyn die mij de volgende ochtend wekte vond mij echter ' niet ziek genoeg' en hcg niet hoog genoeg, moest dus eerst afwachten.. Na een beroerde nacht thuis en veel paracetamols verder werd ik de dag daarop weer opgenomen en toen ben ik geopereerd en is mijn hele eileider met vruchtje en al verwijderd. -- het enige positieve daaraan was een einde aan de onzekerheid!--wel of niet meer zwanger, wel of niet een operatie?--
Ik ben er heel ziek van geweest.. maar nu 4 maanden later zit het nog steeds, of eigenlijk sterker dan ooit in mijn hoofd dat ik een "echt" kindje wil. Een gezond, fijn kindje. Ik studeer Pedagogiek aan de uni, dus ik kan rationeel gezien nog helemaal geen moeder worden.. zit in mijn eerste jaar, mijn vriend heeft ook afgelopen jaar zijn baan opgezegd om weer te studeren dus we kunnen het ons echt niet permitteren, maar ik zou op dit moment NIETS LIEVER WILLEN!
Ik voel me heeel erg alleen, mijn hummeltje heeft in mijn buik gegroeid, als die niet te vroeg was gestopt met zwemmen was ik nu over de helft van de zwangerschap geweest.
Ik vind het zo moeilijk om nu zwangere vrouwen en babies te zien. Ik ben een soort jaloers, maar tegelijkertijd schaam ik me daar ook voor.
Rationeel denk ik: "kom op, komt over 5/6 jaar wel", maar vanbinnen schreeuwt alles dat ik in mamie-modus moet gaan!
Heeft iemand hier ervaringen mee... Ik wil het zo graag kwijt, delen..
Liefs

[Madelief1980]

Wat een verhaal.... Heftig zeg! Ik kan me voorstellen dat je je alleen voelt.... Ik hoop dat je hier op het forum je verhaal wat kwijt kunt.

Ik kan eigenlijk helemaal niet meepraten over dit onderwerp, want ik ben nooit zoals jij, zo jong echt zwanger geweest. En ik denk dat je door de hormonen een gevoel hebt ervaren wat moedergevoelens los maakt. Niet raar dus, dat je nu zo graag zwanger zou willen worden.

Het enige wat ik je kan zeggen is dat ik het ook zo graag wilde toen ik 18 was en dat ik nu ontzettend blij ben dat het niet is gebeurd. Mijn vriend wilde toen niet en ik wel heel graag. Overal zag ik zwangere buiken en baby's en wilde dat ook! Ik zat ook in mijn eerste jaar studie en dacht: het komt vast allemaal op z'n pootjes terecht! En dat was het vast ook gekomen, maar ik had de jaren die ik nu heb gehad niet willen missen! De vrijheid die je hebt, de kick van het afmaken van een studie, het lekker op orde krijgen van je leven, het versterken van je relatie (bij mij ging het uiteindelijk uit en ben ik nu getrouwd) Meid, dit helpt je natuurlijk helemaal niet, maar als je mijn zusje was, zou ik je vastpakken en zeggen: kom op, droom, leer, vind je eigen geluk! en dan is de basis voor een baby zo veel sterker! Je mist niets, alles komt ook voor jou, alleen je krijgt er nog iets anders bij. Namelijk een aantal jaren van volwassen worden in je eentje, met je vriend alleen. Moeilijk hoor. Heel veel sterkte!

x Madelief

[Rian-kippie]

moeilijk meid...

zelf ben ik op mijn 14e ongepland zwanger geweest, dit destijds laten aborteren, nooit geen spijt van gehad overigens omdat ik gewoon echt veel en veel te jong was... maar het oersterke "ik wil moeder worden" gevoel is altijd gebleven, komt door al het hormoon wat je in je lijf hebt gehad denk ik...

nu, 10 jaar later ben ik dan ook daadwerkelijk weer zwanger, van mijn huidige man wat destijds ook mijn vriend was!

ik kan alleen maar zeggen... neem tijd voor jezelf, denk goed na wat je wilt... misschien heeft het ook nog wat verwerking nodig... en als je over een aantal maanden nog steeds het gevoel hebt dat je graag moeder wilt worden, bespreek het dan met je vriend, stop met je opleiding en ga ervoor... volg je hart... volg je gevoel...

tis een keuze die alleen jij samen met je vriend kan maken!

[Kersje]

Hoi liefde,

Wat een verhaal, meid. Ik kan me voorstellen dat je leven helemaal op zijn kop stond en dat je je alleen voelt. Ik denk inderdaad ook dat het met hormonen te maken heeft dat er een moedergevoel ontstaat. Dit gevoel is zo sterk, dat je er niet omheen kunt, lijkt het wel. Toen bij ons de zwangerschap mis liep, wilde ik meteen weer zwanger worden. Ik kon/wilde dat gevoel van zwanger zijn niet opgeven. Ik voel me hierin wel rustiger worden. Ik wil nog steeds heel graag weer zwanger worden, maar mijn haast is iets minder (wel graag dit jaar nog, hoor ) .
Je bent nog jong, maar volgens mij best een slimme meid. Ik ga ervan uit dat je heel goed de voor- en nadelen op een rijtje hebt gezet. Wat vindt je vriend ervan? Hoe zie je jullie leven voor je? Wat vind je belangrijk? Het idee van moeder worden is nu aangewakkerd en het is aan jou/jullie om hier een keuze in te maken.
Succes met jullie keuze en sterkte met het verwerken van je verlies en wat er gebeurd is. Ik hoop dat het je helpt om mee te schrijven en te lezen op dit forum (mij helpt het zeker ).

groetjes,
Kersje

[Babeloe]

Hoi Liefde,

Zoals je in mijn topic hebt gelezen heb ik ook net een BBZ gehad. Ik heb me in mijn leven nog nooit zo verdrietig en nog nooit zo overhoop gevoelt als de deze week. Dus ik weet wat er zo al in je om moet gaan. Ook al was het bij jou niet gepland, zoals ik het nu lees was het wel gewenst. Voor mij geeft het veel hoop voor de toekomst om me weer te richten op een volgende zwangerschap. En zoals je al schreef, je lichaam staat nu in de mama-mode. Dus ik snap dat je daar nu mee overhoop ligt.

Ik zou je hetzelfde advies willen geven als Kersje. Je bent nog jong en een studie is ook veel waard, maar aan de andere kant moet je wel je gevoel blijven volgen. Maak geef overhaaste beslissingen, geef jezelf de tijd om er goed over na te denken en er met mensen over te hebben. Maar wees wel eerlijk en trouw aan jezelf. Een kind zet je wereld op zijn kop, of je nu 19 of 30 bent.

Ik zelf had trouwens ook al een zeer vroege kinderwens. Ik wilde eigenlijk al zwanger worden toen ik 17 was. Gelukkig heb ik dat wel kunnen uitstellen :-) Hoewel het bij jou nou natuurlijk veel heftiger is, werkte het bij mij wel om me eerst te richten op mijn andere dromen. Ik wilde graag voor de klas staan en om dat te kunnen bereiken had ik toch echt eerst een diploma nodig. Op het moment dat ik een baan in het onderwijs had, zijn wij trouwens ook heel snel gestopt met de pil.

Ik wil je trouwens nog wel zeggen dat je echt belachelijk bent behandeld in het ziekenhuis. Dat ze je op die manier hebben afgescheept. Echt schandalig. Je zou haast een klacht in dienen.

[liefde]

Hoi lieve allemaal,
Jullie reacties geven me echt weer moed!
Ik wist het even echt niet meer!! Ik moest echt iets proberen..vandaar dat mijn vriend dit forum aanraadde.. ( tis zo'n schatje... hij leeft heel erg mee, steunt me, maar heeft niet de echte "moedergevoelens", hoewel hij bij de eerst aflevering van greys anatomy die we in het ziekenhuis keken ook over een miskraam ging.. hij toen ook hartverscheurend moest huilen!! Kindje kwijt!.. staat hij er nu wat verder vanaf.. ) Hij heeft ook een kinderwens.. maar nog niet nu.
Het moeilijke is.. en dubbele... als dit vorig jaar was gebeurd.. dan weet ik bijna zeker dat we dan 'bewust' zwanger zouden willen worden. Hij had toen een goed betaalde baan, vast contract, ik zat in het tweede jaar van mijn studie... prima.. had gekund denk ik dan, lastig maar wel mogelijk.
Maar nu... kan het niet. We zijn beide afgelopen september aan een nieuwe studie begonnen, ik heb de overstap naar de universiteit gemaakt omdat ik meer verdieping wilde in het :."kind" vandaar dat ik nu Pedagogische wetenschappen studeer en autistische kinderen begeleid als werk... en hij wilde ook meer met mensen werken ipv op kantoor..
We zouden zulke lieve, fijne ouders zijn. (mijn vriend werkt overigens ook met 'probleemkinderen') We zijn namelijk echt heeel gek op kindjes..
Over een paar jaar zullen we dat zeker ook zijn.. dat weet ik heeel zeker.. maar diep van binnen zit een soort angst... ik ben bang dat het om de een of andere reden dan niet meer lukt. Ik heb natuurlijk nog maar 1 eileider....
Om deze angst te sussen heb ik een afspraak bij de gyn. gemaakt.. ze hebben toen ook wel vanallesverteld maar veel daarvan is langs me heengegaan.
Ik hoop overigens heeel erg voor jullie dat zodra jullie er aan toe zijn om een kindje te krijgen het allemaal goed gaat en lukt!
Liefs!

[liefde]

PS
Heel gek.. de avond nadat mijn vriend en ik het "ongelukje" hadden gehad.. vertelde mijn nichtje dat ze zwanger was... ik heb vandaag haar kleintje gezien.. heel mooi, lief, klein... het had zo weinig gescheeld en dan had ik dat ook gehad.. Toppunt van Onwerkelijk... maar ook heel verdrietig! .. ik wil ook...

[Kersje]

Hoi Liefde,

Goed van je dat je een afspraak hebt gemaakt bij de gyn. Dan kan je al je vragen nog een keer stellen. Hopelijk krijg je dan antwoorden waar je wat aan hebt. Ik heb wel eens gehoord dat de eileider die overblijft de functie van de andere overneemt, dus dat je kansen op een zwangerschap niet kleiner zijn. Maar dat weet de gyn natuurlijk beter .

Ik kan me voorstellen dat het kindje van je nichtje gemengde gevoelens bij je oproept. Ze zijn zo lief, he, die kleintjes.

Als ik het goed heb gelezen willen jij en je vriend wachten tot jullie studies zijn afgerond, maar ben je bang dat het dan niet zal lukken om zwanger te worden. Begrijpelijk dat je dat voelt. Ik hoop dat de gyn je angst weg zal kunnen nemen en dat jullie een keuze kunnen maken waar jullie beiden achter staan. En ik hoop natuurlijk dat jullie samen kindjes gaan krijgen (wanneer dan ook).

Succes met alles!
Liefs, Kersje

[Rian-kippie]

misschien heb je er niets aan.. maar ik heb buren, een aantal huizen verderop... en die hebben met 1 eileider al 11 kinderen gehad... nummer 12 is op komst!! (zeer zwaar christelijk gezin hoor)

[liefde]

Hoi Kersje,

Ja klopt, die angst.. maar ook nog steeds dat ik eigenlijk diep van binnen heel graag nu al wil, en dat maakt de angst van het uitstellen groter.
De gyneacoloog heeft na de operatie inderdaad ook gezegd dat mijn andere eileider het 5 van de 6 keer over neemt.. ALS hij het doet... want die kan natuurlijk verkleeft zijn of wat dan ook.. vind ik een eng idee... vandaar dat ik me ook echt even goed wil laten nakijken.

In mijn hoofd heb ik heel bewust besloten dat ik weer aan een veilige anticonceptiemethode moet, en dat ik eerst verder moet studeren..
Maar mijn hart zeg NU.. normaal gesproken ben ik echt een gevoelsmens.. en probeer ik wel veel naar mijn intuitie te luisteren.. maar dat is voor nu rationeel bekeken niet slim. Denk ik tenminste..
pfff ik denk te veel.
Over anderhalve week kan ik terecht bij de gyn dus dat is fijn!
liefs

[liefde]

Hee Rian-kippie..
Wow, nou die zijn dan zeker weten nog vruchtbaar! jeetje!
Zeker fijn om te weten. Hoe weet je trouwens dat ze er nog maar 1 heeft... op straat praten er toch niet zoveel mensen over... tenminste dat ervaar ik vaak.

[Lunanoa]

Wat een verdriet om je kindje op die manier te verliezen. Het is altijd moeilijk om je kindje te verliezen..

Jullie moeten samen de keuze maken.

Ben zelf op mijn 19e zwanger geweest, dit eindigde de eerste keer in een miskraam. Zat zelf toen nog op school. Was overigens wel gepland. Inmiddels werk ik & ben ik 32 weken zwanger. Ik inmiddels ook 20 jaar.

Leeftijd zegt niks meid & laat je keuzes niet beïnvloeden door anderen. Jullie moeten doen waar je je fijn bij voelt.

Ik ken mensen die nog fulltime universitair of op hbo-niveau studeren & dit combineren met het moederschap. Sommige hiervan hebben al 2 kids!
Je studiefinanciëring wordt wel een stuk verhoogt & misschien kunnen jullie kijken of de mogelijkheden er toch zijn?
Voor kinderopvang krijg je enorm veel subsidie & daar hoef je eigenlijk amper wat voor te betalen.
Je kunt het allemaal zo duur maken als je zelf wilt. Maar een zwangerschap is wel hardstikke zwaar, tenminste zo ervaar ik het.

Doe echt wat je gelukkig maakt meid!

[liefde]

Hoi Luna

Wow, wat stoer van je. Het liefst zou ik je zo na-apen!
Ik ga samen met mijn vriend toch nog even praten, voors en tegens..pfff ik had gehoopt dat ik nooit een kindje zou hoeven 'plannen' het leek me altijd heel magisch als het opeens zwanger zou zijn.. en dat alles dan goed op zn pootjes terecht zou komen..

Ik wens jou iig heel veel sterkte met je zwangerschap.. mag ik je nog vragen wat er zwaar is aan de zwangerschap.. last van hormonen? Pijn? Moe?
Liefs en succes!

[Kersje]

Meid, goed idee om na te laten kijken of je eileider functioneert. Hopelijk stelt het je gerust.
En verder, veel succes met jullie keuze! Kun je goed met je vriend bespreken hoe je je voelt?

liefs,
Kersje

[liefde]

Hoi Kersje,

Dankjewel.
Ja ik kan in principe heel goed met hem praten.. hij is heel lief en steunt me als ik verdrietig ben ( of jaloers...) :oops: maar hij is wel wat nuchterder dan ik. Mede natuurlijk ook omdat hij die hormonen niet in zijn lijf heeft (gehad).. en hij wat rationeler is ingesteld dan ik.
Hij vind/ denkt dat we nu echt niet aan een kindje kunnen beginnen door de studies... en ik denk dat daar wel mogelijkheden voor zijn.. maarja.. daarin verschillen we.. en leidt wel eens tot meningsverschillen... Maar nooit tot ruzie hoor..
Hij is wat realistischer of praktischer.... dan ik!
Ik ben meer een volg mijn hart-iemand! haha
We vullen elkaar meestal heel goed aan gelukkig!

[Lunanoa]

De ene zwangerschap is de andere niet natuurlijk maar heb wel een zware zwangerschap.

Tot ong. week 14 hondsberoerd geweest. Elke dag alleen maar overgeven, overgeven & overgeven Medicatie voor gehad maar dat hielp niet. Ben toen 6 kg afgevallen van het overgeven.

Rondom week 20 begonnen hévige rugklachten & werkte ik nog maar anderhalve dag. 8 weken later zat ik in de ziektewet.
Kan op sommige dagen niet eens lopen. :?

Slapen gaat slecht, vanwege de pijn. Hormonen zijn ook niet niks. Ik functioneer echt niet meer, kan niet normaal nadenken :lol:

Maar naast al die pijnen & klachten geniet ik énrom van ons ventje in mijn buik! Het is zó bijzonder!
Had alleen niet verwacht dat het zo zwaar zou kunnen zijn. Ik dacht ben jong, kan mijn lichaam makkelijk aan! Maar leeftijd zegt dus helemaal niks over hoe het allemaal verloopt

Daarbij komt ook gewoon alle stress van geboortekaartjes, babykamer etc. Al het geregel voor de kleine is ook nog best wat!

Je moet er dus écht wel beide achter staan. Dan kom je er zéker wel! Je hebt écht een kerel nodig waarbij je constant terrecht kan.
Maar dat zit vast goed

[Kersje]

Meid, dan hoop ik dat jullie tot een gezamenlijk besluit kunnen komen, waar jullie beiden blij mee zijn. Het is zoveel leuker om je samen te verheugen op de zwangerschap (en tijdens de zwangerschap te dromen over het kindje dat in je buik zit). Ik heb dat zelf als een geweldige tijd ervaren en hoop dit snel weer mee te mogen maken (hoewel die onbezorgde blijdschap er voor ons niet in zal zitten, maar toch).

Hou je ons op de hoogte (niet dat ik nieuwsgierig ben hoor :oops: )?

Liefs,
Kersje

[liefde]

Luna, Kersje,

Wat fijn dat jullie zo openhartig meeleven en vertellen.. heel fijn. Besef me ineens hoeveel behoefte ik aan begrip heb... pff heel fijn. Als mijn liefje zo terukomt van sporten gaan we wel even goed praten! \ik houdjullie zeker op de hoogte!

liefs !!

[Lunanoa]

Er is ook een: Jonge meiden die mama willen worden forum
Wees welkom!

Allemaal jonge dames!

[Lunanoa]

viewtopic.php?f=39&t=7130&start=1460

[Rian-kippie]

Hee Rian-kippie..
Wow, nou die zijn dan zeker weten nog vruchtbaar! jeetje!
Zeker fijn om te weten. Hoe weet je trouwens dat ze er nog maar 1 heeft... op straat praten er toch niet zoveel mensen over... tenminste dat ervaar ik vaak.

tis familie van een goede vriendin van me.. zodoende weet ik dat (er zijn inderdaad niet veel mensen die dat van hun weten)

[Rian-kippie]

meid ik begrijp je gevoel volledig hoor... mijn eierstokken hebben sinds mijn eerste kortstondige zwangerschap altijd luidruchtig gerammeld.. ben benieuwd hoe het gesrpek met je vriend is gegaan..

mijn vriend was ook altijd veel realistischer als ik.. dat helpt ook wel je weer met beide benen op de grond te zetten!