Zwanger en..... heimwee

[dees_1990]

Hoi hoi,

Ik hoop dat jullie mij hiermee kunnen helpen.. Ik zit er echt mee...

Een tijdje geleden hebben mijn vriend en ik besloten te gaan verhuizen naar Noord Holland. Hij had er heel lang gewoond, maar ik heb altijd in Gelderland gewoond. Ik heb er lang over nagedacht, en uiteindelijk hebben we toch de stap gemaakt.
Mijn vriend heeft het hier erg naar zijn zin. Ik helemaal niet eigenlijk. De eerste 2-3 maanden gingen wel, maar nu begin ik het echt te merken dat het niets voor mij is.
Ik heb hier niemand, ik ken hier verder niemand. Als ik iets wil gaan doen, kan ik het niet doen. Ik weet simpelweg de weg hier nog niet. Dus de keus is dan al snel even een ritje naar de supermarkt. Eigenlijk als ik zo kijk bestaat mijn leven uit slapen, eten, douchen, naar de verloskundige en weer slapen. De dag vul ik een beetje in met zo nu en dan eens een ommetje en toch maar weer achter de laptop.
Mijn schoonouders stonden er helemaal achter, ze vonden het leuk dat ik zou komen. Dan zouden ze hun kleinkind na de geboorte ook vaak kunnen zien en me helpen met dingen. Ik kom er nu achter dat het grootspraak is, en ik eigenlijk niets aan ze heb. Ik hoor ze niet, zie ze niet. Als ik ze zie krijg je een opmerking van het is dat je mijn kleinkind draagt maar anders... Natuurlijk wel een geintje, maar toch. En dan ook nog van dan haal ik het kind op vrijdag op en dan breng ik het zondag weer terug.
Ik krijg een kindje, het zou een hele leuke periode moeten zijn.. maar ik begin er steeds meer een hekel aan te krijgen. Niet aan het kindje hoor, dat vind ik juist super leuk, maar het gedoe erom heen.
Gisteren heb ik mijn moeder gesproken, en heb ik het eigenlijk wel heel moeilijk mee gehad. Hoe meer ik er aan denk, hoe meer ik zoiets heb van ik wil terug naar mijn eigen vertrouwde omgeving.
Ik heb hier echt helemaal niemand die ik ken, al mijn vriendinnen wonen in Gelderland, en die reizen ook niet zomaar even zo'n stuk af, en voor mij is het lastig om zo'n stuk te reizen omdat ik zwanger ben en veel last heb in drukke en warme ruimten. Zo'n afstand is niet niks.
Mijn vriend wil graag met me trouwen en hier blijven wonen. Ik wil ook graag met hem trouwen maar ik wil niet aan deze kant van het land wonen.
Ik ben bang dat als ik het tegen hem zeg dat ik er misschien straks alleen voor sta, ik ben zo bang hem hierin te verliezen en dat is wel het laatste wat ik wil.
Maar ondertussen loop ik wel op de toppen van mijn zenuwen, heb ik niets te beslissen als het gaat om mijn toekomst.
Met mijn vriend wil ik graag al die leuke dingen doen die je nu nog kan doen, maar mijn schoonouders bedenken altijd wel weer iets.
Nou weer of we in de zomervakantie 3 weken op hun zoon kunnen passen, dat is alleen maar waar het om draait.
Ik trek het niet meer, wil een opmerking geven daarover maar doe het ook weer niet.
Ik woon ten slotte in hun huis, en heb me aan hun regels te houden maar dat maakt het voor mij zo lastig.
De woningbouw heeft binnen een half jaar wel een woning, maar het duurt me erg lang.
Gisteren heb ik een dag gehad van alleen maar moe en verdrietig zijn, niet kunnen slapen en vandaag weer heel chaggerijnig zijn.
Heeft iemand hier een goed advies in, want ik weet het even niet meer.

Groetjes....

[Patricia1983]

Hi dees-1990,

Ik herken jouw verhaal wel een beetje.
Ik ben vorig verhuisd ook naar Noord Holland, ben samen met mijn dochtertje ingetrokken bij mijn huidige vriend. Ik moest ook erg wennen (eigenlijk nog steeds) mijn vriend heeft hier ook zijn hele leven gewoond en kent hier veel mensen en al zijn vrienden en veel van zijn familie wonnt hier in de buurt. Mijn vrienden en familie woont hier niet, ik heb ook regelmatig heimwee gehad en soms eigenijk nog steeds. Het is altijd wennen in een nieuwe omgeving. ik ben dan wel niet zwanger wat het misschien makkelijker maakt. Ik raad je aan om onder de mensen te komen, zwangerschapsgym/ yoga? Of ga een cursus volgen. Maak het ook bespreekbaar met je vriend. Het is in ieder geval wel een vervelende situatie voor je! Ga ook af en toe een weekend of een paar dagen naar je ouders of vrienden zodat je deze ook regelmatig ziet.
Ik hoop dat je snel wat meer thuis voelt! En misschien ontmoet je via dit forum wel mensen uit je omgeving. Succes ermee, ook met je zwangerschap naturlijlk!

[Nadine]

Allereerst: wat zit je in een rotsituatie

Vergeet niet dat je hormonen alles versterken. Maar dat neemt niet weg dat jij je nu zo voelt.

Straks deel je een kind met je vriend. Je moet ook deze gevoelens met hem delen. Jij zit hiermee en als hij van je houdt, zou ook hij ermee moeten zitten. Wij vrouwen vinden wel eens dat mannen dit moeten aanvoelen, maar dat doen ze niet. Als jij hem niet vertelt hoe je je voelt en waarom, zal hij het ook niet weten en kan hij niets voor je doen. Hoewel hij je waarschijnlijk wel graag wil helpen.
Misschien volgt uit dat gesprek wel dat jullie toch nog terug naar gelderland gaan..? Zo niet, dan moet je van je huidige situatie het beste maken.

Bij je schoonouders inwonen is niet niks (ik moet er niet aan denken) maar je woont er nu. Daarom ben je niet alleen gast en mag je dus ook meepraten over hoe het er aan toe gaat in huis. Hoe moeilijk het ook is: je moet het bespreekbaar maken. Doe dat dan eerst met je vriend, want jullie moeten samen sterk staan. Daarna samen met je schoonouders. Ken je de feedback-regels? Als jou iets niet bevalt, hoef je hen niet meteen aan te vallen. Begin met iets positiefs over hen en vervolg met hoe jij het ervaart. Dus: "ik krijg het gevoel dat.." Omdat je iemand niets kwalijk kan nemen voor hoe hij iets ervaart of voelt, moet je spreken vanuit jouw gevoel. Laat hen weten dat je niet had voorzien dat je het zo moeilijk met deze situatie zou krijgen.

Ik begrijp heel goed dat je niet de energie hebt om te reizen of om allerlei activiteiten te ondernemen. Op termijn is dat wel de enige oplossing om in te burgeren in je nieuwe buurt.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Sterkte!

[dees_1990]

Voor mij maakt dit het gewoon zo moeilijk.

Nou het is een beetje apart bij mijn schoonouders. Beide hebben ze nog apart een woning, en in het huisje van mijn schoonvader zitten we nu. In principe dus op onszelf wel, omdat hij er vrij weinig is.
Ik heb soms sterk het gevoel dat er misbruik van ons word gemaakt. Toen we nog in Gelderland woonden hoorden we praktisch nooit wat van ze. Nu we daar zitten horen we ook eigenlijk vrij weinig van ze. Alles moet van ons uitkomen, dat maakt het zo lastig. Maar mochten we daar dan op visite zijn dan draait het of om geld, of om de opvang van hun kind.
Ik vind het in ieder geval helemaal niets. Ik dacht leuke mensen te treffen en steun te krijgen in deze omgeving, maar als je zo kijkt dan heb ik hier alleen mijn vriend maar..

En als je dan kijkt hoe ik het had in Gelderland. Ik deed mijn ding, had ook niet heel veel familie daar maar wel de mensen om mij heen die ik nodig had.
Waarbij ik ook terecht kon als ik mijn verhaal kwijt wilde. Ik voel me nu een beetje op een eiland geplaatst omdat ik niemand heb en ook niets te doen heb omdat ik het hier niet ken.

Wat het voor mij ook heel lastig maakt is dat er bij ons heel veel sociale mensen waren in de omgeving, waarmee je makkelijk in contact kon komen.
Hier is het nu ieder voor zich, en zoek het maar uit. Mensen zeggen niks tegen je, kijken je op een vreemde manier aan of lachen je uit zonder dat je weet waarom. Het enige wat hier gebeurt is tegen de buren hoi zeggen, maar verder komt er niets van.
Ik heb alles opgegeven om hiernaartoe te gaan. Ik kan zelfs hier mijn studie niet volgen die ik zou willen doen. Veel mensen willen dat ik ga werken, dan is er meer inkomen. Terwijl ik eigenlijk gewoon die studie wil doen, dat is ook wat ik had gedaan als ik wel in Gelderland zou wonen.

Misschien ben ik wel gewoon een zeur hoor, maar ik heb het gevoel dat het allemaal van mijn kant uit moet komen en dat als ik er wat van zeg heb ik het weer gedaan. Het is ook zo dat ik mijn vriend echt niet kwijt wil, maar ik heb wel het gevoel dat dat gaat gebeuren als ik zeg dat ik terug wil gaan naar Gelderland.

Beetje een tweestrijd dus

[Belleke]

snap je helemaal. woon dan wel in belgie maar ben in zijn huis gaan wonen en ja is dus niet mijn ding. als ik iets doe wat hem ni aanstaat is het ik zet er u uit hij werkt alle middagen an vaonden 7 dagen en ja zit dus altijd alleen hier . ik werk wel voltijds. hij verkiest zen werk boven mij ( nu er is nog wel meer gebeurd ) maar ik ag terug naar waar van ik kom en ja dan doe ik het wel alleen. heb al altijd alleen gewoond en ja zal me nu ook wel lukkken hij vind zen job en geld belangrijker ja is zen probleem ik wil niet meer ongelukkig zijn.

ik hoop voor jou dat jullie er samen uit komen

[dees_1990]

Wel een rotte situatie ja.
Bij mij is het verschil dan wel dat het tussen mij en mijn vriend heel goed gaat, en dat hij heel sociaal en meelevend is.
Toch blijft het lastig om zo'n boodschap te moeten brengen, ik bedoel stel ik wil naar Gelderland terug dan stel ik hem als het ware een keuze. Of mij, of je omgeving hier.
Maar ik wil wel gewoon voor hem gaan, wil hem echt niet verliezen.
Ik ben voor hem met hem mee gegaan naar Noord Holland, maar het is gewoon niet mijn ding.

[Belleke]

dat da u ding ni is kan ik begrijpen omdat ik dat hier ook heb. nu jij hebt je vriend nog heb hem ook gezegd as je gewoon zou werken een 40 uur per week ofzo gewoon in de dag of dan eens de vroege en dan eens de late dan wast ok voor mij maar dat wil hij niet dus ja ik heb hier eigenlijk niemand en iem da zen werk en geld belangrijker vind hoeft nu ni bepaald voor me. nu ja zen huis is hier en zen werk is hier

[Nadine]

Hi Dees,

Sorry dat ik het vraag, maar ben je misschien onverwacht of eerder dan verwacht zwanger geworden? Ik krijg die indruk, omdat het lijk alsof niet alles gepland is, zoals bijvoorbeeld jullie woning of het wennen aan het idee van verhuizen naar de andere kant van het land.

Heel goed dat je een studie wil doen, zoals je in gelderland van plan was. Ik werk ook niet, maar studeer wel. Het kan, maar je moet wel goed overleggen, juist omdat het financiele gevolgen heeft.

Ik begrijp ook dat je je verhaal kwijt wil, maar je moet iets doen. Anders verandert er niets aan je situatie.
Je insteek bij het gesprek met je vriend moet niet zijn: "Ik wil terug naar gelderland." Je moet hem laten weten hoe het voelt voor jou om zo ver weg van familie en vrienden te zijn. Laat hem weten dat het menens is. Als het goed tot hem doordringt, ziet hij zelf in dat je terug wil. Hij moet waarschijnlijk aan dat idee wennen. Bedenk wel dat hij tot nu toe nog van niets weet.. tenzij je hem inmiddels hierover al gesproken hebt. Je moet ook weer geen beren op de weg zien, m.a.w. misschien valt het gesprek wel heel erg mee.

Noord-Hollanders hebben idd andere gewoonten dan Gelderlanders. Dat je verwachting positiever was dan de werkelijkheid maakt het je nu extra moeilijk.

Het klinkt misschien hard, maar je kunt nu geen medelijden hebben met jezelf. Je moet volwassen worden.. Je moet zorgen voor jezelf, je relatie en je kindje en dat kun je alleen door de dingen bespreekbaar te maken. Ga dat gesprek aan, wat heb je te verliezen?

[ruthje]

Ik sluit me aan bij wat nadine zegt. je moet je gevoelens delen, anders komen ze tussen jullie in te staan.
Ik wil je wel meegeven dat je niet meteen in de uitersten moet schieten.
Je kan met je vriend afspreken dat je het eerst nog een paar maanden probeerd, en dat hij je helpt met het nieuwe mensen leren kennen.
Gaat het na 4 maanden echt nog niet beter, dan kunnen jullie gaan nadenken over een andere oplossing.
Bijvoorbeeld in het midden gaan wonen...dan ben je én zo bij de schoonouders, en je vrienden/ familie zitten dichter in de buurt.

Ik ben ooit voor mn ex verhuist naar een andere provincie. Heb maanden huilend op de bank gezeten.
En toen dat niet hielp heb ik het beste ervan proberen te maken. Ik ben gaan werken en kreeg contacten met andere mensen. Heb vrienden gemaakt en uiteindelijk ben ik toch terug verhuist.
En weet je? Toen voelde ik me niet meer thuis in mn oude woonplaats. Want na 8 jaar was iedereen die ik van vroeger kende verhuist, getrouwd en alles was veranderd.
Ook hier heb ik weer opnieuw vrienden moeten maken, mensen leren kennen, en heb ik heimwee gehad...

Meid veel sterkte, praat er over met je vriend. Als je ergens niet kunt aarden dan moeten jullie dat oplossen. Maar geef het eerst een kans, door actie te ondernemen en te proberen er wat van te maken.

liefs

[epat]

Ik sluit me aan bij wat Nadine zegt. Praat erover met je vriend. Begin inderdaad NIET met "ik wil terug naar Gelderland" maar vertel wel hoe je je voelt. Denk je dat je het meer naar je zin kunt gaan krijgen als je wat meer mensen leert kennen, een vriendenkring opbouwt? Mag ik vragen waar je in Noord-Holland woont, misschien dat meer mensen hier dat wel zouden willen weten, wie weet doe je hier nog wat leuke contacten op door hier je verhaal te hebben gedaan!

[rasje85]

@ dees
Dat is wel een vervelende situatie voor je meid.
Ik heb ook zo iets mee gemaakt. Ik kreeg een relatie met mijn huidige man toen ik nog studeerde. Toen ik klaar was met mijn studie kon ik of werk zoeken in mijn eigen woonplaats of bij hem in de buurt (wij woonden 80 km bij elkaar vandaan). Het stond al vast dat hij niet mijn kant op zou komen, dus ben ik werk gaan zoeken in zijn woonplaats en ben ik dus verkast. Ik heb het eerste jaar ook echt met tegenzin daar gewoond. Ik kon niet wennen, miste mijn vriendinnen, mijn vertrouwde omgeving, ik kende niemand en kende ook de weg niet. Ik zat zelfs steeds huizen te zoeken in mijn eigen woonplaats. In het begin kwamen vriendinnen nog wel eens langs, maar dat werd ook steeds minder. Ik miste het vooral dat ik niet even "spontaan" op bezoek kon, maar dat ik altijd alles vooraf af moest spreken. Op en gegeven moment ben ik gaan nadenken of ik dit nogwel wilde en toen besefte ik dat het leven sowieso verandert was. Ik en mijn vriendinnen studeerde niet meer, dus ook in mijn eigen woonplaats zouden we werken en hadden we toch niet meer zoveel tijd voor elkaar. Toen is bij mij eigenlijk de omslag gekomen. Ik ben gaan sporten, leerde daar wat mensen kennen, leerde in de omgeving wat mensen kennen, kreeg steeds beter contact met de vriendinnen van de vrienden van mijn man, kreeg steeds meer contact met de mensen op het werk van mijn leeftijd. Dus je moet er zelf wel voor open staan om contacten te leggen.
Maar je werkt zelf niet als ik het zo begrijp? En je woont bij je schoonouders in? Zulke opmerkingen zijn idd niet erg leuk om te horen. Wanneer ben je uitgerekend?
Ik snap best dat je het moeilijk vind als de kleine er straks is dat je je ouders niet zo vaak ziet, daar denk ik ook steeds vaker aan.......
Maar idd, praat er met je vriend over, hij zal zich misschien ook wel zo gevoeld hebben toen hij in gelderland kwam wonen, dus misschien snapt hij wel hoe jij je voelt.
En anders kun je misschien afspreken dat je het nog een paar maanden aankijkt, en dat jij er dan ook alles aan doet om het daar naar je zin te krijgen en dat als het niet werkt dat jullie dan terug naar gelderland gaan.
Ik weet niet hoe hij zit met zijn werk?
Veel succes iig!

[wannabeeb]

Hoi Dees,

Het lijkt wel een beetje of ik mijn eigen verhaal aan het lezen ben. Ik ben ook voor mijn vriend verhuisd en heb er achteraf meer spijt dan ik had verwacht.
Ik ken niemand alleen de neven/nichten van mijn vriend. Ik ga nu wel naar zwangerschapsgym, maar ben niet iemand die heel snel vrienden maakt en ik weet dus niet hoe ik hier goede contacten aan over kan houden.

Ik heb het wel bespreekbaar gemaakt met mijn vriend, maar hij vind dat het mijn eigen schuld is dat ik niemand heb. Dat ik geen moeite doe om mensen te leren kennen en nooit iets wil ondernemen met zijn familie.
Ik vind dat hij makkelijk praten heeft. Hij is iemand die erg snel "vrienden" maakt (tussen aanhalingstekens omdat het vaak ook best oppervlakkige contacten zijn, dus geen beste maten zeg maar) graag op pad is met vrienden en daar mij niet in betrekt. Als ze op pad gaan zijn het alleen de jongens onder mekaar zeg maar.
Dat ik niet altijd met zijn familie iets wil doen is omdat ik niet afhankelijk wil zijn van ZIJN familie. Ik wil uiteindelijk ook mijn eigen vrienden krigen, maar weet ook niet zo goed hoe ik dat moet aanpakken.

Soms denk ik wel eens dat ik zwanger ben geworden om maar niet alleen te hoeven zijn. Dat is natuurlijk niet de reden, want we willen het heel erg graag. Maar soms denk ik wel dat het een leuke bijkomstigheid is.

Hopelijk kun jij er in ieder geval binnenkort met je vriend over praten, want het is wel belangrijk dat hij weet hoe jij je voelt. Het zal misschien niet op korte termijn iets veranderen, maar wellicht kan hij je helpen met het maken van nieuwe vrienden. Heeft hij geen vrienden met vriendinnen waar je eens iets mee kunt ondernemen?
Klinkt makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik maar al te goed. Maar ik probeer ook steeds meer mijn best te doen en het zal vast zijn vruchten eens af gaan werpen.

[dees_1990]

Hoi hoi,

Wat een lieve, meelevende reacties allemaal.
Wij zitten op dit moment in Haarlem, heel wat anders als ik gewend ben. Ik kom namelijk uit een dorpje met enkel een paar straten, waar iedereen elkaar kent en bij elkaar op de koffie komt zal ik maar zeggen.
Ja mijn vriend is een schat, hij wil heel veel voor me doen. We hebben al een heel groot gedeelte van Haarlem verkend, maar het is gewoon lastig. Je ziet iets 1 keer, en dan moet je maar kijken hoe je het doet en hoe je ernaar toe gaat. Hij zegt wel eens heel makkelijk van dan ga je morgen toch lekker iets doen daar en daar, maarja dan heb ik zoiets van makkelijk.. hoe dan? Gewoon op de bus stappen en maar zien hoe ik er kom? Ik ken hier nog geen enkele straatnaam uit mijn hoofd en je kunt moeilijk zeggen van ik moet daar heen waar die flat staat in die en die wijk.. Dan staan ze je ook weer dom aan te kijken.
Ik voel me echt op een eiland geplaatst nu, en eigenlijk wil ik terug naar huis. Hij heeft hier ook niet zo heel veel meer, ja zijn moeder en stiefvader (waar die geen lekkere band mee heeft) en zijn neefje. In Gelderland had hij ook mensen die hij kende, waar hij mee op trok.
We hebben nu echt alleen elkaar eigenlijk. Hij wilde eerst sporten, dat deed hij in Gelderland. Nu sport hij helemaal niet meer, terwijl het in principe ook zijn lust en zijn leven was. Hij heeft hier dan wel zijn opa waar hij mee optrekt.
Ik voel me gewoon zo vervelend, dat ik hem het nieuws moet brengen dat ik eigenlijk liever terug wil, net terwijl hij hier een beetje weer plannen aan het maken is. Hij wil wel graag met zijn opa bij een fietsclub enzo.
Heeft hij net alles een beetje rond en begint hij, gooi ik weer roet in het eten.
Hij heeft ook altijd al tegen mij gezegd dat hij terug zou willen naar Haarlem, en dat respecteerde ik. Ik vond het ook niet erg, maar nu is het veel te overhaast gegaan. Tijdens mijn zwangerschap en in een paar weken tijd die beslissing nemen, het word me echt allemaal veel te veel.
Het ergste vind ik nu dat ik niet zomaar naar mijn familie toe kan gaan. Ze wonen heel ver weg voor nu dan, en ik ben afhankelijk van openbaar vervoer. Ik zit ook met de kosten. We hebben net allerlei dingen voor de kleine aangeschaft, dan is het ook net te veel om ook met de trein erheen te moeten.
We hadden het wel over kinderen gehad, maar dat het nu gebeurde was vrij snel. Ik was aan de pil, maar ben ziek geweest, dat is het denk ik geweest. Evengoed is het kindje echt heel erg welkom hoor.
Wat het voor mij ook lastig maakt is dat mijn schoonouders mijn familie steeds zwart maken, dat valt me heel rauw op mijn dak. Ik weet ook niet zo goed hoe ik daarop moet reageren. Als ik niets zeg dan zit ik er zelf mee, maar als ik wel wat zeg dan zit ik straks met een schoonvader met een driftbui.
Die heeft hij laatst ook al gehad, en daar was ik ook helemaal kapot van. Daar heb ik natuurlijk ook weer geen zin in. Als ik het heel zwart op wit moet zeggen, dan begin ik me aan ze te ergeren en er een hekel aan te krijgen. De manier waarop het gaat... je wordt er niet goed van!
Mijn vriend heeft daar ook wel een beetje last van hoor, maar die is meer van het afstand nemen. Laat ze maar lekker. Ik denk dat het door de zwangerschap, dat mijn gevoelens veel sterker zijn en dat ik nu die afstand niet kan nemen.
Word een beetje gestresst van die mensen om het zo te zeggen, en dat is niet goed voor de sfeer. Maar ook niet voor de kleine en voor mij, want ik slaap ook veel slechter de laatste tijd.

[Nadine]

ik heb het echt met je te doen Dees. Onze kleine blijft nu een dag in de week bij mijn schoonmoeder. Ik word niet goed van de slordigheid waarmee ze haar voedsel klaarmaakt, van opmerkingen tegen mijn dochter, zoals: 'moet je maar tegen mama zeggen dat je dit fijn vindt', waar ik bij ben. Alsof ik debiel ben. Ze weet alles zoveel beter en ik erger me er rot aan. Ik ken mijn kind uiteindelijk het beste.
Tot zover mijn frustraties :lol:

Ik kom er vaak pas een paar uur later achter dat ik me beledigd, gepasseerd, of belachelijk gemaakt voel. En dan is het mosterd na de maaltijd. Ik neem me nu wel voor om direkt te reageren als ik weer zo'n opmerking naar mijn hoofd krijg, maar dat is niet makkelijk en ben ik niet gewend om te doen.
Mijn man zegt dat het geen zin heeft. Dat hij dat al jaren eerder heeft geprobeerd. Hij kan het nu ook veel makkelijker naast hem neerleggen. Ik niet. Laatst heb ik gezegd: 'maar dat weet mama (ik dus) ook heel goed hoor'. Maar ze stoort zich absoluut niet aan zo'n opmerking van mijn kant. Jammer, maar ik heb tenminste gas teruggegeven.

Ik weet dat ik er eigenlijk een goed gesprek over zou moeten hebben, maar mensen die al hun hele leven in hun vertrouwde (lees: vastgeroeste) omgeving zitten verander je niet. Ik kan me hooguit zelf lekkerder voelen als ik van me af bijt. Dan word je maar wat minder aardig gevonden, al zit dat vaak eerder in je eigen hoofd dan dat anderen dat zo ervaren.

Terug verhuizen is dus geen optie? Maak er het beste van meid!

[ruthje]

Dees wat een vervelende situatie!
Als je echt terug wilt, moet je terug gaan. Met of zonder je vriend.
Als je je echt zo ontzettend geïsoleerd voelt, en benadeeld door zijn familie...
Dat ze jouw familie zwart maken...pfff..lijkt wel bijna een soort van hersenspoelactie..
Ik was daar ook heel snel klaar mee geweest...kom voor jezelf op meid!

Vertel je vriend hoe je je voelt, en vraag hem mee terug te gaan. Wil hij dat niet, dan moet je kiezen.
Of je blijft bij hem en in deze situatie zitten die er met de jaren ws niet beter op word
Of je gaat terug zonder hem

Heel veel sterkte, ik hoop echt dat je lief je waard is en je serieus neemt. Ik hoop dat jullie samen terug gaan naar de plek waar jij je veilig voelt...en hij het ook best naar zijn zin heeft gehad.

liefs

[Joya]

jeetje meis wat zal jij je rot voelen zeg.. je moet echt doen wat je hart je zegt want hier wordt je zeker niet gelukkiger van.. heb je er al weleens met je eigen ouders over gepraat??
ik ben het ook eens met jamilah.. ik had er ook wat van gezegd en laat hij maar een driftbui krijgen dan.. is toch niet jouw probleem of gaat ie dan zo door het lint dat je niet meer veilig bent??
ik zou toch proberen om er goed over te praten met je vriend..
Succes!!

Knuffel

[dees_1990]

Hoi hoi,

Ik ben dus niet de enige waarbij dit soort dingen gebeuren. Ik heb gisteren de stap genomen om alles op papier te zetten, zodat hij het kon lezen. Netjes gisteravond gedaan, maar leest die het pas vanmorgen. Ik weet het, je moet het gewoon zeggen maar die stap was nog even te groot. Ik sliep dus nog vanochtend, of tenminste heel licht. Hij was er al uit, omdat hij ook weg ging. Komt hij naar me toe, raakt me aan. Schrok ik natuurlijk van omdat ik nog lekker lag te doezelen. Hij gaat erover nadenken, maar ik moest me er niet te druk om maken. Hij deed wel heel lief tegen me verder, dus ik ben benieuwd hoe het verder gaat zo.

[Nadine]

houd ons op de hoogte
knuffel!

[epat]

Dikke knuffel dees en veel succes. Ben benieuwd of jullie er vanavond goed over kunnen praten. Ik denk dat het voor jou ook allemaal wat te snel is gegaan. Je hebt niet eens kunnen wennen aan je nieuwe omgeving of de volgende stap, een baby, kondigde zich al aan. En natuurlijk wordt je gevoel ook versterkt door je zwangerschap, dat telt wel mee. Neemt niet weg dat jij je nu verdrietig voelt en niet op je plek, dat is wel heel belangrijk om te bespreken. Volgens mij scheelt dat al de helft!
En wie weet leer je nog wel leuke mensen kennen via dit forum die bij je in de buurt blijken te wonen! Veel succes meid en laat ons inderdaad weten hoe het is gegaan!

[ruthje]

En? Hoe ging het?
Zijn jullie er samen uit gekomen?

liefs