Zwanger worden na depressie in het verleden

[Peach]

Hoi allemaal

Ik ben Peach, 28 jaar, mijn (29 jaar) en ik zijn sinds mei 2009 bezig om zwanger te worden, maar het lukt niet. We zitten inmiddels in ronde 10 en ik merk dat het steeds moeilijker wordt om de maandelijkse teleurstelling te accepteren en verder te gaan. De afgelopen keer dacht ik echt dat het gelukt had, de teleurstelling was ook erg groot toen ik ongesteld werd.

Een aantal jaren gelden heb ik een zware depressie gehad, waar ik m.b.v. therapie en medicijnen gelukkig uit gekomen ben. Ik zit nu in een behoorlijke dip en ben erg bang om weer in een depressie te belanden. Is er misschien iemand hier op het forum met dezelfde achtergrond??? Ik voel me gewoon zo vreselijk eenzaam. Weinig mensen weten dat we bezig zijn met zwanger worden, dus ik kan er met weinig mensen over praten.

[epat]

Allereerst even een dikke knuffel voor jou. Wat vervelend dat je je in deze situatie zo eenzaam voelt! En wat goed dat je dat hier even neerzet, zodat je het deelt met anderen, echt waar!

Ik weet dat het makkelijk gezegd is, maar probeer te zorgen dat het leven niet alleen draait om het zwanger worden en de maandelijkse teleurstelling wanneer het niet lukt. Zorg dat je ook gelukkig bent zonder dat wondertje wat jullie zo graag willen. Tuurlijk mag je af en toe wel even enorm balen, maar laat het niet het enige zijn waar het leven om draait.
Ik zelf heb een angststoornis gehad vroeger en dat bracht ook heel wat depri gevoel met zich mee en teleurstelling in mezelf. Maar ik ben niet bang dat het nu terugkomt. Bij ons is het zwanger worden ook nog niet gelukt (bezig sinds januari 2009, zie mijn onderschrift). Ik heb niet veel vriendinnen en bij ons weet ook niemand dat we bezig zijn. Maar ze verwachten het wel en af en toe krijgen we dus ook wel een opmerking erover. Ze moesten eens weten.
Als je er te erg mee zit, ga dan naar je huisarts en vraag eventueel of er vast wat onderzoekjes gedaan kunnen worden om te kijken of alles in orde is bij jullie beide?

En gebruik het forum om het allemaal van je af te praten, daar zijn we hier ook voor. Nogmaals dikke knuffel.

[Nadine]

Hoi Peach,

Ik kan niet uit eigen ervaring over depressies meepraten, maar het lijkt me een donker gat waar je absoluut niet nog eens in terecht wilt komen.
Goed dat je het hier bespreekbaar maakt. Ik zocht informatie op dit forum over prenatale depressies, maar heb hier niks gevonden. Zo zie je maar hoe weinig er over gesproken wordt.
Nogmaals: goed dat je lotgenoten zoekt op dit forum. Hier wordt niet voortdurend gevraagd of het al gelukt is.. :roll:
Dat kan je omgeving wel gaan doen, als iedereen weet dat jullie proberen zwanger te worden.
Maar als je er goed over kunt praten met mensen uit je omgeving moet je dat zeker doen!

Het lijkt me verstandig, zoals epat al schrijft, om (al was het maar uit voorzorg) contact op te nemen met je huisarts.

Sterkte!

[Peach]

Hier nog steed weinig verandering; voel me nog steeds depri en futloos. Op dit moment ben ik gewoon blij als ik de dag door kan komen zonder al te veel kleerscheuren zeg maar.
Soms heb ik helemaal geen zin meer om de deur uit te gaan. Op het werk moet iedere pauze gevuld worden met babypraat enz. en daar word ik zooooo verdrietig van. Op dat moment wil ik gewoon hard wegrennen, maar dat kan gewoon niet. Als ik ga winkelen dan zie ik alleen maar babykleertjes en kinderwagens. Als je ergens even gezellig een hapje gaat eten moet er natuurlijk weer iemand met een kinderwagen in de buurt gaan zitten. Kan er nou nooit eens een dag voorbij gaan zonder die confrontaties en pijn? De laatste tijd heb ik gewoon nergens zin meer in, vind gewoon niks meer leuk.

Ik wil eigenlijk niet naar de ha gaan; bang dat ze gaat zeggen dat ik maar beter niet aan kinderen kan gaan beginnen of dat ze me vol wil stoppen met antidepressiva. Die pillen geven meer ellende dan rust. Ik heb er gewoon even geen zin meer in.

[epat]

Volhouden hoor meid! Het kan nog wel langer duren dan de 10 ronden die je nu hebt gehad en je helpt jezelf er niet mee om bij de pakken neer te gaan zitten (al mag dat natuurlijk best even af en toe). Maar een kort dipje is iets anders als wegglijden in een depressie. Ik zou als ik jou was wel actie ondernemen om te voorkomen dat je je rotter gaat voelen. Probeer inderdaad lotgenoten te vinden of maak toch een afspraak met je huisarts. Of zoek het anders eens elders, homeopaat of acupunctuur, wie weet helpt het je enorm.
Antidepressive heb ik het ook niet zo mee, maar dat komt omdat ik er zelf een zeer negatieve ervaring mee heb (ik kreeg ze omdat je ervan zou aankomen, maar ik kreeg er juist een angststoornis van, bijwerking van de antidepressiva :evil: ).

[Nadine]

Hey Peach!

Ik zie dat je inmiddels zwanger bent! Hoe gaat het nu met je?

Ik vind zwanger zijn over het algemeen niet zo leuk. 'tuurlijk, de baby is meer dan welkom, maar ik voel me zo in beslag genomen door de baby. Ik kan me niet meer concentreren, ben lichamelijk moe en labiel. Voor mij is zwanger zijn dus niet zo genieten en alleen al daarover kan ik me schuldig voelen :roll:

Ik hoop maar dat het voor jou wel genieten is om zwanger te zijn

[MissBlond]

Hoi!

Wat ben ik 'blij' dat ik zo'n forum tegenkom op internet.
Ik zal me eerst even voorstellen; ben 31 jaar, getrouwd en zou heel graag een kindje willen.
Helaas werd ik na het stoppen van de pil niet meer ongesteld. Na een half jaar ben ik naar de huisarts gestapt.
Daar werd ik gelijk doorverwezen naar de gyn.
Bloed laten prikken, inwendige echo gehad.
Met het bloed is alles okee, geen hormoonproblemen.
Op mijn eierstokken waren wat cystes te zien. Niet heel veel, zo'n 9 in totaal.
de gyn denk aan mogelijk een lichte vorm van PCO.
Nu ben ik aan de clomid, 50 mg.
Ook moet ik temperaturen.

Een paar jaar geleden ben ik twee jaar lang zwaar depressief geweest.
Wat kost deze onzekerheid me veel moeite.
Elke dag temperaturen, geen verhoging zien, dus gelijk negatief denken.

Ik word er echt zo verdreitig van, hoe lang ga ik dit volhouden?
Zit nu pas in de eerste rond clomid, maar ben zo bang dat ik een terugval krijg.

Hoe doen jullie dit?
Groetjes!

[Nadine]

hoi missblond,

Lijkt me heel vervelend om met jouw verleden op deze manier te moeten proberen zwanger te worden.
Toch kan ik niet echt meepraten over depressies. Ik voel me soms wel depressief, maar heb daarom nog geen echte depressie.

Maar ik hoop voor je dat je hier wel de steun vindt die je zoekt!

Sterkte,
Nadine

[Peach]

@missblond: ik snap precies wat je bedoelt. Door deze hele toestand word je nog onzekerder, dat had ik namelijk ook. Ik begon erg aan mezelf te twijfelen; of ik wel normaal functioneerde en zo. Uiteindelijk is het toch gelukt juist op het moment dat ik het niet verwacht had. Het klopt wel wat de meeste mensen zeggen; hoe minder je je er mee bezig houdt, hoe groter de kans dat het lukt. Ik heb me gericht op het opnieuw inrichten van mijn kamer, was echt een goede afleiding. Het waren wel 10 lange slopende maanden, maar het is toch gelukt. Het gaat bij jou ook lukken, blijf moed houden!

@ Nadine: je hoeft je niet schuldig te voelen hoor. Het lijkt me niet zo gek dat je je zo voelt, zeker nu je bijna gaat bevallen. Je bent naast (aanstaande) moeder ook je eigen persoon en dat wordt nu even naar achteren geschoven als het ware. Niemand twijfelt eraan of je van je kindje houdt.
Sterkte met de laatste paar weken!

dikke knuf voor jullie allebei
x

[Nadine]

ha peach!
Jij kunt een mens een goed gevoel geven

Maar hoe gaat het nu met jou?! Je bent zwanger!!

[Peach]

Hey Nadine: graag gedaan hoor

Met mij gaat het wel goed; zo ontzettend blij dat ik zwanger ben. Natuurlijk wel de nodige klachten, maar ik sla me er wel doorheen.
Ik kan op het moment maar kleine beetjes tegelijk eten en moet ook echt letten op wat ik eet. Zolang ik niet misselijk word, gaat het wel goed.
Het is natuurlijk ook wennen aan een nieuwe situatie; je bent opeens gedwongen om gas terug te nemen en ik ben nu eenmaal iemand die moeilijk stil kan zitten.

Hoe is het met jou? Aan het aftellen zeker?

x

[Nadine]

Ja, zeker aan het aftellen

Herkenbaar wat je schrijft: accepteren dat je minder kunt dan je wil, valt niet mee.
Het erge is dat je gedurende de zwangerschap steeds minder kunt en je daar alleen maar achter komt door over de grens te gaan.
Dan zeggen anderen dat ik rustig aan moet doen, maar voor mijn doen doe ik echt al héél weinig

Soms kon ik me er prima aan over geven, maar soms kreeg ik het gevoel gehad dat ik alleen nog maar broedmachine kon zijn :| Mijn man noemde me steeds vaker ´mama´, hartstikke lief natuurlijk, maar ik wilde ook gewoon nog Nadine zijn.

Hoe dan ook: ik wens je een gezonde zwangerschap en vergeet jezelf niet

[MissBlond]

Dankje!! Fijn dat je me begrijpt. Inderdaad, ik heb gewoon het gevoel dat er iets niet goed zit in mijn lichaam.

Ik heb gisteren eens even met mijn moeder gebabbeld (helpt mij vaak goed!)
Die zei ook; zoek afleiding, probeer er niet dagelijks mee bezig te zijn.
Ik ga dat echt proberen.
Ik wil gewoon niet weer in een depressie raken. Ben juist zo blij dat ik helemaal 'klaar' ben met therapie en ook geen pillen meer slik.