12-03-2010 17:51
Hoe ga je om met die teleurstelling, die pijn? Teleurstelling die je niet sinds een dag voelt, maar al een hele tijd? Pijn waarvan je weet dat je hem niet kan omschrijven en je al geen moeite meer doet om het uit te leggen? Verdriet die je handelingen belemmert en vooral je gedachten? Hoe ga je daar mee om?
Is een avondje Bridget Jones kijken, eenzaam en alleen voor je tv, de beste oplossing? Of met 5 vriendinnen naar Sex and the city kijken en bij elke oneliner roepen: âYou go, girl!â en triomfantelijk je glas wijn in de lucht heffen alsof je Carrie moed wil inspreken, terwijl je alleen maar jezelf wil troosten?
Misschien is het wel beter zélf de Bridget Jones uit te hangen en niet voor de tv te luieren als je de komende maand weer een tegenslag te verwerken krijgt, maar op stap te gaan met je beste vrienden en je laten omringen door hun liefde en cynisme over het leven. Niets is zo heerlijk als puur praten met elkaar aan een ronde tafel over het leven.
Maar eenmaal thuis na zoân verhelderend gesprek van je vrienden, stap je weer alleen je huis binnen, waar die babykamer er nogsteeds niet is.... En wanneer je merkt dat die pijn thuis weer op je wacht, kan je je niet meer bedwingen hardop tegen jezelf beginnen te praten. Je vraagt jezelf âwaarom?â en plof je neer op de bank. Anderen gaan voor de spiegel huilen. Nog anderen beginnen wanhopig weer rond te bellen om nog extra tips ... En dan nog anderen slepen zich tot boven, zetten hun laptop aan en beginnen te typen om hun gevoel te delen... Net als ik.
Is een avondje Bridget Jones kijken, eenzaam en alleen voor je tv, de beste oplossing? Of met 5 vriendinnen naar Sex and the city kijken en bij elke oneliner roepen: âYou go, girl!â en triomfantelijk je glas wijn in de lucht heffen alsof je Carrie moed wil inspreken, terwijl je alleen maar jezelf wil troosten?
Misschien is het wel beter zélf de Bridget Jones uit te hangen en niet voor de tv te luieren als je de komende maand weer een tegenslag te verwerken krijgt, maar op stap te gaan met je beste vrienden en je laten omringen door hun liefde en cynisme over het leven. Niets is zo heerlijk als puur praten met elkaar aan een ronde tafel over het leven.
Maar eenmaal thuis na zoân verhelderend gesprek van je vrienden, stap je weer alleen je huis binnen, waar die babykamer er nogsteeds niet is.... En wanneer je merkt dat die pijn thuis weer op je wacht, kan je je niet meer bedwingen hardop tegen jezelf beginnen te praten. Je vraagt jezelf âwaarom?â en plof je neer op de bank. Anderen gaan voor de spiegel huilen. Nog anderen beginnen wanhopig weer rond te bellen om nog extra tips ... En dan nog anderen slepen zich tot boven, zetten hun laptop aan en beginnen te typen om hun gevoel te delen... Net als ik.
maar we blijven hopen op ons wondertje. Jij, van harte meid en een hele fijne zwangerschap gewenst! 
dankjewel...