11-03-2010 18:33
Alhoewel ik met vertrouwen probeer zwanger te worden, en eigenlijk ook het vertrouwen heb dat dit goedkomt, speelt soms in mijn achterhoofd wel een klein duiveltje mee.. Mijn zwangerschap, als ik die ga meebeleven, zal onder de categorie "risicozwangerschappen" gaan vallen.
En wel om meerdere redenen. En dan hebben we het nog niet eens over het feit dat ik 36 ben en mijn eerste kind wil gaan krijgen, wat zowieso al een risico schijnt te zijn. Tenminste, volgens mijn gynaecoloog dan. Kennelijk is dat hier (Duitsland) best nog wel iets heftigs, een kind willen krijgen op een dusdanig "oude" leeftijd
Maar goed, risico dus.
1.) Ik heb op mijn 33e een hersenbloeding gehad, ten gevolge van een ongeval. Ik ben hard op mijn hoofd gevallen waardoor mijn hersenen zo hard door elkaar geschud zijn dat er een bloeding is ontstaan aan de voorzijde van mijn hoofd, ter hoogte van mijn linkeroog. Gelukkig ben ik er heel goed uitgekomen en heb ik er niet zo heel veel last meer van, heb slechts minimale restklachten, maar ben voorlopig wel 100% afgekeurd en zit in de WIA. Wel heb ik plannen en wil in de toekomst zeker weer deel gaan nemen aan het arbeidsproces als mij dat gegund gaat worden.
2.) Door die bloeding heb ik epilepsie overgehouden, waardoor ik dagelijks een niet misselijke hoeveelheid medicijnen moet slikken. Die medicijnen mag ik NIET stoppen, ook niet tijdens mijn zwangerschap. Ik ben al maanden bezig om deze zó in te stellen en om te stellen, dat het kind er tijdens de zwangerschap zo min mogelijk (mogelijke) schade van kan krijgen. Maar, wees eerlijk, zonder medicijnen is altijd beter! Ik slik gelukkig een medicijn dat als goed bekend staat tijdens een zwangerschap. Verder heb ik een aantal andere medicijnen wél kunnen weglaten en kunnen vervangen door andere, niet schadelijke medicijnen.
3.) Hierdoor moet ik extra foliumzuur slikken, hoger dan normaal aanbevolen wordt. Allemaal ten gunste van een baby.
Ik let heel erg op mijzelf, sport vrijwel dagelijks ook omdat dit een gunstige uitwerking kan hebben op aanvallen (hierdoor kunnen ze wegblijven) en ik eet supergezond. Ik verzorg mijn lijf als een heilige tempel Maar dan nog kan het zijn dat een baby een aangeboren afwijking heeft.... wat buiten mijn macht om ligt. Gelukkig kunnen dit ook kleine dingen zijn - een extra vingertje of teentje, maar ook ernstige dingen als Syndroom van Down is bij mij een groter risico.
En daar denk ik dan over na.... Mijn man en ik zijn daar al over uit - een kleine afwijking die voor het kind geen lichamelijke of ernstige geestelijke schade betekent vinden wij geen probleem, maar wat als blijkt dat het kindje dusdanig gehandicapt ter wereld zal komen dat het geen of een hele slechte toekomst heeft? Willen wij dat? Voor onszelf of voor het kindje zelf? Al dat verdriet, ellende en misschien heel veel pijn?
Onze gyn kan in een zeer vroeg stadium een aantal onderzoeken doen, die uit kunnen wijzen of het kindje gezond is of niet, en wij hebben besloten om deze, als het zover is, te laten doen.
Mocht het zo zijn dat het kindjemeervoudig gehandicapt ter wereld zou komen, willen wij dit, in het belang van het kind, dit niet aangaan. En onze gyn geeft ons daar gelijk in. Moedigt dit zelfs aan. Hoe verdrietig wij dit ook vinden, want feitelijk ben je dan zó blij met een kindje, en dan zoiets te moeten besluiten..... dat doe je niet zomaar.....
Om daar alleen al zo over na te denken valt al zwaar. Ik ben dan ook benieuwd naar meningen van anderen, hoe die er over denken en hoe die er in staan. Wat zou jij doen als je er zo in zou staan? Wetende dat je bij een zwangerschap bij voorbaat al een risico zou lopen? Is dat anders omdat je er dan al over na kunt denken?
En dan heb ik het nog niet over de bevallig en alles, waar ik als epilepsie-patiënt nog allrlei maatregelen moet nemen Maar goed, wie dan leeft, dan zorgt.
En wel om meerdere redenen. En dan hebben we het nog niet eens over het feit dat ik 36 ben en mijn eerste kind wil gaan krijgen, wat zowieso al een risico schijnt te zijn. Tenminste, volgens mijn gynaecoloog dan. Kennelijk is dat hier (Duitsland) best nog wel iets heftigs, een kind willen krijgen op een dusdanig "oude" leeftijd
Maar goed, risico dus.
1.) Ik heb op mijn 33e een hersenbloeding gehad, ten gevolge van een ongeval. Ik ben hard op mijn hoofd gevallen waardoor mijn hersenen zo hard door elkaar geschud zijn dat er een bloeding is ontstaan aan de voorzijde van mijn hoofd, ter hoogte van mijn linkeroog. Gelukkig ben ik er heel goed uitgekomen en heb ik er niet zo heel veel last meer van, heb slechts minimale restklachten, maar ben voorlopig wel 100% afgekeurd en zit in de WIA. Wel heb ik plannen en wil in de toekomst zeker weer deel gaan nemen aan het arbeidsproces als mij dat gegund gaat worden.
2.) Door die bloeding heb ik epilepsie overgehouden, waardoor ik dagelijks een niet misselijke hoeveelheid medicijnen moet slikken. Die medicijnen mag ik NIET stoppen, ook niet tijdens mijn zwangerschap. Ik ben al maanden bezig om deze zó in te stellen en om te stellen, dat het kind er tijdens de zwangerschap zo min mogelijk (mogelijke) schade van kan krijgen. Maar, wees eerlijk, zonder medicijnen is altijd beter! Ik slik gelukkig een medicijn dat als goed bekend staat tijdens een zwangerschap. Verder heb ik een aantal andere medicijnen wél kunnen weglaten en kunnen vervangen door andere, niet schadelijke medicijnen.
3.) Hierdoor moet ik extra foliumzuur slikken, hoger dan normaal aanbevolen wordt. Allemaal ten gunste van een baby.
Ik let heel erg op mijzelf, sport vrijwel dagelijks ook omdat dit een gunstige uitwerking kan hebben op aanvallen (hierdoor kunnen ze wegblijven) en ik eet supergezond. Ik verzorg mijn lijf als een heilige tempel
Maar dan nog kan het zijn dat een baby een aangeboren afwijking heeft.... wat buiten mijn macht om ligt. Gelukkig kunnen dit ook kleine dingen zijn - een extra vingertje of teentje, maar ook ernstige dingen als Syndroom van Down is bij mij een groter risico. En daar denk ik dan over na.... Mijn man en ik zijn daar al over uit - een kleine afwijking die voor het kind geen lichamelijke of ernstige geestelijke schade betekent vinden wij geen probleem, maar wat als blijkt dat het kindje dusdanig gehandicapt ter wereld zal komen dat het geen of een hele slechte toekomst heeft? Willen wij dat? Voor onszelf of voor het kindje zelf? Al dat verdriet, ellende en misschien heel veel pijn?
Onze gyn kan in een zeer vroeg stadium een aantal onderzoeken doen, die uit kunnen wijzen of het kindje gezond is of niet, en wij hebben besloten om deze, als het zover is, te laten doen.
Mocht het zo zijn dat het kindjemeervoudig gehandicapt ter wereld zou komen, willen wij dit, in het belang van het kind, dit niet aangaan. En onze gyn geeft ons daar gelijk in. Moedigt dit zelfs aan. Hoe verdrietig wij dit ook vinden, want feitelijk ben je dan zó blij met een kindje, en dan zoiets te moeten besluiten..... dat doe je niet zomaar.....
Om daar alleen al zo over na te denken valt al zwaar. Ik ben dan ook benieuwd naar meningen van anderen, hoe die er over denken en hoe die er in staan. Wat zou jij doen als je er zo in zou staan? Wetende dat je bij een zwangerschap bij voorbaat al een risico zou lopen? Is dat anders omdat je er dan al over na kunt denken?
En dan heb ik het nog niet over de bevallig en alles, waar ik als epilepsie-patiënt nog allrlei maatregelen moet nemen
Maar goed, wie dan leeft, dan zorgt.
