28-07-2009 16:46
Hallo iedereen!
Op het moment ben ik 6 weken zwanger. Ik voel me eigenlijk hartstikke lekker (behalve rugpijn en pijn in mijn borsten). Van de ene kant ben ik hier erg blij mee maar van de andere kant beangstigt het mij ook wel. Bij mijn eerste zwangerschap (miskraam) was ik vanaf het begin echt heel erg misselijk.
Van de andere kant probeer ik het voor mezelf te relativeren gezien het feit dat ik pas 24 ben en we eigenlijk heel snel zwanger zijn geraakt.
Ik wil het graag over de zwangerschap hebben alleen snapt mijn vriend er werkelijk niets van. Hier heb ik het erg moeilijk mee. Hij vindt maar dat ik me niet aan moet stellen en kan af en toe aardig lullige opmerkingen maken, terwijl mijn hormonen toch al op hol zijn geslagen (janken om alles).
Omdat ik al een buik heb (ben erg dun en heb snel last van opgezette darmen) is het misschien een soort van stom automatisme om even een hand op mijn buik te leggen. Ja, ik weet ook wel dat er nog niets is dat ik kan voelen, maar ik ben gewoon erg blij en trots.... Mijn vriend zag dit en zei 'waarom leg je je hand op je buik, er zit toch nog niets'.... Ik had hem echt iets kunnen doen op dat moment! Maar goed, het zal voor de mannen ook wel lastig zijn om het allemaal te begrijpen. Ik vroeg me af of er meer vrouwen zijn die net als ik tegen dit probleem aanlopen. Ik had het idee dat een zwangerschap vooral leuk moest zijn, en door mijn vriend krijg ik het idee alsof ik me niet moet aanstellen en alles maar heel normaal moet vinden.......Ik heb echt het gevoel in de grond getrapt te worden. Net alsof hij er niet blij mee is terwijl we toch heel bewust aan kindjes zijn begonnen.
groetjes, Joelle
Op het moment ben ik 6 weken zwanger. Ik voel me eigenlijk hartstikke lekker (behalve rugpijn en pijn in mijn borsten). Van de ene kant ben ik hier erg blij mee maar van de andere kant beangstigt het mij ook wel. Bij mijn eerste zwangerschap (miskraam) was ik vanaf het begin echt heel erg misselijk.
Van de andere kant probeer ik het voor mezelf te relativeren gezien het feit dat ik pas 24 ben en we eigenlijk heel snel zwanger zijn geraakt.
Ik wil het graag over de zwangerschap hebben alleen snapt mijn vriend er werkelijk niets van. Hier heb ik het erg moeilijk mee. Hij vindt maar dat ik me niet aan moet stellen en kan af en toe aardig lullige opmerkingen maken, terwijl mijn hormonen toch al op hol zijn geslagen (janken om alles).
Omdat ik al een buik heb (ben erg dun en heb snel last van opgezette darmen) is het misschien een soort van stom automatisme om even een hand op mijn buik te leggen. Ja, ik weet ook wel dat er nog niets is dat ik kan voelen, maar ik ben gewoon erg blij en trots.... Mijn vriend zag dit en zei 'waarom leg je je hand op je buik, er zit toch nog niets'.... Ik had hem echt iets kunnen doen op dat moment! Maar goed, het zal voor de mannen ook wel lastig zijn om het allemaal te begrijpen. Ik vroeg me af of er meer vrouwen zijn die net als ik tegen dit probleem aanlopen. Ik had het idee dat een zwangerschap vooral leuk moest zijn, en door mijn vriend krijg ik het idee alsof ik me niet moet aanstellen en alles maar heel normaal moet vinden.......Ik heb echt het gevoel in de grond getrapt te worden. Net alsof hij er niet blij mee is terwijl we toch heel bewust aan kindjes zijn begonnen.
groetjes, Joelle


hock: ik moet dan lachen en dan zegt manlief wat zeg je? een tsunamie? ja dat kan mama is weer aan het lachen van dat soort dingen :roll: dus die beeb van ons zal ook denken wies die gek.(zeg dan altijd ja die gek is je papa) wel grappig hoor, maar dat komt vanzelf.
Gewoon omdat ie het niet snapte. Er staat een stukje bij elke week: over de Kleine (baby) en over de grote (jij dus) en echt op een hilarische mannenmanier geschreven. Ik heb hem voor vaderdag aan mijn man gegeven omdat hij niet snapte dat ik die eerste weken echt even GEEN VISITE wilde omdat ik kapot was. In dat boekje bij die week stond dat hij idd dat idee moest loslaten omdat ik erg moe zou kunnen zijn haha!
) en lach net zo hard mee om de gekke hormoondingen waar wij last van hebben