27-04-2009 13:10
Hoi,
Ik zit al een paar dagen met een dilemma.
Een van mij vriendin is zwanger, en het is echt keileuk om dit proces mee te maken.
Eerder had ik al een gedacht zwanger te zijn maar dat was een vreemde combinatie van hormonen en een opgeblazen buik door een spastische darm.
Nou is het eind januari niet helemaal goed gegaan met mijn anticonceptie, ik was erg ziek en was doordat ik in slaap gevallen was iets te laat (geen uren, maar heb een vrij gevoelige anticonceptie). Ik heb later die week wel gemeenschap gehad met mijn vriend, er helemaal niet meer bij stil gestaan en het was de 6e dag van die week.
Ben aan het einde van de maand ongesteld geworden, wel iets later dan normaal maar wel gewone menstruatie.
Toch heb ik sinds die tijd was kwaaltjes gehad. Ik ben dit later allemaal na gegaan en heb op de dag dat normaal de innesteling plaats had moeten vinden krampjes gehad. Ook ben ik een tijd lang misselijk geweest, dit is nu een paar weekjes geleden gelukkig nergens meer last van. Dat weitte ik toen overigens aan een 'lichte buikgriep'. Ook heb ik veel last van opkomend maagzuur en heb ik het idee dat mijn tepels groter en donkerder zijn geworden.
Van mijn buik kan ik niet echt op aan want deze heeft nogal de nare gewoonte een beetje opgeblazen te zijn, vooral als mn darmen niet helemaal oke zijn, heb hier eerder dit jaar nog een echo voor gehad. toch lijkt hij nu wel erg gezwollen en kan ik hem niet meer inhouden zoals ik eerder wel eens deed, houd het gewoon niet vol. Nu heb ik het daar dus met die eerder genoemde vriendin over gehad en zij vond het wel verdacht veel op de kwaaltjes lijken die zij ook gehad heeft en nog heeft en zei ik heb hier een test liggen wil je testen.
Ik vond dat toen niet zo'n goed idee omdat mijn vriend erbij was en ik hem niet onnodig ongerust wil maken. Ik ben nl ook iemand die nogal snel op zich in laat praten. Daarom vraag ik me dan ook af of dit allemaal echt is of dat ik het in mijn hoofd heb gezet. Ik weet dat er maar een manier is om erachter te komen, testen natuurlijk... maar ik durf niet. Ikw eet dat het me zekerheid en rust zal bieden want het kan maar 2 dingen betekenen. Maar mijn angst is; wat als het wel zo is... Hoe moet ik me dan verantanwoorden? Ik begin over 2 weken aan een nieuw leven samen met mijn partner en ben zo bang dat het nieuw roet in het eten zou gooien.
Het liefst zou ik nog een paar weekjes wachten, kijken of mijn lichaam nog verder verandert, en ik op mijn nieuwe plekje zit, maar tegelijkertijd word ik maf van de onzekerheid en de vragen, en maak ik mezelf gekker en gekker, kan het niet uit mn hoofd zetten en il ook niet dat het mijn leven gaat beheersen.
Wat denken jullie en zouden jullie doen?
Alvast bedankt voor het lezen van mn lange verhaal
:oops:
Ik zit al een paar dagen met een dilemma.
Een van mij vriendin is zwanger, en het is echt keileuk om dit proces mee te maken.
Eerder had ik al een gedacht zwanger te zijn maar dat was een vreemde combinatie van hormonen en een opgeblazen buik door een spastische darm.
Nou is het eind januari niet helemaal goed gegaan met mijn anticonceptie, ik was erg ziek en was doordat ik in slaap gevallen was iets te laat (geen uren, maar heb een vrij gevoelige anticonceptie). Ik heb later die week wel gemeenschap gehad met mijn vriend, er helemaal niet meer bij stil gestaan en het was de 6e dag van die week.
Ben aan het einde van de maand ongesteld geworden, wel iets later dan normaal maar wel gewone menstruatie.
Toch heb ik sinds die tijd was kwaaltjes gehad. Ik ben dit later allemaal na gegaan en heb op de dag dat normaal de innesteling plaats had moeten vinden krampjes gehad. Ook ben ik een tijd lang misselijk geweest, dit is nu een paar weekjes geleden gelukkig nergens meer last van. Dat weitte ik toen overigens aan een 'lichte buikgriep'. Ook heb ik veel last van opkomend maagzuur en heb ik het idee dat mijn tepels groter en donkerder zijn geworden.
Van mijn buik kan ik niet echt op aan want deze heeft nogal de nare gewoonte een beetje opgeblazen te zijn, vooral als mn darmen niet helemaal oke zijn, heb hier eerder dit jaar nog een echo voor gehad. toch lijkt hij nu wel erg gezwollen en kan ik hem niet meer inhouden zoals ik eerder wel eens deed, houd het gewoon niet vol. Nu heb ik het daar dus met die eerder genoemde vriendin over gehad en zij vond het wel verdacht veel op de kwaaltjes lijken die zij ook gehad heeft en nog heeft en zei ik heb hier een test liggen wil je testen.
Ik vond dat toen niet zo'n goed idee omdat mijn vriend erbij was en ik hem niet onnodig ongerust wil maken. Ik ben nl ook iemand die nogal snel op zich in laat praten. Daarom vraag ik me dan ook af of dit allemaal echt is of dat ik het in mijn hoofd heb gezet. Ik weet dat er maar een manier is om erachter te komen, testen natuurlijk... maar ik durf niet. Ikw eet dat het me zekerheid en rust zal bieden want het kan maar 2 dingen betekenen. Maar mijn angst is; wat als het wel zo is... Hoe moet ik me dan verantanwoorden? Ik begin over 2 weken aan een nieuw leven samen met mijn partner en ben zo bang dat het nieuw roet in het eten zou gooien.
Het liefst zou ik nog een paar weekjes wachten, kijken of mijn lichaam nog verder verandert, en ik op mijn nieuwe plekje zit, maar tegelijkertijd word ik maf van de onzekerheid en de vragen, en maak ik mezelf gekker en gekker, kan het niet uit mn hoofd zetten en il ook niet dat het mijn leven gaat beheersen.
Wat denken jullie en zouden jullie doen?
Alvast bedankt voor het lezen van mn lange verhaal
:oops:
. En mocht je niet zwanger zijn, dan ben je eerder uit de onzekerheid...