22-01-2010 20:08
Hallo dames,
Ik moet dit even van me afschrijven in de hoop dat het oplucht.
Mijn vriend en ik zijn sinds juni 2009 gestopt met de pil. Tot nu toe zonder succes. Toen we de beslissing namen om te stoppen hebben we tegen elkaar gezegd dat 't wellicht wel een half jaar tot een jaar kan duren eerdat we zwanger zouden raken. Eenmaal gestopt kon ik nergens anders meer aan denken. Toen ik net voor kerst weer ongesteld werd dacht ik okay, nu ga ik 't anders doen, ik was er echt teveel mee bezig. De weken daarna gingen heel goed. Was er een stuk minder mee bezig, wist wel wanneer mn vruchtbare dagen waren, en hebben ook regelmatig geklust die dagen. Alles ging goed tot 2 dagen voor mn NOD. Ik ging om 't half uur (en soms wel vaker) naar 't toilet om te kijken of er al iets te zien was. De vorige keren had ik namelijk 2 dagen voor mn NOD klein beetje bruin bloedverlies. Maar dit weekend niets... Daarbij kwam dat ik al een paar dagen misselijk was, en een raar, trekkend gevoel naar mn liezen toe. Ik had er dus echt een heel goed gevoel over. Tot afgelopen woensdag, toen ik pijn in mn onderrug kreeg. Dat betekende dat mn ongesteldheid er toch aan kwam, uiteindelijk zette het savonds echt door. Ik baalde enorm. Wat kan je lichaam je voor de gek houden zeg!
Daarbij kwam nog eens het feit dat een vriendin van mn maandag vertelde dat ze in verwachting was. Ik was natuurlijk hartstikke blij voor dr. En dacht ook gelijk van leuk misschien zijn we samen zwanger! Ze vertelde dat het gelijk de 1e ronde raak was... Super voor hun!
Op dat moment was ik echt heel blij voor ze. Maar nu ik weet dat ik niet zwanger ben, kijk ik er nu al tegenop om haar weer te zien. En alle andere momenten die nog gaan komen. Vind 't echt heel erg van mezelf. Maar heb het er nu echt heel moeilijk mee.
Natuurlijk weet ik er heel veel mensen niet meteen zwanger raken en er zelfs jaren over doen, ik wil ook absoluut niemand tegen het hoofd stoten. Ik moest dit gewoon even kwijt. Ben ook heel benieuwd hoe jullie hier mee omgaan.
Ik dacht in ieder geval van te voren dat ik het allemaal wel aan zou kunnen maar dat valt me ontzettend tegen.
Ik moet dit even van me afschrijven in de hoop dat het oplucht.
Mijn vriend en ik zijn sinds juni 2009 gestopt met de pil. Tot nu toe zonder succes. Toen we de beslissing namen om te stoppen hebben we tegen elkaar gezegd dat 't wellicht wel een half jaar tot een jaar kan duren eerdat we zwanger zouden raken. Eenmaal gestopt kon ik nergens anders meer aan denken. Toen ik net voor kerst weer ongesteld werd dacht ik okay, nu ga ik 't anders doen, ik was er echt teveel mee bezig. De weken daarna gingen heel goed. Was er een stuk minder mee bezig, wist wel wanneer mn vruchtbare dagen waren, en hebben ook regelmatig geklust die dagen. Alles ging goed tot 2 dagen voor mn NOD. Ik ging om 't half uur (en soms wel vaker) naar 't toilet om te kijken of er al iets te zien was. De vorige keren had ik namelijk 2 dagen voor mn NOD klein beetje bruin bloedverlies. Maar dit weekend niets... Daarbij kwam dat ik al een paar dagen misselijk was, en een raar, trekkend gevoel naar mn liezen toe. Ik had er dus echt een heel goed gevoel over. Tot afgelopen woensdag, toen ik pijn in mn onderrug kreeg. Dat betekende dat mn ongesteldheid er toch aan kwam, uiteindelijk zette het savonds echt door. Ik baalde enorm. Wat kan je lichaam je voor de gek houden zeg!
Daarbij kwam nog eens het feit dat een vriendin van mn maandag vertelde dat ze in verwachting was. Ik was natuurlijk hartstikke blij voor dr. En dacht ook gelijk van leuk misschien zijn we samen zwanger! Ze vertelde dat het gelijk de 1e ronde raak was... Super voor hun!
Op dat moment was ik echt heel blij voor ze. Maar nu ik weet dat ik niet zwanger ben, kijk ik er nu al tegenop om haar weer te zien. En alle andere momenten die nog gaan komen. Vind 't echt heel erg van mezelf. Maar heb het er nu echt heel moeilijk mee.
Natuurlijk weet ik er heel veel mensen niet meteen zwanger raken en er zelfs jaren over doen, ik wil ook absoluut niemand tegen het hoofd stoten. Ik moest dit gewoon even kwijt. Ben ook heel benieuwd hoe jullie hier mee omgaan.
Ik dacht in ieder geval van te voren dat ik het allemaal wel aan zou kunnen maar dat valt me ontzettend tegen.
Ik heb PCO, dat wil zeggen een late en trage eisprong en ik word niet uit mezelf ongesteld.. Dus toen we naar de huisarts gingen werden we meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis. Normaal gebeurd dit meestal (als er geen medische reden is dat het niet lukt), maar omdat ik PCO heb hoefden we dus niet zo lang te wachten en konden we meteen met medicijnen beginnen. Helaas heeft dat niks opgeleverd, dus nu ga ik aan de spuiten. Dan heb ik garantie op een eisprong, maar dan nog is het natuurlijk de grote vraag of het eitje bevrucht gaat worden.. Dus het kan de eerste keer raak zijn en het kan nog jaren duren, helemaal niet lukken of ergens daar tussenin. Het blijft dus erg onzeker, is erg vervelend maar het is niet anders!