Ben jij door je man/vriend overgehaald?

[Nadine]

Ik lees dat veel vrouwen hun man of vriend moeten overhalen om kinderen te krijgen. Bij mij was dat andersom.

Ik wilde ooit wel een keer kinderen, maar ik had voor de komende 2 jaar eigenlijk hele andere plannen. Toen ik op een dag de pil vergeten was en mijn vriend zei dat hij dat niet zo erg vond, ben ik - na een goed gesprek met hem - gestopt met de pil. Sinds deze maand wagen we de (ei- ) sprong.
Natuurlijk hebben we het al eerder over kinderen gehad, maar ik was steeds degene die bezwaren zag.
Ik heb dus geen jarenlange kinderwens.
Ik heb hier niet jarenlang naar toegeleefd.
De tijd tussen serieus kinderen willen en er echt voor gaan was voor mij eigenlijk ..0...

Het is niet onbezonnen hoor. We hebben een goede relatie, de leeftijd, de ruimte en het geld. En sinds we allebei willen zijn we net zo verliefd als in het begin
Het is voor mij, net als voor iedereen hier, ook spannend. Die twee weken wachten na de ovulatie duren mij nu al te lang. Laat staan hoe lang het kan duren voordat het echt raak is...

Zijn er vrouwen die overgehaald zijn door hun partner...?

Nadine

[mdtje]

Min of meer wel. Wat grappig trouwens, dat het bij jou zo snel is gegaan. Misschien had je stiekem wel net dat ene zetje nodig om je eierstokken te laten rinkelen?
Ik heb eerder een vaste relatie gehad en samengewoond. Vroeger dacht ik altijd dat ik 'gewoon' een gezin zou stichten, ging ik gewoon vanuit. Tijdens die relatie had ik zoiets van: maar het hóéft niet. Je kunt ook lekker samen je leventje leiden zonder. Met mijn huidige vriend is het anders. Hij heeft altijd gezegd dat hij kinderen wil. Dus vanaf het begin van onze relatie ben ik aan dat idee gaan wennen en erover na gaan denken. Langzamerhand wilde ik het ook wel. Toen een vriendin zwanger werd, wilden we er acuut aan beginnen. Maar we zijn zo wijs geweest om dat niet te doen, eerst te gaan sparen en een huis te kopen en wat langer samen te wonen voordat we die stap maakten. Zo'n 1,5 jaar later was het gewoon echt het moment om te beginnen. Alleen even vergeten dat het soms wel even kan duren voordat t raak is

[Nadine]

Zwangere vrouwen in onze vrienden- en familiekring speelde inderdaad ook een rol. 't Is net een virus
En ja, mijn gevoel wilde waarschijnlijk al wel, maar mijn verstand nog niet

[leeuwinnetje]

Als het aan mijn man had gelegen, waren wij ook al een paar jaar terug aan kinderen begonnen, maar ik was er toen nog niet klaar voor.
Vorig jaar zijn we getrouwd en ook met als doel om daarna aan kinderen te beginnen.
Sinds vorig jaar ben ik er ook meer mee bezig en begonnen die moedergevoelens steeds meer te kriebelen en nu 6 weken zwanger!

[Tara28]

Bij mij ging het ongeveer hetzelfde als bij leeuwinnetje, behalve dat ik nog niet zwanger ben. Mijn man vroeg 2 jaar geleden ofzo al of ik met de pil wilde stoppen, maar toen was ik er dus nog echt niet aan toe. Vorig jaar zijn we getrouwd en daarna begon het bij mij te kriebelen en heb ik hem op een gegeven moment verrast dat ik gestopt was met de pil. Desondanks zei ik altijd dat ik voor mn 30e geen kinderen wilde. Nu wordt het hopelijk ietsje eerder, want ben nu 28.

[naatje83]

Het klinkt misschien niet zo heel raar maar ik heb mijn vriend eindelijk zo ver dat gestopt ben met de pil.
En nu begin ikzelf echt vreselijk te twijfelen er schiet echt van alles door mijn hoofd zou ik wel een goede moeder zijn, gaat het allemaal niet
te snel, Ik weet dat we het allemaal wel gaan redden we zijn gek op kinderen, hebben een leuk huis met een tuin allebei een goede baan maar ja die twijfels he!
Ik heb af en toe echt huilbuien. Hoe zit dat met jullie? Twijfelen jullie wel eens?

[Nadine]

Je hebt heel lang naar iets toegeleefd. En nu mag het opeens.
Het is niet gek dat je je nu pas echt kunt voorstellen wat je te wachten staat.
En dat kan je benauwen.

Maar zeg je dat tegen je vriend? (Net nu je hem zover hebt?)

[Athena]

bij mij was men biologische klok wel gaan tikken op men 26e, nadat ik het petekindje van men vriendin had gezien er we erbij zaten, maar toen had ik geen succesvolle relatie zullen we maar zeggen. Voor men 25 wou ik helemaal nooit geen kinderen, ik haatte ze bijna zeg maar; altijd dat lawaai & troep en in de winkel liggen roepen en zeuren 'ik wil ik wil ik wil" nee dank je, toen helemaal niet.

maar ja 1 keer het begint te kriebelen :mrgreen: , dan werd men vriendin zelf zwanger (ongepland) en heel de zwangerschap (voor- en nadelen) meegemaakt & de bevalling enzo.. tja.

Gelukkig ben ik dan eind 2007 men vriend tegengekomen en na 1 dag verkering zei hij al tegen me (per ongeluk) als in een smeekbede : "goh ik wil ne kleine" . Eerst dacht ik wel van oei zo snel, maar na een paar weekjes verkering gingen we samen een weekje naar Sunparks en daar erover gesproken en ben ik ook meteen gestopt met de pil 8-) . We wisten allebei door zijn zaadproblemen dat het wat langer ging duren dus ja, we gingen ervoor.

[anoniempje]

Het klinkt misschien niet zo heel raar maar ik heb mijn vriend eindelijk zo ver dat gestopt ben met de pil.
En nu begin ikzelf echt vreselijk te twijfelen er schiet echt van alles door mijn hoofd zou ik wel een goede moeder zijn, gaat het allemaal niet
te snel, Ik weet dat we het allemaal wel gaan redden we zijn gek op kinderen, hebben een leuk huis met een tuin allebei een goede baan maar ja die twijfels he!
Ik heb af en toe echt huilbuien. Hoe zit dat met jullie? Twijfelen jullie wel eens?

Hallo naatje,

Ja hoor dit herken ik. :lol:
Wij zijn er helemaal zeker van dat we graag een kindje hopen/ mogen te krijgen.
Maar wij vinden het ook allebei best heel erg spannend en eng. Ondanks dat wij ook al een tijd een eigen huis hebben, allebei een goede baan. Dat is het ook allemaal niet.
De vraag is hoe zullen wij het doen als ouders en wat staat me te wachten, en kan ik dat allemaal.
Vooral als mn neefje en nichtje over de vloer zijn heb ik hier wel eens last van. bijv als ik eens niet zoveel geduld heb.
maar goed, het komt vast allemaal goed.
We zitten in ronde 1 en er allebei klaar voor. Goed overgepraat en dat blijven we lekker doen.
Huilbuien heb ik geen last van gelukkig.

Succes met zwanger worden.

groetjes

[naatje83]

Hoi meiden,

Ik ben wel blij dat ik inderdaad niet de enige ben die af en toe twijfelt. Heb er vanmiddag met
mijn vriend over gesproken en hij vindt het ook gewoon allemaal heel spannend. Dus hij vindt het
gelukkig niet gek dat de spanning mij zo nu en dan teveel wordt. Maar als ik nog eens zo'n bui
heb dan kan gelukkig bij jullie ook mijn ei (leuk woord grapje he!!)kwijt. Bedankt in ieder geval.

Greetz

[Nadine]

Heb er vanmiddag met mijn vriend over gesproken en hij vindt het ook gewoon allemaal heel spannend. Dus hij vindt het
gelukkig niet gek dat de spanning mij zo nu en dan teveel wordt.

Het lijkt misschien heel logisch om er met je vriend over te praten. Maar dat is soms moeilijk en tegelijk zó belangrijk.
Mijn vriend zei laatst nog tegen me dat hij het wel heel erg warm kreeg :oops: ... en dat was niet van het klussen :lol:: Of hij het allemaal wel kon, vader zijn enzo. En dan zeg ik (en dat geloof ik ook) dat hij het geweldig zou doen! En dan is het goed

Goed dat je er met je vriend over gepraat hebt!

[mdtje]

Oja, wat ik nog even was vergeten te vertellen in mijn stukje: uiteindelijk heb ik hém weer een beetje over moeten halen om de echte stap te gaan nemen. Hij is sowieso niet zo van de beslissingen
En hij vindt het ook allemaal doodeng. Ik heb zoiets van: het komt allemaal wel goed, we zien vanzelf wel hoe dat werkt, zo'n baby. Maar hij is echt bang dat hij niet weet wat hij moet doen of dat hij geen goede vader zal zijn (wat ik zeker weet dat hij wél zal zijn). Misschien hebben vrouwen toch ook door moedergevoelens meer het idee dat ze wel weten wat ze moeten doen. Ik weet het niet. Er zijn zoveel mensen die het kunnen, dus kan ik het ook, is dan mijn gedachte.

[Sanel]

Nou ik noem het geen overhalen want als ik mijn vriend moet overhalen dan weet ik dat ie het niet wil en het dan alleen doet voor mij. We hebben samen de keus gemaakt.Ik was er al klaar voor en heb tegen hem gezegd als je er klaar voor bent dan hoor ik het wel. Toen ik mijn laatste strip had opgemaakt toen vroeg ik hem of ik nieuwe moest halen of dat ik moest stoppen. Hij zei stoppen. Dat is ondertussen alweer een jaar terug en ben ik alweer 33 weken zwanger. Mijn vriend vindt het geweldig en begint al stiekem zenuwachtig te worden. Dus overhalen vindt ik een groot woord.

[naatje83]

Heb er vanmiddag met mijn vriend over gesproken en hij vindt het ook gewoon allemaal heel spannend. Dus hij vindt het
gelukkig niet gek dat de spanning mij zo nu en dan teveel wordt.

Het lijkt misschien heel logisch om er met je vriend over te praten. Maar dat is soms moeilijk en tegelijk zó belangrijk.
Mijn vriend zei laatst nog tegen me dat hij het wel heel erg warm kreeg :oops: ... en dat was niet van het klussen :lol:: Of hij het allemaal wel kon, vader zijn enzo. En dan zeg ik (en dat geloof ik ook) dat hij het geweldig zou doen! En dan is het goed

Goed dat je er met je vriend over gepraat hebt!

Ben inderdaad blij dat we er nu wel over gesproken hebben. Want doordat ik mijn gevoelens opkropte werd ik ook gewoon onzeker.
Maar ja het komt allemaal wel goed dat weten we zeker. Het wijst zich allemaal vanzelf denk ik dan maar.

[misslola]

Ik ben niet echt door mijn vriend overgehaald, ik heb altijd wel geweten dat ik ooit graag kinderen zou willen.
Wel heeft mijn vriend de eerste stap gezet door erover te beginnen. (Hij was altijd degene die het nog niet zeker wist)
En uit het niets begon hij erover. Ik natuurlijk helemaal in de zevende hemel.
Uiteindelijk moet je er allebei klaar voor zijn, alhoewel het voor mij misschien al een jaartje eerder had gemogen!!!
Maar het was zo speciaal moment toen mijn vriend er zelf over begon. Ik krijg er nu nog de kriebels van in mijn buik.........was weer helemaal in love

[Nadine]

Ik krijg er nu nog de kriebels van in mijn buik.........was weer helemaal in love

Mooi hè? Hoe de verliefdheid weer opbloeit op het moment dat je samen besluit ervoor te gaan. Alsof je elkaar net hebt leren kennen