23-11-2008 21:06
11 maanden zijn we bezig om zwanger te raken van ons 2e kindje.
Bij onze dochter van 2 was het ineens raak,niks geen maanden wachten enz...
Nu al 11 maanden.
Als deze maand niet lukt en de maand erop nog niet dan belanden we tot mn spijt bij de gynaecoloog.
Iets wat ik echt niet wil maar ja,als er iets niet goed werkt moeten we wel hulp hebben.
Maar we zijn vruchtbaar dus je zou denken dat het gewoon moet lukken.
Heb al vaak huilbuien gehad na negatieve testen en negatieve bloed uitslagen.
Elke keer doet het weer zoveel pijn.
Het 2e kindje is zo welkom in ons gezin.
Maar tot nu toe is er helaas nog geen 2e kindje....
Over 4 dagen mag ik officieel testen maar uit zenuwen heb ik al getest.
Licht posiief zou ik denken maar ik hoor elders weer verhalen over dat het vlas positief kan zijn.
Helaas heb ik al vaker vals positief getest en toen ik eindelijk wel positief teste werd het een miskraam.
Ergens begin ik een beetje de moed op te geven.
Heb al een paar keer geroepen van als het zo moet dan hoeft het van mij niet.
Ik heb al een gezonde meid en daar ben ik al gezegend mee!
Op deze manier is de lol er voor mij ook gewoon vanaf.
Ppffff nu zitten de traantjes ook weer hoog
Ik wil zo graag nog een keer zwanger zijn(we willen 2 kindjes),nog een keer bevallen,nog een keer genieten van een dikker wordende buik enz....
Maar waarom zie ik dat niet meer gebeuren?
Is het het verdriet? Is het omdat ik gewoon onzeker ben geworden op dit vlak?
Ik weet het eventjes niet zo goed meer....
Het doet me elke keer weer zoveel pijn als ik ongesteld wordt.
Hoevaak moet ik dit nog meemaken?
Raak ik zowiezo nog een keer zwanger?
Hoevaak moet ik nog de pijn en de telleurstelling voelen?
Ik wil dat gewoon niet meer.
Wil gewoon eens het tegenovergestelde voelen.
De blijdschap,het geluk,het wonder!!!
Zo dat lucht weer wat op....
Maar voel me nog steeds wel rot hoor
Bij onze dochter van 2 was het ineens raak,niks geen maanden wachten enz...
Nu al 11 maanden.
Als deze maand niet lukt en de maand erop nog niet dan belanden we tot mn spijt bij de gynaecoloog.
Iets wat ik echt niet wil maar ja,als er iets niet goed werkt moeten we wel hulp hebben.
Maar we zijn vruchtbaar dus je zou denken dat het gewoon moet lukken.
Heb al vaak huilbuien gehad na negatieve testen en negatieve bloed uitslagen.
Elke keer doet het weer zoveel pijn.
Het 2e kindje is zo welkom in ons gezin.
Maar tot nu toe is er helaas nog geen 2e kindje....
Over 4 dagen mag ik officieel testen maar uit zenuwen heb ik al getest.
Licht posiief zou ik denken maar ik hoor elders weer verhalen over dat het vlas positief kan zijn.
Helaas heb ik al vaker vals positief getest en toen ik eindelijk wel positief teste werd het een miskraam.
Ergens begin ik een beetje de moed op te geven.
Heb al een paar keer geroepen van als het zo moet dan hoeft het van mij niet.
Ik heb al een gezonde meid en daar ben ik al gezegend mee!
Op deze manier is de lol er voor mij ook gewoon vanaf.
Ppffff nu zitten de traantjes ook weer hoog
Ik wil zo graag nog een keer zwanger zijn(we willen 2 kindjes),nog een keer bevallen,nog een keer genieten van een dikker wordende buik enz....
Maar waarom zie ik dat niet meer gebeuren?
Is het het verdriet? Is het omdat ik gewoon onzeker ben geworden op dit vlak?
Ik weet het eventjes niet zo goed meer....
Het doet me elke keer weer zoveel pijn als ik ongesteld wordt.
Hoevaak moet ik dit nog meemaken?
Raak ik zowiezo nog een keer zwanger?
Hoevaak moet ik nog de pijn en de telleurstelling voelen?
Ik wil dat gewoon niet meer.
Wil gewoon eens het tegenovergestelde voelen.
De blijdschap,het geluk,het wonder!!!
Zo dat lucht weer wat op....
Maar voel me nog steeds wel rot hoor