07-09-2009 18:55
Voor het eerst zet ik ook mijn verhaal op papier...
Vorig jaar in oktober ben ik gestopt met de pil. Heb al jaren een kinderwens, nu waren we er helemaal klaar voor. Huisje gekocht allebei een vaste baan.. Mijn zus was ook gestopt met de pil en na 3 maanden belde ze me op, Ik hoop niet dat je het erg vind, maar ik ben al zwanger.. Ik superblij voor haar, en elke dag belde we elkaar op, voel je al wat, voel je je goed? Samen naar de 9 maanden beurs, ik genoot van alles mee. Langzaam begon ik me druk te maken, het komt toch wel goed bij mij? Na 6 maanden wat aanvoelde als een eeuwigheid (en eigenlijk nog maar zo kort is) kon mijn geluk niet op. Ook ik was zwanger. Helemaal gelukkig waren mijn vriend en ik. Mijn ouders zouden 2 kleinkinderen krijgen, mijn zus en ik samen zwanger!!! Heel bang was ik dat het mis ging, maar steeds dacht ik, ik ben nu zwanger en ik geniet gewoon van het moment NU... Ik deed mee voor moeders voor moeders omdat ik 3 vriendinnen heb, die allemaal problemen met zwanger worden hebben en onderzoek in en uit gaan.. Na 9 weken eindelijk de eerste echo, vol verwachting keken we naar het scherm, maar er zat niks in het vruchtzakje, er was alleen een lege ring te zien.. Wat waren we verdrietig... Ik kreeg een afspraak bij een gynecaloog en hij gaf medicijnen mee om een miskraam op te wekken. Wat heeft dat en pijn gedaan zeg de hele dag weeen en er gebeurde niks, 2 dagen later weer naar de gynecaloog weer medicijnen mee. Weer zo"n pijn gehad maar gelukkig ging ik erg bloeden, dus dit was het dacht ik.... Vrijdag weer terug, en weer was het nog niet weg, ik was zo voorzichtig geweest in mijn zwangerschap want stel je voor dat het vruchtje loslaat.. En nu kwam het gewoon niet los.
Kon gelijk in het ziekenhuis blijven en ben s" avonds gecuriteerd. Dit viel mij 100% mee. Mijn vriend mocht de hele tijd bij me blijven tot voor de ok, en de mensen waren super vriendelijk, heb ook geen klachten na afloop gehad...
Na 6 weken moch ik terug komen bij de gynecaloog, en alles was schoon, na 6 weken weer netjes ongesteld geworden en ga nu weer mijn derde ronde in. Mijn zus is inmiddels bevallen van een super mooie en gezonde zoon.. Ook mijn schoonzus is zwanger van haar 2e (pas 6 weken). En opeens voel je dan zo"n naar gevoel, het komt toch wel een keer goed?. Ik was/ ben superverdrietig over mijn miskraam, het was zo dichtbij en we willen het zo graag, en ben ik ook blij dat het in zo"n vroeg stadium is misgegaan, stel je voor dat het na een paar maanden mis gaat.. Ben blij dat er sites als deze bestaan en je kan lezen, dat ook andere meiden dit meemaken en later toch een gezond kindje krijgen..
Als ik naar mijn vrendinnen kijk die na jaren proberen nog steeds niet zwanger zijn, voel ik me bijna schuldig dat ik nog steeds zo verdrietig ben, omdat het is mis gegaan.. Ben wel een paar weken zo super blij geweest, elke dag als ik wakker was dacht ik de aankomende kerst zijn we lekker met zijn 3tjes..
Vandaag mocht ik weer testen en helaas maar 1 streepje, dus heel geduldig weer op naar de volgende maanden.....
Vorig jaar in oktober ben ik gestopt met de pil. Heb al jaren een kinderwens, nu waren we er helemaal klaar voor. Huisje gekocht allebei een vaste baan.. Mijn zus was ook gestopt met de pil en na 3 maanden belde ze me op, Ik hoop niet dat je het erg vind, maar ik ben al zwanger.. Ik superblij voor haar, en elke dag belde we elkaar op, voel je al wat, voel je je goed? Samen naar de 9 maanden beurs, ik genoot van alles mee. Langzaam begon ik me druk te maken, het komt toch wel goed bij mij? Na 6 maanden wat aanvoelde als een eeuwigheid (en eigenlijk nog maar zo kort is) kon mijn geluk niet op. Ook ik was zwanger. Helemaal gelukkig waren mijn vriend en ik. Mijn ouders zouden 2 kleinkinderen krijgen, mijn zus en ik samen zwanger!!! Heel bang was ik dat het mis ging, maar steeds dacht ik, ik ben nu zwanger en ik geniet gewoon van het moment NU... Ik deed mee voor moeders voor moeders omdat ik 3 vriendinnen heb, die allemaal problemen met zwanger worden hebben en onderzoek in en uit gaan.. Na 9 weken eindelijk de eerste echo, vol verwachting keken we naar het scherm, maar er zat niks in het vruchtzakje, er was alleen een lege ring te zien.. Wat waren we verdrietig... Ik kreeg een afspraak bij een gynecaloog en hij gaf medicijnen mee om een miskraam op te wekken. Wat heeft dat en pijn gedaan zeg de hele dag weeen en er gebeurde niks, 2 dagen later weer naar de gynecaloog weer medicijnen mee. Weer zo"n pijn gehad maar gelukkig ging ik erg bloeden, dus dit was het dacht ik.... Vrijdag weer terug, en weer was het nog niet weg, ik was zo voorzichtig geweest in mijn zwangerschap want stel je voor dat het vruchtje loslaat.. En nu kwam het gewoon niet los.
Kon gelijk in het ziekenhuis blijven en ben s" avonds gecuriteerd. Dit viel mij 100% mee. Mijn vriend mocht de hele tijd bij me blijven tot voor de ok, en de mensen waren super vriendelijk, heb ook geen klachten na afloop gehad...
Na 6 weken moch ik terug komen bij de gynecaloog, en alles was schoon, na 6 weken weer netjes ongesteld geworden en ga nu weer mijn derde ronde in. Mijn zus is inmiddels bevallen van een super mooie en gezonde zoon.. Ook mijn schoonzus is zwanger van haar 2e (pas 6 weken). En opeens voel je dan zo"n naar gevoel, het komt toch wel een keer goed?. Ik was/ ben superverdrietig over mijn miskraam, het was zo dichtbij en we willen het zo graag, en ben ik ook blij dat het in zo"n vroeg stadium is misgegaan, stel je voor dat het na een paar maanden mis gaat.. Ben blij dat er sites als deze bestaan en je kan lezen, dat ook andere meiden dit meemaken en later toch een gezond kindje krijgen..
Als ik naar mijn vrendinnen kijk die na jaren proberen nog steeds niet zwanger zijn, voel ik me bijna schuldig dat ik nog steeds zo verdrietig ben, omdat het is mis gegaan.. Ben wel een paar weken zo super blij geweest, elke dag als ik wakker was dacht ik de aankomende kerst zijn we lekker met zijn 3tjes..
Vandaag mocht ik weer testen en helaas maar 1 streepje, dus heel geduldig weer op naar de volgende maanden.....
