Hallo allemaal,

Ik heb een vraag, waar ik al een tijdje tegen aan loop.

Mijn zoontje is geboren ik oktober. Vlak voor de geboorte hebben mijn vriend en ik besloten om van ons uit niet meer te gaan rijden naar zijn ouders toe, aangezien het toch bijna 200 km rijden is. Mijn vriend had geen rijbewijs en ik kreeg steeds maar meer pijn in mijn benen en buik van het auto rijden. Daar begon het hele verhaal. Het kon allemaal best wel, en als ik niet kwam dan kwam hij maar alleen. En dat terwijl ik hoogzwanger was.

Toen ik in oktober beviel van mijn zoontje was het midden in de nacht. Ik moest blijven in het ziekenhuis, en mijn vriend heeft toen ons zoontje nog zitten voeden. Om 4 uur snachts sliepen we allemaal een keer. De volgende morgen heeft mijn vriend al vrij vroeg zijn ouders gebeld om ze op de hoogte te stellen. Toen werden ze boos dat hij niet midden in de nacht had gebeld, want zo hoorde het toch ook wel weer.

Eenmaal thuis gekomen de volgende morgen voelde ik me niet erg goed. Ik was ingeknipt en had ontzettend veel pijn ervan. Daarnaast kreeg ik ineens koorts. Verloskundigen konden er de vinger niet opleggen. Kort erna volgde het bezoek van zijn ouders. Ze konden niet te lang blijven, omdat ik me niet lekker voelde. Ook mijn zoontje was erg onrustig en daar liep het niet helemaal lekker mee. Gelijk wilden ze de fotocamera te voorschijn halen. Ik heb toen gezegd dat ik het niet wilde hebben, omdat mijn zoontje ook niet zo lekker was, en ik hem wilde laten rusten zonder geflits. Ook is het zo dat zij er een handje van hebben om dan zijn foto's op internet te zetten, terwijl ik ze expliciet had verzocht dit niet te doen. Als mijn zoontje oud genoeg is om zelf te beslissen dan mag hij dat, maar nu nog even niet. Dat hoeft ook niet zo jong, vind ik dan. Mijn schoonmoeder werd boos op me, vond me idioot dat ik het zo deed en wilde toch foto's maken. Ik heb het haar toen verboden, en toen was de stemming ineens grillig. Ze negeerde me, gaf me boze opmerkingen, niemand deed het goed behalve zij, en mijn zoontje... ja die werd onrustig. Toen heb ik hem in bed gelegd.

Toen ze weggingen moest mijn vriend mee naar buiten toe. Daar kreeg hij de hele lading over zich heen. En inderdaad, kort erna stond de foto van het geboorte kaartje op internet. Toen heb ik ze verzocht het te verwijderen, en toen werden ze weer boos want het was hun kleinkind. En overal stonden lelijke opmerkingen over mij op internet. Ik ben toen naar het juridisch loket gegaan om na te vragen hoe het precies zit, en toen bleek dat ik hun voor het gerecht kon trekken, omdat als een moeder het niet wil dat het gewoon strafbaar is het toch te doen. Mijn vriend is heel duidelijk tegen ze geweest. Of je haalt het eraf? Of we zien elkaar in de rechtbank. Ze hebben het verwijderd, maar vraag niet hoe. Zo kwam ze met een bericht dat zij wel zou beslissen, want het was hun kleinkind en ze hadden niets met mij te maken.

Toen heb ik de knoop doorgehakt. Spanningen zijn niet goed voor een pasgeboren baby, dus het is klaar. Jullie zien hem niet meer. Wel duidelijk onderbouwd hoor, maar hun legden alles terug bij mij. Er viel niets te praten. Toen kwam het volgende. Ze snapten het niet, maar als mijn vriend bij hun kwam logeren dan kon hij mijn zoontje wel meenemen, en dan kon hij wel een paar dagen blijven. Nou dus mooi niet! Dat is ze duidelijk gemaakt, maar ze vinden nog dat ik een excuus moet aanbieden. Ik reageer er niet op. Ik merk dat mijn zoontje nu nog heel gevoelig is voor spanningen en veranderingen, dus ik denk dat ik goed gehandeld heb.

Maar dan mijn vriend. In Januari was ik jarig. Op mijn verjaardag begaf onze auto het, en de vader van mijn vriend kan auto's repareren. En je raad het wel, hij belde zijn vader op. Ik heb hem toen gezegd het niet te doen, omdat ze zo naar deden tegen ons, en daar hebben we ruzie over gekregen. Met mijn verjaardag liet hij ons in de steek, en ging een paar dagen naar zijn vader. Hij liet zich niet zien en niet horen, en ik zat thuis met een zoontje met een koemelkallergie, en liep dag en nacht met hem te wiebelen omdat hij zo onrustig was.

In Februari gebeurde het wederom. De vader van mijn vriend was jarig. In principe zou hij een paar uurtjes gaan. Ons zoontje was erg ziek, en we zijn met hem naar de eerste hulp gegaan. Hij bleek een keelontsteking en oorontsteking te hebben en huilde de hele tijd maar door. Hij kreeg een antibiotica. Wederom vertrok mijn vriend toch naar zijn vader, terwijl ik hem nodig had, en meneer was weer eens niet bereikbaar.

Kort erna heb ik hem geconfronteerd. Je kan kiezen, of je vader of ons. Maar niet allebei. Ik heb hem duidelijk uitgelegd dat hij ons keer op keer in de steek laat. Hij komt dwars en boos thuis als hij daar vandaan komt. Hij komt rustig midden in de nacht thuis, en al die tijd vraag je je af of er misschien iets is gebeurd. Maar als je belt, gewoon niet reageren.

In Mei ging het weer mis. Er werd gezegd dat zijn broertje zijn verjaardag vierde, en meneer ging er naar toe. Bleek er niemand te zijn, en hun claimden hem op en het begon weer van voor af aan. Ik had met hem afgesproken dat hij om 9 uur 's avonds thuis zou zijn, meneer was er pas om half 2 's nachts. Dan moet ik al die tijd op hem gaan zitten wachten omdat hij de huissleutel niet bij heeft. En dan verwacht hij ook nog dat ik hem vraag of het leuk geweest is, nou dacht het niet.

Nu zitten we in Juni. Onze auto wederom kapot. En wie belt meneer? Zijn vader. Hij moet dan maar even daarheen komen met de auto. Het probleem is dat onze remmen het niet meer doen, maar hij wil er best 200 km mee rijden, op snelwegen nota bene. Ik heb hem gezegd dat hij het niet moet doen, de remmen doen het niet. Ik sta niet in voor die auto. Ik wil hem straks ook niet van de weg moeten schrapen, en moeten zeggen tegen mijn zoontje. Ja sorry jongen, maar je vader is verongelukt. Dat begrijpt hij niet en dan word hij boos. Hoe dan ook, hij kiest keer op keer voor zijn vader, en niet voor mijn zoontje en mij. Dit vind ik een probleem worden.

Kan ik hem zeggen dat het contact op moet houden? Dat hij moet kiezen tussen hun of ons? Of ben ik juist degene, zoals wat hij zegt, die moet gaan praten met een psycholoog? Zie ik het dan allemaal zo verkeerd?

Alvast bedankt!

dees_1990 schreef:Hallo allemaal,

Ik heb een vraag, waar ik al een tijdje tegen aan loop.

Mijn zoontje is geboren ik oktober. Vlak voor de geboorte hebben mijn vriend en ik besloten om van ons uit niet meer te gaan rijden naar zijn ouders toe, aangezien het toch bijna 200 km rijden is. Mijn vriend had geen rijbewijs en ik kreeg steeds maar meer pijn in mijn benen en buik van het auto rijden. Daar begon het hele verhaal. Het kon allemaal best wel, en als ik niet kwam dan kwam hij maar alleen. En dat terwijl ik hoogzwanger was.

Toen ik in oktober beviel van mijn zoontje was het midden in de nacht. Ik moest blijven in het ziekenhuis, en mijn vriend heeft toen ons zoontje nog zitten voeden. Om 4 uur snachts sliepen we allemaal een keer. De volgende morgen heeft mijn vriend al vrij vroeg zijn ouders gebeld om ze op de hoogte te stellen. Toen werden ze boos dat hij niet midden in de nacht had gebeld, want zo hoorde het toch ook wel weer.

Eenmaal thuis gekomen de volgende morgen voelde ik me niet erg goed. Ik was ingeknipt en had ontzettend veel pijn ervan. Daarnaast kreeg ik ineens koorts. Verloskundigen konden er de vinger niet opleggen. Kort erna volgde het bezoek van zijn ouders. Ze konden niet te lang blijven, omdat ik me niet lekker voelde. Ook mijn zoontje was erg onrustig en daar liep het niet helemaal lekker mee. Gelijk wilden ze de fotocamera te voorschijn halen. Ik heb toen gezegd dat ik het niet wilde hebben, omdat mijn zoontje ook niet zo lekker was, en ik hem wilde laten rusten zonder geflits. Ook is het zo dat zij er een handje van hebben om dan zijn foto's op internet te zetten, terwijl ik ze expliciet had verzocht dit niet te doen. Als mijn zoontje oud genoeg is om zelf te beslissen dan mag hij dat, maar nu nog even niet. Dat hoeft ook niet zo jong, vind ik dan. Mijn schoonmoeder werd boos op me, vond me idioot dat ik het zo deed en wilde toch foto's maken. Ik heb het haar toen verboden, en toen was de stemming ineens grillig. Ze negeerde me, gaf me boze opmerkingen, niemand deed het goed behalve zij, en mijn zoontje... ja die werd onrustig. Toen heb ik hem in bed gelegd.

Toen ze weggingen moest mijn vriend mee naar buiten toe. Daar kreeg hij de hele lading over zich heen. En inderdaad, kort erna stond de foto van het geboorte kaartje op internet. Toen heb ik ze verzocht het te verwijderen, en toen werden ze weer boos want het was hun kleinkind. En overal stonden lelijke opmerkingen over mij op internet. Ik ben toen naar het juridisch loket gegaan om na te vragen hoe het precies zit, en toen bleek dat ik hun voor het gerecht kon trekken, omdat als een moeder het niet wil dat het gewoon strafbaar is het toch te doen. Mijn vriend is heel duidelijk tegen ze geweest. Of je haalt het eraf? Of we zien elkaar in de rechtbank. Ze hebben het verwijderd, maar vraag niet hoe. Zo kwam ze met een bericht dat zij wel zou beslissen, want het was hun kleinkind en ze hadden niets met mij te maken.

Toen heb ik de knoop doorgehakt. Spanningen zijn niet goed voor een pasgeboren baby, dus het is klaar. Jullie zien hem niet meer. Wel duidelijk onderbouwd hoor, maar hun legden alles terug bij mij. Er viel niets te praten. Toen kwam het volgende. Ze snapten het niet, maar als mijn vriend bij hun kwam logeren dan kon hij mijn zoontje wel meenemen, en dan kon hij wel een paar dagen blijven. Nou dus mooi niet! Dat is ze duidelijk gemaakt, maar ze vinden nog dat ik een excuus moet aanbieden. Ik reageer er niet op. Ik merk dat mijn zoontje nu nog heel gevoelig is voor spanningen en veranderingen, dus ik denk dat ik goed gehandeld heb.

Maar dan mijn vriend. In Januari was ik jarig. Op mijn verjaardag begaf onze auto het, en de vader van mijn vriend kan auto's repareren. En je raad het wel, hij belde zijn vader op. Ik heb hem toen gezegd het niet te doen, omdat ze zo naar deden tegen ons, en daar hebben we ruzie over gekregen. Met mijn verjaardag liet hij ons in de steek, en ging een paar dagen naar zijn vader. Hij liet zich niet zien en niet horen, en ik zat thuis met een zoontje met een koemelkallergie, en liep dag en nacht met hem te wiebelen omdat hij zo onrustig was.

In Februari gebeurde het wederom. De vader van mijn vriend was jarig. In principe zou hij een paar uurtjes gaan. Ons zoontje was erg ziek, en we zijn met hem naar de eerste hulp gegaan. Hij bleek een keelontsteking en oorontsteking te hebben en huilde de hele tijd maar door. Hij kreeg een antibiotica. Wederom vertrok mijn vriend toch naar zijn vader, terwijl ik hem nodig had, en meneer was weer eens niet bereikbaar.

Kort erna heb ik hem geconfronteerd. Je kan kiezen, of je vader of ons. Maar niet allebei. Ik heb hem duidelijk uitgelegd dat hij ons keer op keer in de steek laat. Hij komt dwars en boos thuis als hij daar vandaan komt. Hij komt rustig midden in de nacht thuis, en al die tijd vraag je je af of er misschien iets is gebeurd. Maar als je belt, gewoon niet reageren.

In Mei ging het weer mis. Er werd gezegd dat zijn broertje zijn verjaardag vierde, en meneer ging er naar toe. Bleek er niemand te zijn, en hun claimden hem op en het begon weer van voor af aan. Ik had met hem afgesproken dat hij om 9 uur 's avonds thuis zou zijn, meneer was er pas om half 2 's nachts. Dan moet ik al die tijd op hem gaan zitten wachten omdat hij de huissleutel niet bij heeft. En dan verwacht hij ook nog dat ik hem vraag of het leuk geweest is, nou dacht het niet.

Nu zitten we in Juni. Onze auto wederom kapot. En wie belt meneer? Zijn vader. Hij moet dan maar even daarheen komen met de auto. Het probleem is dat onze remmen het niet meer doen, maar hij wil er best 200 km mee rijden, op snelwegen nota bene. Ik heb hem gezegd dat hij het niet moet doen, de remmen doen het niet. Ik sta niet in voor die auto. Ik wil hem straks ook niet van de weg moeten schrapen, en moeten zeggen tegen mijn zoontje. Ja sorry jongen, maar je vader is verongelukt. Dat begrijpt hij niet en dan word hij boos. Hoe dan ook, hij kiest keer op keer voor zijn vader, en niet voor mijn zoontje en mij. Dit vind ik een probleem worden.

Kan ik hem zeggen dat het contact op moet houden? Dat hij moet kiezen tussen hun of ons? Of ben ik juist degene, zoals wat hij zegt, die moet gaan praten met een psycholoog? Zie ik het dan allemaal zo verkeerd?

Alvast bedankt!

<a href="http://lilypie.com/"><img src="http://lb1f.lilypie.com/A5cNp2.png" width="400" height="80" border="0" alt="Lilypie First Birthday tickers" /></a>

Pfff wat een lastige situatie zeg.... Ja wat moet je ermee doen? Ik denk dat het voor je vriend gewoon erg lastig is om te kiezen tussen jullie en je ouders. Eigenlijk moet hij ook niet hoeven kiezen maar er op een volwassen manier mee omgaan. Ik wens je er sterkte mee want ik weet zo geen geen oplossing. Ja praat met elkaar! Desnoods met je schoonouders.

@Dees: Wat vervelend en moeilijke situatie zit je! Hoe was de band met je schoonouders voordat jullie je zoontje hadden? Ik kan me goed voorstellen dat je het beste wilt voor je kleintje, maar ik kan me ook voorstellen dat je schoonouders trots zijn op hun kleinkind en dat het liefst met de hele wereld willen delen. Uiteraard mag dit niet ten koste gaan van je zoontje of van jou, maar ik zou hier echt een keer goed over gaan praten. Allereerst met je vriend. Ik vind niet dat je hem kan vragen geen contact meer te hebben met zijn ouders. Het zal voor hem misschien al lastig genoeg zijn dat ze zo ver weg wonen en als hij ze dan een keer ziet kan ik me voorstellen dat hij niet maar een uurtje blijft. En wat als je hem voor de keus stelt en hij laat jullie zitten? Dat is geen optie lijkt me! Probeer het eerst met je vriend op te lossen en daarna pas met je schoonouders gaan praten. Neem ze een keer mee uit eten (met z'n vieren, zonder kleine) en praat het uit. Lukt dit niet of valt er niet over te praten dan zou ik wel hulp zoeken om er uit te komen. Zulke dingen vreten aan je en dat is niet goed voor je relatie en voelt je kindje ook. Ik wens je heel veel succes en sterkte en ik hoop dat jullie eruit komen met elkaar!!!

Ik vind dat je het goed hebt aangepakt en helemaal gelijk hebt! Het meest ideale is natuurlijk dat je vriend niet zou hoeven kiezen, maar zoals jij het zo verteld zijn het eigenlijk je schoonouders die je vriend dwingen te kiezen, niet jij! De kleine hoort ieders eerste prioriteit te zijn, en jij lijkt de enige te zijn die dat ook daadwerkelijk doet. Naar mijn mening hebben grootouders geen rechten die ze op kunnen eisen... Ze zijn misschien wel bevoorrecht tov andere mensen, maar rechten die ze op kunnen eisen, nou nee. Ik vind niet dat je daar licht mee om moet gaan, maar zo te lezen doe jij dat ook niet! Ik zou zeggen, ga eens rustig met je vriend om de tafel zitten, schets de situatie zoals hij nu is en vraag hem wat hij ervan vind en vraag hem ook met een oplossing te komen. Probeer het vooral open te houden en geef hem inspraak en leg ook uit wat zijn gedrag met jou doet en met je zoontje doet. Gooi hem niets voor de voeten maar benoem zijn gedrag en het effect ervan zonder te zeggen jij laat ons in de steek oid (zeg dan: daardoor voel ik mij in de steek gelaten). Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel, is moeilijk uit te leggen. Geef hem ook de tijd om te reageren of om er eventueel later nog op terug te komen. Neem de tijd en blijf rustig. Kijk eventueel of je de kleine even kan uitbesteden, dat je een gesprek kan voeren zonder tussenkomst van de kleine en zonder dat je je druk hoeft te maken dat je kleine de spanningen oppikt. Ik hoop dat je er wat aan hebt, want meid, wat een rotsituatie! Succes!

@Pickle

Weet je wat het is, met die mensen is geen gesprek te voeren. Ik ben de boosdoener in hun ogen. De band voor de zwangerschap was ook niet goed hoor. Toen ik een maand of 4 zwanger was kreeg hij pas weer contact met ze. Hij is namelijk in zijn jeugd mishandeld. In de hoop dat het nu beter zou gaan in het contact, maar nee dus. Ook ik voelde me niet prettig. Ze claimden hem. In de zwangerschap moest ik het volgens hun maar uitzoeken, want het was hun kind. En ik had zoiets van ja hallo. Ik ben je vrouw en draag je kind, wat is dan belangrijker. Ik heb echt geprobeerd het aan te geven hoe het voor mij is, maar iedere keer wordt mijn vriend boos en dan kap ik er maar weer mee. Laatst was hij zo boos, kon ik hem ineens nergens meer vinden in huis. Was hij naar buiten gegaan zonder wat te zeggen. Ik ongerust natuurlijk. En dan komt ie terug met ik ben afgekoeld. En dan vraag ik waarom hij zijn telefoon niet op nam... Nou 3 keer raden. Hij belde met zijn vader! En dan denk ik weer van waar ben je mee bezig. De prioriteit heb ik gesteld voor mijn kind. Daar kies ik voor. Mijn zoontje kan echt niet tegen spanningen, dus zeker niet die van hun. En ik heb duidelijk gemaakt, voor ons is het contact gewoon over. Tony groeit op met mij en zijn vader, en niet met de ouders van mijn vriend. Heel simpel voor mij. Maar die mensen begrijpen het niet, zelfs met het juridisch loket is het nog niet duidelijk te maken aan ze dat ze op moeten houden. Ik duik gisteravond op de pc, en zie met grote verbazing een vriendenverzoek van ze via hyves. Dan breekt je toch echt je klomp!

Maar goed, ze doen maar wat ze willen. Ik zit er niet mee. Mijn zoontje mist echt niets aan ze. En wat mijn vriend gaat doen? Ja, dat is denk ik nog even de grote vraag. Ik heb de link gegeven, en dan kan hij zelf mijn vraag en de antwoorden lezen, en dan maar hopen dat hij doet wat juist is, of in ieder geval iets oplost. Dit kan namelijk niet. Gisteren zat ie even met zijn ouders op msn. Ging eerst leuk, en later werd er benoemd dat ik een pop was en dat hij daar maar wat mee moest gaan doen, dat ze niet meer weten wie mijn zoontje is en allemaal dat soort grensoverschrijdende dingen. En dan zeg je dat hij daar wat mee moet, gaat ie doen zegt ie dan. Dan gaat hij bellen met ze, en 3 keer raden. Dan vraagt hij me weer of hij naar zijn vader toe kan om de auto (die net kapot gegaan is) daar te laten repareren. Nou nee dus, wat denk je zelf..... Iedere keer kiest hij gewoon voor hun, en dat is niet gezond. Zeker niet gezien het verleden wat hij heeft gehad met ze, waar in mishandeling, zelfmoord en nog meerdere dingen in voorkwamen.

Thanks.

Wat een verhaal zeg! Ik kan je ook geen oplossing geven. Ook hetzelfde: de kleine uk heeft prioriteit. Mijn man zou er niet over na hoeven te denken dat als onze kleine meid ziek is om dan weg te gaan. Ik heb in het begin ook specifiek een aantal keer tegen mijn moeder en zus gezegd dat ze geen fotos op internet mochten zetten. Als ik daar aan toe ben...laat ik dat wel weten! Laatst had mijn schoonvader ineens wat fotos op hyves gezet. waaronder een kraamfoto van ons drieen in bed. Ik heb meteen gebeld om de fotos eraf te laten halen. Ik zeg vraag eerst even voordat je fotos van ons op internet gaat zetten...iedereen kan ze eraf halen, en sommige fotos zoals kraamfoto's zijn gewoon prive!
Maar dit is natuurlijk niks vergelekn met jou verhaal.
Ik zou iig niet tot half 2 op gaan zitten wachten...slaap dan maar in de auto!
Je kleinte staat nu op de eerste plaats!
Succes met alles!