graag zou ik met moeders willen praten die een postpartum depressie hebben (gehad). Ik kan het tot nu toe nergens vinden hier op het forum. Het komt bij 10% van de moeders voor dus ik denk dat er meer mensen moeten zijn..

Is er behoefte aan lotgenotencontact?

Hoi Emi,
Ik heb er (gelukkig.. mag ik dat zo zeggen..) geen last van.
Ken wel iemand in me omgeving, en het is alles behalve makkelijk.

Dikke knuf

Ik kan nu, achteraf, wel zeggen dat ik er heel erg dicht tegenaan heb gezeten, op z'n minst. Maar durf niet te zeggen dat ik het heb gehad, nee. Weet wel dat ik er bij een eventuele 2e op bedacht zal moeten zijn, want het scheelde vrij weinig. Je hebt vermoeidheid en vermoeidheid, maar als het uitzichtloosheid wordt en je het niet meer ziet zitten... Ik heb dat gevoel wel gehad, maar het kwam en ging, dus niet constant. Er waren betere en slechtere dagen.
Is het bij jou geconstateerd?

Hey lieve Emi,

Goed dat je dit topic opent zeg! Hoe gaat het nu met je? Ik ga er vanuit dat er meiden zijn die hier ook last van hebben gehad, want idd dit komt vaak voor.

Dikke knuf

Emi,

We hebben het natuurlijk er al 's over gehad in het juni 2011 topic, en ik denk dat ik er toch wel tegen aan zit.
ik was gisteren bij de vk voor nacontrole en die vertelde mij (ze zei wel dat ze het me niet wilde aanpraten ) dat ik er wel het recept voor het klaarliggen; moeizame zwangerschap, totale uitputting, uiteindelijk ingeleide bevalling en nu een huilbaby...
Ik moet het goed in de gaten houden bij mezelf, en de ene dag gaat beter als de andere, maar het is zeker geen 'roze wolk' waar ik op zit!

Ik ben alleen bang een 'stempel'te krijgen als ik er voor uit kom, dus ben blij dat dit forum lekker anoniem is

Hoi emi!

Goed van je zeg, om dit te openen. Ik heb ook een postpartum depressie. Zwangerschap verliep moeizaam, bevalling (eind januari dit jaar) was een eitje en alles leek goed te gaan. Tot mijn kleine uk een week of 10 was en ik me langzaam steeds slechter voelde. Ik dacht dat het kwam doordat ik al heel lang thuis zat, en verwachtte dat het over zou gaan als ik weer aan het werk ging. Maar het tegendeel bleek; het werd alleen maar erger. Nadat ik 6 weken gewerkt had, stortte ik in (na een overlijden op mijn werk, dat was de druppel). Ik heb denk ik een week lang alleen maar gehuild.

Loop nu bij psycholoog en start binnenkort met een praatgroep 'als roze wolken donderen'. Op het moment dus sinds eind mei thuis, ik hoop over een paar weken weer langzaam te beginnen met werken.

Hoe is het met jou? Ben benieuwd naar je verhaal.

Groetjes,
Mick

Hoi, ik plaats even een berichtje zodat ik jullie kan volgen.

Lijkt me iig heel goed om alles eens voor jezelf op te schrijven (zoals je hier doet), iets onder ogen zien is vaak de eerste stap naar er mee om leren gaan.

Ik kan me niet echt in jouw situatie verplaatsen emi, ik kan me dan meer in het verhaal van mdtje vinden. Ik wist destijds niet goed wat ik met de situatie aan moest, en ben er met veel moeite toch uitgekomen, al heeft dat ruim een jaar geduurd. Hier even een link naar het hele verhaal. http://www.zwangerworden.nu/showthread.p...-depressie

Ik ben nu zwanger van onze tweede en ben enerzijds bang om (weer) tegen een moeilijke periode aan te lopen, anderszijds hoop en denk ik dat ik eerder signalen op zal vangen en zal ik (hopelijk) eerder aan de bel trekken. Ook heeft mijn dochter me geleerd om het leven wat makkelijker te nemen, dus op zichzelf ben ik waarschijnlijk al minder gespannen dan voorheen. We zullen het zien!

Ik heb ook al eens in een zwanger topic mijn verhaal gedaan. Ook in ben bekend met een postnatale depressie, bij mij begint het echter al in de zwangerschap.

Bij mijn 2de vond ik dat ik groot moest zijn, had zelf zo vlot voor een tweede gekozen. Ik mocht niet zeuren dat het zwaar was en ik zakte steeds verder weg. Ik kon mij niet ziekmelden want iedere cent minder was killing, naja ik zag 1000 beren op de weg. Uiteindelijk naar de HA geweest toen Milan 6 mnd was. Ik ben letterlijk ingestort. Het heeft 2 jaar geduurd voordat ik weer de oude was.

Deze laatste zwangerschap was dat mijn grootste angst, ik heb het overal opengegooid en ben heel goed begeleid. Veel aandacht gekregen en goed begeleid in de kraamweek. Nu gaat het goed, al beginnen de slapeloze nachten in combi met mijn werk wel zijn tol te eisen. Ik merk dat ik langzaam achteruit glij. Dat is het rotte, de moeheid slaat zo hard toe.

Hebben jullie het ook al in de zwangerschap gehad? Zodra de hormonen loskomen bij mij is het mis! Heb de hele winter aan allerlei vitamines en voedingssupplementen gezeten om alles zo zonnig mogelijk te houden.

Susanna, nog even als reactie op jouw topic. Je moet je niet schuldig voelen dat je eerst niet hebt kunnen genieten. Je kon er niks aan doen. Jammer is het wel, maar dat soort schuldgevoelens zijn juist weer de trigger om het bij de volgende weer verkeerd te laten gaan. Bij mij, bij de eerste, kon ze mij gestolen worden. Ze vond mij toch niet lief, daarbij was ik geen goede moeder, dus wat moest ze met mij. Ik was er van overtuigd dat mijn baby van een paar dagen oud een hekel aan mij had... Pas na een jaar kreeg ik een beetje een band met haar. Nu nog steeds voelt het alsof we aan het begin ietrs gemist hebben. Vreselijk vind ik dat. Bij de tweede was ik er dus op gebrand dat het goed zou gaan, dat was de valkuil, zoals ik hierboven beschreef. Ik mocht niet toegeven dat het weer niet goed ging.

ik heb er ook echt tegen aan gezeten dais huilde zoveel wist het gewoon niet meer

Hey meiden.

Wat fijn dat er herkenning is en dat er meer mensen zijn diedit hebben meegemaakt. Het is een enorme worsteling en ik ben nog maar netbegonnen :-S

Mijn zoontje is inmiddels al weer 7 weken. Ik ben sinds dathij 3 weken was opgenomen in een kliniek, maandag ga ik als het goed isdefintief met ontslag, dat is best spannend!

Ik heb een voorgeschiedenis met depressie + eetstoornis maarwas 2 jaar therapie-vrij en het ging heel goed. Dus hebben we voor een kindjegekozen. Het was een drukke tijd: verhuizen, verbouwen, nieuwe baan, opleidingen na 2 maanden al zwanger. In de zwangerschap véél aangekomen wat natuurlijkeen trigger is voor mij.

De bevalling was wel te doen, maar ook heftig. Ik had veelbloed verloren en viel steeds flauw vlak na de bevalling. Ik moest een paardagen aan het infuus maar was erg zwak. Thuis kon ik alleen naar toilet endouche en ik zette me volledig in voor de borstvoeding. Dit was eigenlijk veelte veel voor mij.

Toen ik vanwege mijn psychische en lichamelijke gesteldheidmoest stoppen met de borstvoeding, was dat een enorme domper.

Het kraambezoek zei me steeds hoe mooi ons kindje was, ikdacht alleen maar: neem hem dan maar mee. Ik zag wel dat hij mooi was maar hetkon net zo goed het kindje van de buren zijn.

Nouja van het één komt het ander. Spanningen, somberheid,schuldgevoel, vermoeidheid, piekeren, huilbuien, hyperventileren en engegedachten. Uiteindelijk na 2 en 3 weken bij de psychiater geweest en dielaatste keer opgenomen op de psychiatrie.

Nu zijn we drie weken verder en ga ik morgen voor het laatst(na een lang weekend verlof) weer naar de kliniek om maandag definitief metontslag te gaan. Al die tijd kon Thijs niet bij mij blijven omdat ze dat in hetnoorden nergens aanbieden.

Ik heb nu vooropgesteld dat ik met Thijs wil zijn. Ik wildedat in woerden doen (opgenomen met Thijs) maar de psychiater vind dat te vervan huis (211 km).Hij stelde voor opgenomen te blijven zonder Thijs en af en toe met verlof tegaan (zoals ik nu ook al doe maar dan uitbreiden) of dagbehandeling 4 dagen inde week van 9 tot 16.

Ik wil dat niet langer, ik wil bij Thijs zijn, hij heeft mijnodig en ik heb hem nodig. We hebben al 3 weken halve weken van elkaar gemist!

Dus het alternatief is dat ik het gewoon thuis ga proberen. Ikkrijg 6 uur thuiszorg en ga 1 uur per week naar de psycholoog. Mijn man gaateen dag minder werken, mijn schoonouders een middag oppassen en mijn moeder eendag/nacht. Hopelijk gaan we het dan redden.

Nou het is een beetje een warrig verhaal geworden, maar ditis mijn verhaal.

Mdtje wat heftig dat je er tegen aan hebt gezeten. Kreeg jeweinig slaap toen je zoontje geboren was? Omdat je het over vermoeidheid hebt..
Bij mij is het inderdaad geconstateerd. Succes met hetzwanger worden.

Pinkcloud dat van die angst voor een ‘stempel’ heb ik vorige keer wel gehad toen ik depressief was, maar nu niet. Ik ben heel open en ikdenk dat mij dat nu helpt.
Hou het inderdaad goed in de gaten meis, alle ingrediënten zijn aanwezig. En dan kan je er maar het best zo snel mogelijk bij zijn. En ookal ishet geen postpartum depressie, dan mag je altijd naar de huisarts om je hart teluchten of je door te laten verwijzen naar een psycholoog oid. Sterkte.

Mickey129 bedankt voor je reactie. Wat een vreselijk verhaal. Heb je de eerste weken wel kunnen genieten of was dat achteraf al het begin van de ppd? En wat doe je precies bij de psycholoog? Wordt de praatgroep vergoed? Wie biedt het aan? Hier is wel een praatgroep redelijk in de buurt maar kost 300 euro :-S voor elf keer.

Susanna gefeliciteerd met je zwangerschap!
Jij had dus wel al een topic geopend over dit onderwerp,sorry dat had ik niet gezien.. Je verhaal lijkt wel veel op mijn gevoelens, dagje al door het behang ging van haar luidruchtige ademhaling, dag je constantgeprikkeld was, etc. Echt heel confronterend zo veel herkenning. Onze zoon isook best een makkelijk kind. Maar toch voelt dat niet zo voor mij. Als hijwakker is, ben ik constant bezig met wat moet hij en wat moet ik, als hij slaapt ben ik constant bezig met: als hij maar niet wakker wordt.

Volgens mij speelt perfectionisme ook een grote rol in dit ‘ziektebeeld’(vind het nog steeds lastig het een ziekte te noemen, zo zou het moederschaptoch niet moeten zijn). Ik ben bijvoorbeeld heel perfectionistisch in het moeder zijn, het huishouden en eigenlijk in alles.

Het niet schuldig voelen is ook zo lastig. Ik ben echt bang dat Thijs mijn spanning voelt en dat ik hem tekort doe.

Jeetje Emi wat een rottijd voor je. Ik herken alles wat je schrijft. Ben ook bekend met depressies helaas. Ik snap je keuze om bij Thijs te willen zijn, vind het raar dat de psych zonder voorstelt. Kun kje niet halve dagen heen ofzo? Van fulltime naar 1 uur is misschien een beetje karig?

Ik ben het helemaal met je eens dat perfectionisme een oorzaak is, same here. Misschien een tip voor alle meiden die er nu mee worstelen, film je baby. Mijn geheugen was zo slecht door de depressie en ik kan anmper dingen herinneren van de beginperiode. Misschien helpt het om je minder schuldig te voelen naderhand dat je niet hebt kunnen genieten. Kun je later alsnog genieten. Ik mis het nu wel eens.

dikke knuf voor iedereen

Emi, wat een heftig verhaal en wat vreselijk dat t niet geregeld kon worden dat je zoontje bij je was in de kliniek. Ik denk dat het besef dat je bij hem wilt zijn al heel wat over je gesteldheid zegt. Hij kan je niet meer gestolen worden, zeg maar en je wilt er voor hem zijn. Misschien is hij ook wel het beste medicijn. Perfectionisme lijkt me ook vast een factor, hier nog zo eentje )behalve in t huishouden dan, haha)

Ja, bij mij was het vooral oververmoeidheid, denk ik. Ik ben de hele zwangerschap moe geweest en na de bevalling had ik de eerste 6 weken ofzo 3 uur slaap per nacht en overdag kon ik ook niet slapen. Zoiets breekt natuurlijk op. Daarvan heb ik wel geleerd dat ik de volgende keer beter aan mezelf moet denken.

Heel veel sterkte, hopelijk vanaf nu een stijgende lijn samen met je kleine mannetje!

Fijn dat dit topic is geopend hoor! Ik herken zoveel!

@ emi: jemig, wat een heftig verhaal. Bij mij is het lang zo erg niet hoor. Ik kan me heel goed voorstellen dat je eraan toe bent voor Thijs te zorgen. Zo te horen heb je genoeg hulp en ben je verstandig genoeg aan de bel te trekken als het niet gaat.
Anders bij mij: Ik heb sowieso de eerste tien weken wel op de wolk gezeten. Herstel ging voorspoedig en ik kon goed voor de kleine man zorgen. Pas toen hij een week of 10 was merkte ik dat ik niet lekker in mijn vel begon te zitten. Ik weet dat aan het feit dat ik heel lang thuis zat door mijn zwangerschap, en gewoon eraan toe was weer te werken (ik hou echt heel veel van mijn werk). Maar op mijn werk aangekomen merkte ik dat ik daar ook zo'n rotgevoel bleef houden. Weet nog dat ik na drie weken mijn baas (en schoonvader) heb gesproken erover, dat ik me nog niet lekker in mijn vel voelde. (Dit weet ik weer aan het feit dat ik nu een werkende moeder ben en veel met thuis bezig ben.) Toen er op mijn werk een jongetje overleed, stortte ik helemaal in (da's nu dus twee maanden geleden). Ik heb een week lang gehuild en de Albert Heijn was me al teveel. Ik overzag helemaal niets meer. Nou, toen de psychologe van Mamakits gebeld, waar ik ook al heen was in mijn zwangerschap. En die zag ook wel dat het niet ging en heeft mij snel verder de molen ingestuurd. Via psychiater optie gehad voor antidepressiva, maar dat wil ik niet.
Met psychologe vooral mijn perfectionisme aan het aanpakken. De gespreksgroep heet 'als roze wolken donderen'. Allemaal lotgenoten. Mijn eigen psychologe leidt de cursus, dus heeft gelukkig erg veel te maken met dit soort depressies. Ik merk wel dat mijn verhaal in de meeste gevallen een stuk minder erg is dan die van de rest hoor. Moet eerlijk zeggen dat ik me sinds twee weken ook een stuk beter voel. Zal jullie zo vertellen dat ik erachter ben hoe dat komt.

@Susana: denk dat mijn verhaal ook meer met t jouwe overeen komt.

@ Mijntje: Heftig ook hoor, jouw verhaal. Wel heel mooi en fijn om te lezen dat je nu drie mooie kindjes hebt.
@mdtje: Ik denk dat jonge moeders heel vaak hun gevoel bagetalliseren. Wellicht heb je wel echt een depressie gehad. Vrouwen voelen zich toch meestal een zeur en vinden dat ze alles aan moeten kunnen. Dit is volgens mij voor de meeste ook de grootste valkuil. Bij mij zijn de hormonen in combinatie met mijn perfectionisme de boosdoeners.

En nu dan even in het kort waarom ik me beter voel........... Ik ben er gisteren achter gekomen dat ik weer zwanger ben!!! Totaal ongepland, ik zou eigenlijk bij de start van mijn menstruatie aan de pil gaan om de hormonen weer in het gareel te krijgen, als tip van psych... maar ik werd niet ongesteld. En ik werd eergisteravond ineens heel misselijk van de broccolisoep.... Een dag later had ik een positieve test in mijn handen. Ik ben in shock, weet niet wat me overkomt en net als Susana erg bang dat ik het niet aan kan. Gelukkig kan ik woensdag weer naar de psychologe en kan ik het bespreken. Ik voel me wel een stuk beter door de hormonen, maar ik ben erg bang dat ik hier later weer een enorme klap van ga krijgen. Ik heb geen idee wat ik moet doen. Oorspronkelijk was het plan wel om snel een tweede te krijgen, maar dit plan werd uitgesteld omdat ik in de depressie raakte. Ik zou zelfs deze cyclus weer aan de pil!!! Wat zouden jullie doen? Hebben jullie advies?

Mickey, gefeliciteerd!! Wel heel spannend en best een schrik als je ineens zwanger blijkt. Ik kan me voorstellen dat je onzeker bent over je eigen reactie (inderdaad, dat is precies waar ik mee zit). Loop je nog steeds bij de psychiater? Dan kun je daar extra steun krijgen. En anders gewoon hier lekker van je afschrijven.

Wat belangrijk is, en volgens mij het eerste winstpunt, dat je er zelf al van bewust bent wat er kan gebeuren. Niet dat je dan 100% risico-vrij bent, maar volgens mij helpt dat al wel een hoop. Het zou je zelfvertrouwen moeten geven, omdat je er ook weer (bijna) uitgekomen bent, en omdat je (hopelijk, en echt doen hoor!) eerder hulp inschakelt.

Nog een tip: praten! Mijn man vertelde me afgelopen week, toen ik mijn angsten uitsprak, dat ik daar de vorige keer niet of nauwelijks met hem over gepraat heb. Dat ga ik nu wel doen. Hoewel ik het wel met een korrel zout neem, kennissen van ons vertelden dat de vrouw achteraf gezien bij alle drie de kinderen een depressie had. Toen ik later de vergelijking met mezelf trok, bagataliseerde mijn man dat nogal, bij die vrouw was dat vele malen erger geweest dan bij mij (en bedankt voor je begrip).

En laat je niet teveel aanpraten door andere mensen. Mijn moeder claimt dat elke jonge moeder het wel eens moeilijk heeft. Ze was een paar weken terug bij het intakegesprek van de vk, en daar gaf ik al kort aan dat het de vorige keer zolang geduurd heeft voordat ik er helemaal bovenop was. Mijn moeder zei toen weer iets in de trant van: ja, dat heeft iedereen wel. En ook: ach, maar je hebt toch veel met je vader gepraat, dat is een halve psycholoog. Ja, maar wél m'n vader, en die had op dat ogenblik ook zijn eigen sores, dat kun je gewoon niet vergelijken. Het geeft me iig nog steeds het gevoel alsof ik alles op eigen houtje heb moeten doen. En dat wil ik gewoon niet meer.

Sorry dat ik nu weer m'n eigen verhaal neergooi, maar hopelijk zitten er tussen de regels door nog dingen waar je wat aan hebt.

Mickey, ik las in een andere topic over je twijfel in hoeverre je echt blij kan zijn met deze zwangerschap. ik neem aan dat dat vanzelf goed komt. Bij mijn dochter werden we gepland zwanger, en tot 25 weken dacht ik: o jee, wat heb ik gedaan en wil ik dit wel? Wat ik goed om kon zetten in: dit wilden we toch? nou, dan gaan we ervoor.
Nu denk ik óók weer: wat hebben we gedaan?! en omdat het niet gepland is voelt het anders. Ik heb zelfs al gedroomd dat ik in tranen was omdat ik dit kind niet wilde, en dan werd het ook nog geboren met 56cm, veel te groot, dat wilde ik ook niet, en überhaupt dat kind. Geen leuke droom dus, maar ik ga er vanuit dat het ook dit keer tegen het einde van de zwangerschap goed komt, dat er een gevoel komt van nieuwsgierigheid, van kom maar kleintje! Ik ben geen baby-mama, maar die eerste maanden gaan sowieso al heel vlug voorbij.

Las ergens de tip van filmpjes maken van je uk, dat heb ik bij m'n dochter ook gedaan, gelukkig, en daar ben ik nog steeds heel blij mee. Ga dat deze keer ook zeker doen.

@ Susana: dank je wel voor je woorden. Ik ben nog steeds erg van slag door alles. Zal wel een samenspel zijn van de hormonen plus alle nieuwe gebeurtenissen, maar iedere keer als er weer zo'n paniekgolf over me heen komt denk ik: ogottogod, ik kan dit helemaal niet! Hoe kan ik voor twee kindjes zorgen als mijn eigen hoofd een chaos is?! En dan schiet ik weer in de stress omdat ik weet dat stress niet goed is voor de kleine die nu groeit. En ik maak me zo druk over het werk... ik kan het helemaal niet aan om nu alweer te beginnen. Laat staan dat ik weet hoe het gaat lopen als ik iets verder de zwangerschap in ben. Straks moet ik me weer ziekmelden.... en ik ben er al met al bijna een jaar uitgeweest!! Ik heb geen idee hoe ik mezelf op de rit moet krijgen in combinatie met werk en daarbij accepteren dat ik zwanger ben en nog een kindje krijg. pfffff. Sorry voor mijn egocentrische bericht. Moet het even van mij afschrijven.

Stap zo op de fiets richting psychologe. Ik heb haar gisteren in tranen opgebeld en verteld wat er aan de hand is. Ik moest een lijstje maken met voors en tegens en kon gelukkig meteen de volgende ochtend terecht.

Hoe gaat het met jullie verder?
@ Mijntje: hoe heb jij het gedaan nadat je instortte na de bevalling van de tweede 6 maanden later? Je schreef dat het bijna een jaar geduurd heeft voor je weer jezelf was. Heb je wel gewerkt? Van wie kreeg je steun?

Wat een herkenning hier!!!

Susanna, wat vervelend van je moeder. Ik heb (ook met eerdere depressies) dat soort opmerkingen gehad. Kan daar zo boos om worden. Ja, iedereen heeft het zwaar en iedereen heeft het weleens moeilijk, maar wat wij voelen is niet normaal. Wat bij mijn moeder wel hielp is het fysieke er aan uitleggen. Doordat wij een hormoon in mindere mate aanmaken voelen we ons minder gelukkig en hebben wij niet dat roze wolk gevoel.

Wat bij mij heel goed helpt is een sterk vitamine B preparaat slikken, in combi met een goede multi vitamine, visolie en Magnesium en Zink. Dit maakt het leven een stuk luchtiger en zonniger. En kan gebruikt worden tijdens zwangerschap en bv.

Mickey; meid wat snap ik je stress goed!! Probeer het te zien zoals ik het net uitlegde, dat heeft mij deze zwangerschap heel goed geholpen. Wat je voelt is niet reeel, dat wordt veroorzaakt door een hormoon wat mist. Ik heb ook zodra ik die zwangerschapstest in handen heb het gevoel alsof mijn keel wordt dichtgeknepen. Terwijl ik er helemaal bewust voor heb gekozen dit keer. Mijn eerste kwam als verassing en voelde ik die paniek nog vele mate meer.

Ook dit keer had ik weer gekke ideeen, als ik nu abortus laat plegen en zeg dat ik een miskraam heb gehad, dan merkt niemand dat, etc. Dat soort gedachtes zijn niet normaal, daardoor weet je dat wat je voelt niet reeel is.

Na mijn tweede ben ik met 6 mnd ingestort. Ik heb mijzelf ziekgemeld en ben 2 mnd thuisgeweest. Ondertussen was ik met spoed naar psychiatrie in het ziekenhuis doorgestuurd. Daar gesprekken met psychiater en maatschappelijk werker gehad. Ook begonnen met anti-depressiva. Bij ons werd de therapie heel erg gericht op het gezin. Hoe moesten wij eruit komen ipv alleen maar ik. Dat was een hele goede zet. Mijn man is bij alle gesprekken geweest en we kregen ook praktische tips. Na 2 jaar ben ik van baan verwisseld en kon ik eindelijk weer gelukkig zijn met de balans, mama, werk en mezelf zijn.

Lieve Mickey, meld jezelf aub ziek!! Of ga op arbeidstherapie werken. Blijven hangen in een schuldgevoel is het laatste wat je nodig hebt. Zo is het bij mij zo ver gegaan, omdat ik niet voor mijzelf durfde op te komen. Je bent nou eenmaal ziek en weer zwanger, dat is zwaar zat. En meid, ik weet zeker dat je het allemaal aan kan. Zelfs nu met de 3de had ik weer paniekaanvallen over hoe het in godsnaam moest en dat ik vast een slechte moeder zou zijn. Maar gaat het gewoon weer goed .

Zorg goed voor jezelf en gooi het open bij je partner, zorg ervoor dat je al je zorgen bij iemand kwijt kan en dat die gene je ook serieus neemt. Het is ook een stukje vertrouwen in jezelf opbouwen. Kom voor jezelf op en neem dit probleem serieus. Zet het uit bij je HA, VK, kraamhulp etc. Laat het van alle kanten goed begeleiden.

XXX

Hey lieve lieve dames, wat fijn dat hier zo gekletst wordt enwat fijn al die herkenning. Mijn oma snapt er bijvoorbeeld ook helemaal niksvan, die zegt dat ik me ‘er maar even over heen moet zetten’. En mijn vadervergeleek het vorige week met een nieuwe dure mercedes. Als je die al heel langwil en hij staat eindelijk voor de deur ga je er toch de hele tijd in rijdenmet heel veel plezier. Zo zou het ook met ons kindje moeten zijn. Ik wilde dital heel lang. Maarja helaas, het voelt nu even niet als ‘de mercedes die ik alheel lang wilde’. Hopelijk snappen jullie wat ik bedoel.
Het is dan in deze ‘ziekte’ extra moeilijk om zulkeopmerkingen naast je neer te leggen. Omdat je zelf al zo loopt te vechten tegenvan alles.

Ik heb nog een vraagje, heeft iemand enig idee of ik erverstandig aan doe om weer te beginnen met de pil zodra ik ongesteld bengeweest? Zal de vraag 1 aug ook aan de gyn vragen maar kan me voorstellen datdeze hormonen (de pil) me misschien iets beter laten voelen?
En kom je in het algemeen aan in gewicht door te stoppen met de pil ofjuist door te beginnen?

Ook de discussie over werk is herkenbaar. In de zwangerschapheb ik rond 20 weken twee weken thuis gezeten met oververmoeidheid en ben ikvanaf 29 weken halve dagen gaan werken (werk in de zorg). Ik werk er ‘nog maar’2 ½ jaar en heb dus het idee nog geen ‘recht’ te hebben op ziekmelden. Nuverloopt mijn verlof 15 aug af en moet ik me ziek gaan melden, dat vind ik wellastig. Aan de andere kant weet ik dat ze betaald krijgen voor mij omdat hetdoor de bevalling komt maar de collega’s moeten het wel weer oplossen. Ik vuldan van alles in wat ze wel niet zullen denken over mij terwijl ik daarabsoluut geen bewijs voor heb. In tegendeel, ik krijg juist hele lieve kaartenen berichtjes.

Nou meiden, ik ben gister definitief thuis gekomen uit dekliniek. Vandaag gaat het gelukkig heel erg goed vind ik. Ik ben best trots opme. Heb ook weinig tijd om me somber te voelen maar de spanningen zijn te doen.Heb niet te veel huishouden gedaan en ook tijd voor mezelf genomen. Nou isThijs vandaag heel makkelijk maar toch ben ik trots op mezelf. Heerlijk ik liepnet zelfs buiten te zingen! Wauw.

Over een volgende zwangerschap ooit zou ik wel heeeel goed nadenken. Eerder zei ik altijd 'ik wil drie kinderen' en daar groei je ook wel in maar ik weet nu wel dat het heel zwaar is en ik laat het nog lekker even open. Ik zou veel angst hebben op herhaling bij een volgend kindje. We wachten dus nog tot Thijs een stuk groter is.

Klinkt heel erg goed, emi, zoals het nu gaat! Hoop echt dat je heerlijk mag gaan genieten van je zoontje.

Emi, dat klinkt al een stuk beter zeg. Ik vind jou heel erg sterk en geweldig dat je zo open en eerlijk bent, daar kom je ver mee hoor meid. Ook fijn dat je thuis begeleiding krijgt.
Ik zou ff overleggen hoe en wat met de pil, wat voor jou goed is natuurlijk, want dat weet ik niet.

Hoop dat je ons een beetje op de hoogte houdt,

kus tink

Meiden, ik vind het fijn om al die bemoedigende woorden en verschillende verhalen te lezen hier. Met elkaar komen we er wel uit, toch?

Emi, fijn dat je thuis bent, hoe gaat het nu met je? Wat je werk betreft: voel je alsjeblieft niet schuldig. Zelf denk je idd al gauw voor andere mensen, terwijl die het heel anders ervaren. Bovendien, ze vangen jouw werk nu ook al op, dus voor hen veranderd de situatie niet. Misschien kun je tzt met halve dagen beginnen of zo? Ze hebben er meer aan als je voorzichtig aan weer instapt, dan wanneer je er vol ingaat met je goede wil, en dan onverhoopt instort (ik roep maar even uit eigen ervaring, heb zelf m'n baan er zo'n beetje mee om zeep geholpen).

Wat betreft de pil: van wat ik gelezen heb op internet, heb ik begrepen dat het idd goed zou kunnen helpen om meteen weer te beginnen. Ik kan je daar niet in raden, zelf wil ik de pil helemaal niet meer omdat ik daar migraine van krijg (ben dus op zoek naar andere lapmiddelen, maar die kunnen vaak niet samen met bv helaas). Ben benieuwd wat je gyn. maandag zegt.

En elke dag lekker even een rondje lopen buiten kan ook nooit kwaad, desnoods tussen de buien door Wordt daar zelf altijd wel moe van, maar het frist ook op. Binnen opgesloten zitten is niet goed voor m'n humeur

@ Emi: Fijn zeg, dat je thuis bent. Hoe gaat het nu? Heb je genoeg hulp? Ik hoop het echt. Wat betreft die pil: mijn plan was (in overleg met arts en psycholoog) deze cyclus weer aan de pil te gaan, inderdaad om de hormonen weer een beetje in het gareel te krijgen. Het schijnt nog weleens te kunnen helpen. Bij mij bepaalde het lot anders......

Ik ben nog steeds met vlagen enorm aan het panikeren. Soms denk ik echt dat ik het allemaal niet aan kan. Aan de andere kant heb ik zoveel steun van mensen om mij heen... Het is alleen zo verdomde moeilijk, met dat schuldgevoel wat als een soort zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangt....

@Susana: Jij vertelde iets over je werk, dat je met je goede wil eigenlijk bijna je baan om zeep hebt geholpen. Mag ik vragen wat er precies gebeurd is? Ik ben nog steeds zo aan het twijfelen wat ik moet... Aan de ene kant wil ik zo graag, aan de andere kant denk ik echt dat ik het er niet bij kan hebben..... Mar stel je nou voor dat ik straks de hele zwangerschap thuis zit... dan zit ik al met al bijna anderhalf jaar in de ziektewet. Met een tussenpoos van anderhalve maand!! Dat kan toch niet?!!!!

Nou, hier dus nog steeds niet heel positief gestemd helaas. Ik hoop zo dat ik de zwangerschap hiermee geen afbreuk doe. Ik denk weleens: 'Straks gaat het mis omdat ik zo denk en zo in paniek ben af en toe...' Mijn hemel. Stress all over the place. En het blijft maar in mijn hoofd hangen allemaal. Dat is het ergste.

Nou, sorry voor dit bericht, ik moest het even van me af schrijven....

Enne, Emi: wat betreft dat invullen van gedachten van collega's.... ik vind het zooooo herkenbaar. Heb jij ook dat je het niet los kunt laten? Ondanks alles wat de omgeving tegen je zegt?

hey meiden..
ik heb jullie verhalen gelezen en sommige dingen komen me bekend voor...
ik zat ook tegen een depressie aan..heb een zware zwangerschap gehad en een snelle bevalling, al heel snel na de bevalling had ik geen gevoel van moeder zijn..ik liet alles uit handen en was overal bang voor..
durfde opeens niks meer niet in bad doen niet aan kleden en kon alleen mar huilen..ok is ook wel normaal dat huilen..maar na 3 weken nog niet echt veel veranderd durfde al wel meer zoals in bad doen aankleden verschonen..maar hij hoefde maar opeens erg te gaan huilen en ik legde hem weg en wilde zelf ook weg.(soms heb ik het nog steeds)

met 6 weken na me bevalling kwam er een kraam hulp in huis(vriendin van me moeder).die ging ons helpen met lucas..
hij sliep erg slecht en huilde heel veel..zei liet zien hoe we hem moesten inbakeren en gelukkig dat hielp lucas sliep eindelijk pff..
een last van me schouder was dat toen gewoon..en toen was ik aan de beurt ze ging met me praten en ik stortte helemaal in huilen en niet meer stoppen..
ik heb met haar een goed gesprek gehad en me huisarts erover gesproken en moest aan een kalmerings pil.waar ik ook goed van sliep..gelukkig hielp dat en werd rustig.
ook me werk liep niet zo lekker een week voordat ik weer zou beginnen had ik een gesprek en daarin vermelde ze dat ze niet met mijn wensen akkoord konde gaan..terwijl het voordat ik met verlof ging wel goed was...ik was laaiend en heb stom gedaan en ontslag genomen..echt heel stom.
doordat ik geen werk had en al vanaf 27 weken zwangerschap al thuis liep was ik nog langer thuis..
werk zoeken ging niet niemand nam me aan want had een kindje en was daardoor niet flexible..(terwijl ik dat wel ben)zelfs op gesprek komen werd niet gevraagd..
ik kwam weer in een dal terecht met onzekerheid en woede en verdriet..geen werk geen inkomen krap leven van alleen 1 salaris en dat tot lucas 8 maanden was..
eindelijk werk eindelijk iets voor mezelf en lekker weer zelf inkomen en geen hele erge krappe leven meer..wat deed dat me goed zeg..
ben nu bijna 3 maanden in dienst bij hun en het bevalt me super..werk 2 a 3 dagen en vind het heerlijk..kan weer heerlijk dingen doen en echt genieten van me jochie..
langzaam aan voel ik me steeds meer mezelf en ook ik durf weer te shoppen!!(durfde dat niet meer raakte snel geirriteerd en emotioneel omdat niks me paste dacht ik)

maar we willen wel een 2de maar moet dan ook rekening houde met een depressie..maar dat is dan voor later denk ik maar zo..
nu ga ik vollop van me mannen genieten want lucas is alweer bijna 1 jaar...
ik zou ook nu voor geen goud dat kleine ventje willen missen en kan me nu ook niet voorstellen dat ik me geen moeder heb gevoeld in het begin..

voor de andere meiden hier...ik wil jullie een dikke knuffel geven we komen er wel..we hebben een pracht van een kind of kinderen...iets waar we trots op zijn en door het vuur gaan als het nodig is.

dit heeft mij trouwens ook goed geholpen misschien hebben jullie er ook wat aan???

voor de mama's die het soms even niet meer zien zitten of er even helemaal doorheen zitten
je bent niet de enige bijna elke mama heeft hier wel eens mee te maken..onzekerheid angst verdriet handen in het haar..maar echt het is heel normaal dat je dit gevoel wel eens hebt..
misschien dat dit jullie een beetje helpt..mij heeft het goed geholpen
Sluit je af voor reacties uit je omgeving.
je kunt het toch niet goed doen voor iedereen.
Als je jezelf al niet de moeite waard vindt en niet voor jezelf durft op te komen,lopen andere ook makkelijk over je heen
het woord liefde heeft voor mij een nieuwe betekenis gekregen.ik hield al heel veel van dennis en me famillie,maar het gevoel voor lucas-en dat het echt helemaal van dennis en mij samen is,is pas echt onbeschrijfelijk diep (uiteraard je eigen naam van kind en vriend neerzetten)
ouders zijn is niet makkelijk want als het te makkelijk was hadden we er niet voor gekozen!!
opvoeding is een uitdaging anders word het ook zo saai.
een kindje hebben is niet altijd rozengeur en manenschijn.
In mijn buik heb ik mijn zoontje gedragen. Op mijn hart doe ik hem troosten. 's nachts word ik wakker voor mijn zoontje, maar ik zou niet anders willen, mijn lichaam is niet perfect zoals in de magazines. Maar als ik mezelf in de spiegel bekijk zie ik een moeder. En er is niks mooier op de wereld dan moeder zijn! Als je een trotse moeder bent, dan ken je dit gevoel.

</B></B></B></B></B></B></I>