Ik moet even mijn verhaal kwijt! Ik vind het erg lastig en snap niet hoe hij zo kan reageren opeens.

Ik ben nu zo'n 7/8 weken zwanger en over ongeveer een week gaan we naar de verloskundige voor de eerste echo.
Sinds 2 weken heb ik heftige symptomen, zoals vermoeidheid, elke dag misselijk van sochtends tot begin avond, last van mijn buik, verlaagd libido etc.
Ik ben dan zo nu en dan ook niet helemaal te genieten, door deze fijne kwaaltjes.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben helemaal blij zwanger te zijn!!

Alleen mijn vriend snapt mij niet.
Hij begon 2 dagen geleden erover dat hij de oude ik terug wilt die enthousiaster was en vrolijker en dat hij ook de seks miste.
Hij vindt volgens mij dat ik mij aanstel. Hij maakt er steeds grapjes over, over dat ik mij aanstel en over seks, maar dat maakt mij nou niet echt vrolijk.

We hebben het er al over gehad, maar volgens mij dringt het niet tot hem door.
Als hij erover begint dat hij het niet leuk vindt dat ik langer op de bank tv zit te kijken, of meteen wil slapen als we in bed liggen, dan wordt ik emotioneel en moet ik huilen.

Toen zijn moeder een opmerking had over dat ik 's ochtends een koekje in bed had gegeten, omdat ik anders misselijk word, kwam het aanvallend over en hij nam het niet voor me op daarna.
Zijn moeder had ook een opmerking over dat ik tijd moet vrij maken voor hem en de relatie, terwijl ze allebei weten dat ik in 2 tentamenweken zit en dit moet halen, anders moet ik het volgend jaar over doen en opnieuw 1800 euro moet betalen voor schoolgeld. Toen zij hierover doorging was hij er niet, maar ik heb het hem verteld en hij steunde mij niet, maar begon weer over seks en wanneer ik weer dit en dat bij hem ging doen..

Hij snapt mij niet! Ik ben gewoon meer vermoeid dan eerst en ja, ik heb gewoon niet veel energie meer. Nee je ziet niet meer dan een darmenbuikje, maar misselijkheid etc. is er gewoon en hij moet mij niet dwingen leuk voor hem te doen. Ik doe erg mijn best de relatie goed te houden en als zijn moeder mij dan ook nog dingen gaat verwijten, wordt ik er alleen maar emotioneel van.
Ik kan blijkbaar nooit wat goed doen bij hem en zijn moeder zelfs.

Erg frustrerend. Ik zit met erge stress voor school..

Zo, ik moest even mijn hart luchten..!
Het zit mij erg hoog en hij moet mij maar eens snappen! :mad:

Lang verhaal, maar ik ben blij dat ik het even getypt heb!

Laat hem het boek van kluun maar eens lezen. "Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt" heet het. Hilarisch geschreven, zelf mijn vriend, zie lezen verschrikkelijk vind, vond het leuk om te lezen.

En verder..,pfffffff mannen!! Die snappen het echt gewoon niet. Libido kan juist verhogen, na 13 weken ongeveer. De rest zijn gewoon de normale kwaaltjes die ook vaak na 13 weken afnemen dus hij moet nog ff doorbijten

Goed idee! dat lezen. Mijn vriend zal ook niet echt staan te springen om te lezen, maar het zal hem wel meer inlichten hoe ik mij voel denk ik!

Ja, wie weet wordt mijn libido wel weer hoger, alleen nu ben ik er nauwelijks mee bezig.
Hij wacht nog maar even hoor, zo af en toe is het wel fijn om even actief te worden in bed, maar als ik geen zin heb, wil ik ook niet en moet hij mij er niet op aanspreken !

Ze snappen het zeker niet! Mijn man vond het ook aanstellerig die misselijkheid tot dat hij mij helemaal groen boven de wasbak zag hangen en ik hem voor ze voeten heb gegooid dat als hij er niets van weet eerst maar eens iets moest lezen erover voor
Hij zijn grote mond open gooit! Vervolgens het tijdschrift zwanger in de wc gegooit en inmiddela wat meer begrip gekregen!

Pfff wat erg
Gelukkig heb ik (nog) nergens last van maar mijn libido is ook ver te zoeken nu hoor.
Soms maak ik me zorgen of het wel goed gaat of voel ik me even niet zo fijn en dan stuit je wel op onbegrip.
Mannen weten nu eenmaal niet wat je doormaakt!
Ik zou het wel aan blijven kaarten. Praten helpt! En ik denk dat hij wel bijdraait.
Voor hem is het natuurlijk ook wennen

Ik hoop dat hij bijdraait ! De relatie is ook niet meer zoals eerst helaas.. het gaat bergafwaarts.. Ik denk door mijn hormonen dat mijn gevoelens minder worden en hoe ik mij voel dat ik er ook niet echt mee bezig bent.
Als hij dan nog iets heeft te zeggen over hoe ik mij moet gedragen (schat wordt actiever, ik wil meer aandacht, niet aanstellen) dan heb ik het al helemaal gehad.
Ik ben dolbij met dit kindje, maar soms twijfel ik of ik wel kan samenwonen met hem en of ik wel met hém een kindje wil..
Stom he?

Ik wacht af of het door de hormonen komt of dat ik mij echt zo voel..

Hoelang zijn jullie al samen als ik vragen mag?

We zijn 9 maanden samen, en daten sinds 1 jaar.

Ik neig er meer naar om dalijk weer bij mijn ouders te gaan wonen tijdelijk en vanaf daar werk te zoeken in de randstad en lekker bij mijn familie te zijn ipv bij mijn vriend..
Heel erg.. Nu ik zwanger ben heb ik veel meer behoefte aan mijn ouders!!

Uiteindelijk moet je doen wat het beste voor jou en je kindje is.

Zat de zwangerschap wel in de planning?
He moet idd doen waar je je het beste bij voelt. Maar als je nu al twijfelt... Een kindje is niet niks en kan ook ooit invloed hebben op je relatie. Zeker in t begin is t ff je weg zoeken. Ik ben van mening dat je iig een stabiele relatie moet hebben.

Ja, daar ben ik ook zeker van.
Ik ben nog niet zo ver, dus ik kijk het allemaal even aan.

Ik heb met een goede vriend van mij gesproken, maar die weet niet dat ik zwanger ben nog, vandaag was het wel weer heel leuk even.
Een oplossing voor nu is hem niet élke dag zien. Dan gaat het misschien fout daardoor.

Ik ga even goed nadenken!

Jenn1993 schreef:Ik hoop dat hij bijdraait ! De relatie is ook niet meer zoals eerst helaas.. het gaat bergafwaarts.. Ik denk door mijn hormonen dat mijn gevoelens minder worden en hoe ik mij voel dat ik er ook niet echt mee bezig bent.
Als hij dan nog iets heeft te zeggen over hoe ik mij moet gedragen (schat wordt actiever, ik wil meer aandacht, niet aanstellen) dan heb ik het al helemaal gehad.
Ik ben dolbij met dit kindje, maar soms twijfel ik of ik wel kan samenwonen met hem en of ik wel met hém een kindje wil..
Stom he?


Ik wacht af of het door de hormonen komt of dat ik mij echt zo voel..

Ik hoop het voor je dat het door de hormonen komt, maar toch lijkt het me dat dat allemaal wel duidelijk moest zijn voor je überhaupt stopte met de pil. Natuurlijk hoort het erbij dat je gaat malen in je hoofd en mss twijfelen.. maar dit zijn toch wel erge twijfels als je het mij vraagt..
Succes ermee

Ja daarom vroeg ik ook of de zwangerschap in de planning zat.
Hoop dat je eruit komt jenn.

Een zwangerschap kan zwaar zijn. Maar als je relatie dit al niet aan kan, dan krijg die t nog veel zwaarder als de baby er is. Ik hoop voor je dat je vriend bij draait en dat jullie weer gelukkiger kunnen zijn. Want over 9 maanden zal je dat hard nodig hebben!! Succes.

Jenn1993 schreef:Ja, daar ben ik ook zeker van.
Ik ben nog niet zo ver, dus ik kijk het allemaal even aan.

Ik heb met een goede vriend van mij gesproken, maar die weet niet dat ik zwanger ben nog, vandaag was het wel weer heel leuk even.
Een oplossing voor nu is hem niet élke dag zien. Dan gaat het misschien fout daardoor.

Ik ga even goed nadenken!

Jeetje... Ik hoop dat je de goede keuze maakt.
Dit is natuurlijk niet echt een goed begin van je zwangerschap.
Iedereen twijfelt wel eens aan zijn/haar relatie. Dat is ook normaal.
Ik oordeel over niemand maar na 9 maanden ken je elkaar nog niet van binnen en van buiten en dan al meteen een kindje..
Heel bewonderenswaardig! Hopelijk kom je eruit!

ik hoop dat jullie er uit komen samen, en dat je doet wat voor jou goed voelt. als ik dit zo
lees dan maak ik me best wel zorgen er om aangezien ik en mijn vriend het ook over een gezinsuitbreiding hebben.

Meis, ik hoop dat je er uit kunt komen. Wat een vervelende situatie!