Hoi allemaal,
Op het forum vind ik maar weinig over BBZ's. Ik hoop dat dit is omdat het gewoon weinig voorkomt, maar vind het wel tijd om een topic te starten, om mijn eigen verhaal te kunnen vertellen, maar ook ruimte te bieden aan anderen die dit hebben moeten doorstaan.

Eind juli 2012 besloten mijn vriend (24) en ik (27) voor een kindje te gaan. Ons geluk kon niet op toen we op 14-08-12 al een positieve test in handen hadden. WOW! Zo snel! Ik voelde me prima, had plopjes in mijn buik, echt het gevoel dat er iets gebeurde. Op 8-8-12 was mijn zusje uitgerekend, maar de baby liet op zich wachten en ik besloot mijn familie nog niets te vertellen, maar te wachten op haar wondertje. Zij deden er 2 jaar over om zwanger te worden, en na een TESE en IVF vond ik dat zij eerst alle onverdeelde aandacht verdienden.

Op 17-8 gingen we op bezoek bij mijn familie, zij wonen allemaal op 2 uur afstand, dus we doen meestal 'weekendjes'. Het was dat weekend het warmste weekend van het jaar, 34-35 graden! Mijn arme hoogoverzwangere zus zat in een badje in de tuin, niet te doen! Op 18-08 zouden we weer naar huis gaan voor een feestje van vrienden, hadden nog niets aan mijn ouders verteld. Na een etentje in de tuin ging ik nog even naar het toilet en toen begon de ellende: bloed! Ik dacht, jezus nee, het is te warm geweest, het gaat mis. Mijn zusje wist dat ik zwanger was, ik had haar wel betrokken en zij barstte in tranen uit. Ik heb gelijk de VK gebeld, had me die week al aangemeld, en zij zeiden dat het nog best goed kon gaan. Dit gaf me iets rust, maar mijn intuitie zei iets anders. Het voelde niet goed. We besloten bij mijn ouders te blijven, die wisten het inmiddels ook. Die nacht kreeg ik vreselijke pijn, links onderin mijn buik. Zo erg dat ik er niet van kon slapen. We zijn die nacht naar de huisartsenpost gegaan en ik ben gecheckt door een lompe eikel van een huisarts. Hij heeft wat gevoeld en zei dat het idd op een VMK leek. En dat ik links pijn had, dat kon wel, mijn baarmoeder leek iets naar links te liggen. Ik kreeg ibuprofen600 voorgeschreven en kon vertrekken.

De pijn was de dag erna minder, dus ik dacht dat het wel klopte. Op dinsdagmiddag 21-08 deed ik een zwangerschapstest om te zien of ik nu niet meer zwanger zou zijn, maar deze was nog heel positief. Die avond beviel mijn zusje van haar zoon, gezond en wel. Dus ondanks mijn verdriet was ik ook heel blij voor haar. En zo trots op mijn kleine neefje. Op 22-08 heb ik de VK gebeld en verteld dat mijn zwetst nog zo positief was. Zij verwezen mij naar de gynaecoloog. Op 24-08 kon ik hier terecht. Hij heeft een echo gemaakt en alles zag er schoon uit. Ook mijn eileider. Wel was een verdikt baarmoederslijmvlies te zien en vocht in mijn buikholte. Dit was wel normaal. Hij onderschreef dat het een VMK was.

Ik heb al die tijd gewoon gewerkt, fulltime. NAtuurlijk waren we erg verdrietig, maar we hadden ook goede moed. Mijn lichaam had immers goed aangegeven dat er iets mis was, zo moest het dan maar zijn. We waren iig vruchtbaar en prezen onszelf hier gelukkig mee. Het bloeden bleef, soms iets minder, soms iets meer. Na een tijdje besloot ik nog een zwangerschapstest te doen: op woensdag 5 september. Deze was tot mijn schrik nog steeds positief! De VK schrok hier ook van, voor zo'n korte zwangerschapsduur en dan 3 weken na eerste bloeding nog positief testen.... Ik kreeg weer een verwijzing om op maandag 10 september bloed te laten afnemen om het HCG te bepalen.

Dit heb ik niet gehaald. In de nacht van zondag 9 op maandag 10 september ben ik met veel pijn opgenomen door dienstdoende gynaecoloog. Zij vermoedde meteen een BBZ. Wel had ze het idee dat mijn lichaam die zelf afbrak, mijn linkereileider was gezwollen, maar intact en er was geen verdikking meer van het baarmoederslijmvlies. Na prikken bleek mijn HCG de volgende ochtend 690 te zijn en te laag voor een operatie. Het is natuurlijk fijner als mijn lichaam zelf afbreekt. Ik ben toen ter observatie tot dinsdag 12-09 opgenomen gebleven. Op die dinsdag was mijn HCG mooi gedaald naar 290. Het zou wel in de gaten gehouden moeten worden. Tijdens een operatie zouden ze waarschijnlijk weinig kunnen zien, en dan alleen mijn eileider weg kunnen nemen.

Op 13-09 neemt mijn pijn weer toe, voor de zekerheid bellen we het ziekenhuis. De dienstdoende gynaecoloog geeft aan dat we moeten afwachten, met deze waarde doen ze niks.

Op 18-09 wordt opnieuw geprikt, mijn HCG blijkt gestegen naar 450. Omdat dit verontrustend is moet ik na 3 dagen opnieuw prikken en op 21-09 is mijn HCG 220. Dit is weer een nette daling. Ondertussen heb ik nog veel pijn en de gyn onderschrijft dit. Ze kan op de echo's zien dat er bloed in mijn buikholte zit. Dit bloed irriteert het buikvlies en de zenuwen daar. Dit geeft heftige pijn. Dit is ook geen 'normaal' beeld voor een BBZ, maar omdat mijn hcg afneemt, verwachten ze dat wanneer het HCG weg is, de pijn ook zal verdwijnen.

Op 23-09 (zondagochtend) krijg ik weer hevige pijn. Net zo erg als 2 weken daarvoor. Ik mag meteen naar het ziekenhuis en krijg weer een echo. De zwelling is er nog steeds. Ook wordt er weer bloed afgenomen en ditmaal wordt ook de HB-waarde gecheckt. Dit is inmiddels gyn 3 en ook hij twijfelt of hij zal opereren. Hij geeft aan dat ik wel naar huis mag als mijn HB goed is, maar als ik het zelf niet vertrouw mag ik ook blijven. Mijn HB blijkt goed, dus ik kies voor thuis. De pijn komt en gaat, ik weet het op dat moment ook niet meer. HCG is op die dag 135.

Op 28-09 is het HCG 124, gelijkblijvend. Ook nu wordt er weer getwijfeld om te opereren, of evt een injectie met Methrotrexaat te geven. Die laatste optie lijkt mij helemaal niks, zo'n paardenmiddel... Een operatie ook niet, maar toch voelt dat minder ingrijpend. De Methrotrexaat zorgt ervoor dat je tot 3 maanden niet meer zwanger mag worden, dit zegt mij iets over de heftigheid van het middel.
Weer wordt besloten af te wachten.

Op 2-10 is het hcg gedaald naar 60, lopen gaat nog steeds moeizaam en op de echo is nog steeds veel bloed in buikholte te zien. Dit onderschrijft de klachten. Ik ben inmiddels redelijk ten einde raad, heb veel pijn, kan niet werken, kan niks! Het frustreert ook dat er na zo'n lange tijd nog steeds wordt afgewacht. Wel geeft gyn nu aan, dat als ze dit voorzien had, ze liever geopereerd had op 10-09. Dan had ik ws. alweer gewoon rondgelopen.

Op 09-10 is het HCG 19. Ik heb echter meer pijn en dit onderschrijft de echo: er is meer bloed. Gyn vindt een daling van HCG, ongeacht hoe ik me voel, een vooruitgang.
Op 11-10 stop het uitwendige bloeden. Heel gek, zo ineens. Diezelfde avond begint het echter weer.

Op 14-10 krijg ik 'normale' menstruatiepijn en is de pijn links niet meer aanwezig. Op 16-10 begin ik uitwendig veel heviger te bloeden, maandverband niet aan te slepen. Kan inmiddels in mijn eentje een vergelijkend warenonderzoek voor merken maandverband doen.

Op 19-10 haalt mijn HCG de magische ondergrens van 5! Dit betekend het einde van mijn nutteloos zwangergevoel. Wel is er nog steeds veel bloed, maar de gyn is overtuigd van een goede afloop. Ik denk dit zelf ook, mijn pijn voelt nu als menstruatie, een bekende en vertrouwde pijn, heel anders dan daarvoor. Inmiddels is het 25-10, zit ik 7 weken thuis en is sinds 2 dagen de pijn links terug. Het vloeien blijft ook doorgaan en ik heb een nieuwe afspraak morgen in het ziekenhuis. Ik dacht even dat het de goede kant op ging, maar nu die pijn terugkomt weet ik het even niet meer.

Zoals je wel kunt lezen is mijn verhaal uitzonderlijk. Vaak wordt er bij een BBZ een operatie gedaan en als dat niet gebeurt is een verloop met zoveel pijn en bloedingen heel uitzonderlijk. Ik hoop dat meiden herkenning kunnen vinden en hun verhaal hier kwijt kunnen. Gedeelde smart is tenslotte halve smart. Wellicht biedt het ook houvast voor meiden die twijfelen of er iets aan de hand is na een MK: luister naar je lichaam.

Ik zal ook laten weten hoe mijn verhaal verder verloopt.

Liefs Itgirl

Hoewel er nog geen reacties zijn: ik kom net uit het ziekenhuis: a.s. woensdag word ik geopereerd. Ben verdrietig, boos dat het zolang geduurd heeft, maar ik zie het ook maar als laatste hobbel. Daarna is er echt nog maar 1 weg en die is omhoog! xx

Hey Itgril,

Jeetje wat heb jij in een roalercoaster gezeten de afgelopen 7 weken!! Je mag best boos en verdrietig zijn dat het zolang heeft geduurt!! want wat vind ik het slecht dat ze je zolang hebben laten rondlopen met zoveel bloed in je buikholte en verdikte eileider, ondanks dat je hcg afnam.
Wel goed dat je nu alwer positief ertegenaan kijkt en het ziet als de laatste hobbel!!
Gaan ze je eileider verwijderen?? of gaan ze een 'restant' verwijderen uit je eileider??

Ik heb helaas ook het verdriet moeten meemaken van een BBZ, ik heb hier ook een blog over geschreven, maar zal het verkort hier ff vertellen.

Na 2 jaar en de eerste IUI waren wij eindelijk zwanger!!!!! Oohhhhh wat waren we blij en gelukkig, maar ergens wou het nieuws ook niet echt landen bij ons omdat het allemaal zo lang heeft geduurt. Toen ik 5w2d was werd ik sochtends wakker met een heel naar gevoel dat het niet goed was en diezelfde middag kreeg ik een stekende buikpijn onderin het midden van mn buik. savonds trok dit gelukkig weer weg maar mn gevoel zat me niet lekker. De volgende dag heb ik de gyn gebeld of ik eerder de echo mocht want zou mn eerste echo krijgen met 7w3d, gelukkig begrepen zn mijn angst en gevoel en mocht dan met 6w3d komen omdat er eerder toch niks te zien was. Die dag heb ik veel gehuild en savonds moest ik oppassen op mn nichtje en begon de pijn weer. Toen we weer naar huis liepen werd et eigenlijk alleen maar erger en voelde in een druk in mn buik bij elke stap die ik nam, ben op bed gegaan in de hoop dat het de volgende wel weer weg zou zijn.
Zaterdagochtend werd ik wakker en had ik zown erge steek dat ik krom lag van de pijn, dit trok gelukkig snel weer weg maar merkte dat toen ik uit bed stapte de pijn en druk in mn buik er nog steeds was... Rond kwart over 2 zat het mn vriend niet lekker en die gaf aan dat ik het zkh moest bellen... na gesproken te hebben met de dienstdoende gyn was ze er toch niet gerust op en moest ik om kwart over 3 in het zkh zijn. In de tussentijd had ik al gegoogled op symptomen van een BBZ, maar kwam eigenlijk niet echt overeen.
Uiteindelijk in de het zkh een echo gehad en er was vocht in mn buik te zien maar geen teken van zw.schap. Ik moest direct bloedprikken en daaruit moest bepaald worden of ik geopereerd werd. Rond kwart over 4 werd er bloed geprikt en rond kwart over 5 kwam het nieuws dat mn hcg 2100nogwat was en ik moest diezelfde avond geopereerd worden, het was nog niet duidelijk of het een BBZ was , maar de kans was wel groot...
Ik ben om half 8 geopereerd en toen ik uit de narcose kwam, kwam het nieuws dat ons kindje in mn linkereileider zat, ze hebben mn eileider kunnen sparen.... Ons kindje 'leefde' en was in het voorstadium van een kloppend hartje. Het verdriet was/is onbeschrijvelijk!!!

Dit alles is 5 nov. alweer een jaar geleden en helaas zijn we weer een jaar verder zonder een zwangerschap....
We gaan nu verder met IVF, jammer genoeg is er vorige week besloten dat ik pas weer in januari mag starten met de IVF omdat ik overstimulatie had en dit gevaarlijk voor mij zou zijn.... Mocht ik weer zwanger raken dan mag ik rond de 5 weken al een eerste echo om de plaats van het vruchtje te bepalen aangezien de kans 20% groter is om weer een BBZ te krijgen....

Heel veel sterkte woensdag, ik zal aan je denken!!

Liefs

Hey meiden,

Itgirl, heel veel sterkte vandaag, ik hoop dat het snel beter gaat en het niet lang duurt voor je weer een positieve test in handen hebt!

Maymar, wat vervelend dat je tot januari moet wachten met de volgende poging. Ik hoop dat het dan ook gelijk mag lukken en ook jij mag genieten van een onbezorgde zwangerschap.

Hoewel ik de laatste maanden niet meer actief ben geweest op het forum, wil ik toch graag mijn verhaal met jullie delen:
Helaas heb ook ik een BBZ gehad. Vorig jaar juli had ik een positieve zwangerschapstest in handen. De eerste week verliep alles rustig, maar daarna kreeg ik in eerste instantie een lichte bloeding. Voor de zwangerschap van mijn dochter heb ik met ongeveer 10 weken een miskraam gehad, dus ik was bang dat het nu weer dezelfde kant op ging. Ik heb vervolgens een echo gehad bij de VK, maar de zwangerschap was nog in een te vroeg stadium om iets zinnigs te kunnen zeggen. Wel werd gezegd dat ik rekening moest houden met een MK.
De bloeding bleef aanhouden en de zwangerschapstest was nog steeds postitief. 1,5 week later mocht ik terug voor een echo. Ik had inmiddels veel buikpijn... Op de echo was een schone baarmoeder, maar ook veel bloed in de buikholte te zien. Ik moest direct door naar het ziekenhuis. Daar wederom een echo gehad waarop de gyn een minimale verdikking van de linker eileider zag. Hij zei dat er sprake was van een BBZ maar verwachtte dat mijn lichaam het vruchtje al had afgestoten en dat mijn HCg snel zou dalen. Ik moest de volgende dag weer terugkomen om bloed te prikken, maar helaas was mijn HCg gestegen van ergens in de 700 naar ruim boven de 800. Ik werd vervolgens met spoed opgenomen voor een laproscopie. Hele dag liggen wachten in een ziekenhuisbed totdat er tijd was om mij te opereren. Uiteindelijk kwam om 22.00 uur een andere gyn die vertelde dat behandeling met methotrexaat ook een optie was. Mij leek dit een goede oplossing, geen operatie en behoud van mijn eileider! De bijwerkingen werden verteld, maar eerlijk gezegd werd alles nogal rooskleurig voorgesteld. Achteraf had ik 100 % zeker voor de operatie gekozen.
Ik heb eerst nog weken last gehad van het bloed in mijn buikholte, door de bloedproppen had ik enorm veel pijn met zitten. Verder moest ik in het begin dagelijks en later wekelijks terug om bloed te prikken om te bekijken of mijn HCg voldoende daalde. Dit heeft uiteindelijk ruim 2 maanden geduurd... Maar het ergste was dat door de methotrexaat behandeling mijn weerstand volledig verdwenen was. Ik heb in de 3 maanden na mijn BBZ 2 keer een nierbekkenontsteking, 2 keer een gigantische keelontsteking en 3 oogontstekingen gehad. Verder was ik constant minimaal verkouden maar vaak ook grieperig. Nare tijd met erg veel pijn, ik zou dus nooit meer voor die behandeling kiezen!

Wat een verhalen!
Methrotrexaat is ook aan mij voorgesteld, maar omdat mijn hcg wel daalde, op 1 stijging na, is dat niet meer aan de orde geweest. Ik heb daar ook nooit een goed gevoel over gehad. Het werd bij ons in het ziekenhuis ook wel redelijk makkelijk voorgesteld, maar het leek mij niets! Daantje, je bevestigt hierin mijn vermoeden.

Ik ben inmiddels afgelopen woensdag geopereerd, ben zwaar misselijk geweest van de narcose en de pijnstilling. Heb tot donderdag aan het eind van de middag overgegeven. Mijn eileider was duidelijk verdikt en is weggehaald. Dit bleek echt nodig. Maar jeetje, wat viel het tegen! Ik kreeg ontstellende hoofdpijn, niet normaal. Op woensdagavond na de operatie ging het best goed, maar later die nacht en de volgende dag heb ik gejankt van de pijn, overgegeven, was helemaal niet aanwezig. Donderdagavond was ik weer opgeknapt en ben naar huis gegaan :-) Het is wel lastig nog met die wonden (wondjes) op mijn buik, maar die zitten goed dicht en dat komt goed. Inmiddels is ook het bloeden zo goed als gestopt, wat ik bijna niet kan geloven na bijna 12 weken!

Het blijkt wel, dat we goed naar onszelf moeten luisteren en ons gevoel mogen vertrouwen...

Waar staan jullie nu, vwb jullie kinderwens?

@Maymar, sorry voor mijn laatste vraag, ik zie nu je ticker....

Itgirl, vervelend dat de operatie zo zwaar was, maar fijn dat het nu weer wat beter met je gaat.

Bij mij is het overigens maar de vraag of er ooit nog een 2e kindje gaat komen. Vorig jaar is de relatie tussen mijn man en mij snel bergafwaarts gegaan, uiteindelijk hebben we in mei van dit jaar besloten uit elkaar te gaan. Erg verdrietig, vooral voor onze kleine meid, maar gelukkig gaan we heel vriendschappelijk met elkaar om. Voorlopig ben ik dus vooral erg blij met mijn meisje en wat de toekomst brengt... Wie zal het zeggen.

Was benieuwd hoe et nu met je gaat itgirl.... Heb je et een plekje kunnen geven??

Hoi Maymar,
Het gaat goed! Zit weer in mijn '2e ronde na BBZ'. Vorige cyclus was ineens korter, en nu lijkt ie weer langer, dus wel enigszins van slag, maar verder gaat het goed. Merk wel dat het me niet in de koude kleren is gaan zitten, nog wel wat na-klachten. Moe, vergeetachtig, moeilijk concentreren.... Het lijkt wel een totale reset. Fysiek verder echt geen klagen. Buiten de feestdagen al weer druk aan het sporten. Was fanatiek met hardlopen, nu sinds een week of 6 een crosstrainer om weer conditie op te bouwen. Ik zat op het moment van de BBZ supergoed in mijn vel, zowel fysiek als mentaal en dat heeft me er goed doorgesleept. Ook het feit dat het in ronde 1 was, heeft de pijn verlicht. Ik heb daarvan de positieve kant kunnen inzien: we zijn vruchtbaar. En bij vriendlief zit alles goed.
Ondertussen dus weer alles in volle gang en ik klets volop mee in het topic "gestopt met de pil vanaf zomer 2012" en ik zit met nog een paar meiden in spanning. Velen zitten al in het onderste 'zwanger' rijtje. Ik merk dat ik op dit moment de spanning van wel of niet ook wel weer heel leuk vind.

Lief dat je aan me denkt

Hoe is het met jou? Aan je ticker te zien nog geen blij nieuws Liefs

Hallo meiden,

Hier is het deze maand 2 jaar geleden dat ik een BBZ heb gehad, ik was toen 4w5d zwanger. In juni 2009 gestopt met pil en in 1e instantie geen problemen met mn cyclus,maar vanaf maart 2010 ging het mis en kwam ik bij de gyn terecht.In november 2010 een hcg gehad en de ronde daarna bleek ik zwanger, 13 jan 2011 positief getest en 17 jan kreeg ik opeens wat bloedverlies. Best wel ff wat schrik en wist dat ik niets anders kon dan afwachten. Bleef een beetje vaag, maar op 21 janauri kreeg ik opeens enorme krampen. Mn vriend was net op zn werk maar gebeld of hij naar huis kon komen want ik merkte dat het mis ging. Eind van de ochtend de ha gebeld en die had twijfels of het wel een MK was, vond het eerder als een bbz klinken. Moest als het nog een uur zo bleef het zkh bellen. Inmiddels was mn moeder ook gekomen en die heeft gelijk het zkh gebeld, kon gelijk komen. Kreeg eerst een echo en de arts-ass gyn zag geen vruchtje in mn baarmoeder, maar kon het niet goed zien en opperde dat het miss wel een blaasontsteking kon zijn. Moest urine opvangen, maar terwijl ikdat ging doen viel ik bijna flauw in het toilet. Ben gelijk weer op het bed neergelegd en nu kwam de gyn zelf een echo maken en zij zag gelijk dat het foute boel was. Mn buik was aan 1 kant helemaal zwart door het bloed wat daar zat. Moest dus met spoed geopereerd worden. Bleek tijdens de operatie dat mn eileider was geknapt en die moest verwijderd worden en ze hebben behoorlijk wat bloed uit mn buik verwijderd. Na de operatie voelde het of mn hele wereld instortte toen me verteld werd dat ze mn eileider hadden moeten verwijderen.
8 maanden na de 1e positieve test, testte ik weer positief. Tot de 1e echo bij 7w heel veel angst, maar gelukkig zat het nu op de goede plek en ben ik op 29 mei 2012 bevallen van een gezonde dochter.
Ondanks dat ik nu gelukkig ben met mn dochtertje zal ik ons sterretje nooit vergeten en blijft 21 januari altijd een lastige dag.

@ItGirl, neem de tijd omje bbz te verwerken want het is niet niks en zeker niet zoals het bij jou is gegaan. Verder heel veel succes met zwanger worden.

@Maymar, heb jou blog toen gelezen. Is allemaal niet niks wat je heb meegemaakt. Ook voor jou heel veel succes met het mmm-traject waar je in zit en ik hoop met heel mn hart dat 2013 een heel mooi jaar gaat worden.

Na een bbz is het gelukkig niet allemaal voorbij, alleen heeft je lichaam tijd nodig om te wennen aan de nieuwe situatie en moet die overgebleven eileider het werk van beide gaan doen.
Houd moed ook al lijkt dat soms heel erg moeilijk.

Heeyy Itgirl,

Sorry voor mn ongelofelijk late reactie :oops: zit bijna niet meer achter de laptop en via de telefoon typt et niet zo makkelijk....

Ik lees nu in je onderschrift dat je weer een mk/BBZ heb gehad??? och jee meis het zit je ook niet mee he.... ben je weer geopereerd?? En je was nog wel zo positief in je laatste berichtje hier!!! Hoe gaat het nu met je??
Ik heb idd nog steeds geen goed nieuws... Helaas werd de 1ste poging voor IVF1 afgebroken omdat ik overstimulatie had en dit gevaarlijk werd voor mij, we moesten 2 maanden rust houden en zijn in december weer gestart met de pil en in januari echt begonnen met de 2de poging voor IVF1. Na 25 dagen stimuleren werd de 2de poging weer afgebroken omdat er uiteindelijk maar 1 follikel was. Dit is een escape IUI geworden die ik gisteren heb gehad dus nu weer 2 spannende weken. Erg blij dat er toch nog een kans is deze maand maar ook een grote teleurstelling omdat we ons voorbereid hadden op een punctie en terugplaatsing... Laten we hopen dat dit niet meer nodig is en dat deze IUI gewoon hartstikke raak is!!
Dikke knuffel meis

Marioni lieve woorden dank je Way geweldig dat je na je BBZ weer zwanger bent geraakt en dat daar een prachtige dochter uit voort is gekomen!! Idd het is na een BBZ allemaal niet voorbij maar er blijft een zekere angst achter voor wanneer er weer een zwangerschap is..... Mijn BBz zat links en ik heb een eileider besparende operatie gehad... Het ei wat ik nu had en waar we dus weer IUI mee hebben gehad zit/zat ook links... Mocht ik over 2 weken positief testen zal ik een week lang in grote angst zitten... gelukkig krijg ik met 5 weken al een plaatsbepalende echo maar goshhhh die week kan me dan niet snel genoeg voorbij gaan hoor...

Hoihoi,
@Maymar, op 7 maart word ik opnieuw geopereerd omdat het wederom niet goed gaat na de mk. Mijn recherzijde doet nu pijn, precies zoals ik toen links had. Gelukkig is het zwangerschapshormoon wel binnen 2 weken uit mijn lijf gegaan en is toen het bloeden ook gestopt. Dat is wel een stuk gunstiger, maar voor de rest dezelfde pijn. We wachten nu op mijn menstruatie, die ik rond de 27e verwacht. Daarna gaan ze kijken of de doorgankelijkheid van mijn eileider nog te testen is, of dat ie al kapot is. Dus goed nieuws heb ik in deze nog lang niet. De kinderwens is aanwezig maar word zeker een half jaar, zo niet een jaar uitgesteld. Eerst deze hobbel weer over. Wegens pijn heb ik me weer ziek moeten melden, helaas. Maar het eind is in zicht, dat geeft wel ergens rust.
Daarna moeten we onze opties afwegen, maar ws wordt het IVF. Maar dat is van latere zorg.
@Marioni: jij hebt ook veel meegemaakt! Pff.. Sorry voor mijn late reactie.. Ik keek hier niet echt meer.. Mijn 'pech' is dat ik dus niet een bbz met een nog actieve zwangerschap heb. Dit is minder gevaarlijk, maar dit duurt enorm lang. Allebei heel vreselijk, maar voor mij is de hoop op een natuurlijke zwangerschap inmiddels bijna opgegeven. Als blijkt dat mijn eileider wel doorgankelijk is, wat ik me bijna niet kan voorstellen, zegt dat nog niets over de werking van de eileider.... Dus dat geeft ook nog niet echt hoop. Dan mag ie wel blijven zitten, maar zullen wij evt nog voor IVF kiezen.

HEt is nog 3,5 week tot aan de operatie die ik moet uitzingen, maar met de 13 weken van vorige keer is dit te overzien.... Thanks voor het meeleven! xxx

Hey it girl... Ik zat normaal heel vaak op t bbz topic maar er werd maar weinig gepost... Op n gegeven moment was ie helemaal leeg... Zie nu pas dat er weer berichten zijn... Ik heb tot 2x toe een bbz gehad na de eerste ben ik behandeld met mtx 4 injecties in een week... Ik mocht een halfjaar niet zwanger worden... Na dat halfjaar weer een bbz toen is me eileider verwijderd daarna was bij mij t euvel weg... ik heb een blog op t forum staan met mijn verhaal mocht je geintereseerd zijn...
Hoe is je operatie gegaan? Hoe voel je je?

Het is verschrikkelijk moeilijk en jou verhaal is wel heftig! Hoop dat als jullie weer beginnen je snel goed zwanger mag ervaren op welke manier dan ook want het is je gegund!!!! Liefs maal

Itgirl, hoe is het nu met je?

Hier is het 20 Juni ook alweer 2 jaar geleden dat ik een bbz had. Ik was zwanger geworden na de 2e ICSI terugplaatsing, een cryo. HCG waardes waren goed en ik voelde me verder ook goed. Tot ik op 20 Juni opstond met heel veel buikpijn. Om een lang verhaal kort te maken; na de hele dag kapot te zijn gegaan van de pijn en haast niet meer aanspreekbaar te zijn kon ik 's middags terecht in het zkh. Daar bleek al meteen dat het een bbz was en ik zou moet spoed geopereerd moeten worden. Na nog gecontroleerd te zijn op de eerste hulp moest ik direct naar de OK omdat ik veel vocht in mn buikholte had. Later bleek mn eileider al geknapt te zijn en had ik bijna 1,5 liter bloed in mn buikholte. Als ik 5 minuten later was geweest, was de afloop heel anders geweest. Mn rechter eileider is verwijdert en na enige tijd van rust en herstel ben ik na de 5e terugplaatsing weer zwanger geworden en inmiddels heb ik een zoontje van 6,5 maand oud!

Ik heb er ook een blog over geschreven destijds, daarin staat het hele verhaal.

Lieve meiden, allemaal heel veel succes! Ik hoop dat jullie/wij dit nooit meer mee hoeven te maken!