Zwanger Worden .NU forum [Archief]

Hallo dames,

Bijna 2 jaar geleden is mijn moeder overleden en ik merk dat ik het toch wel erg spannend vind om zwanger te worden. Ik heb sowieso nooit een vader gehad en ik heb dus niet iemand om te vragen hoe het allemaal was toen ze zwanger was van mij. Ook als ik opa's en oma's zie die met hun kleinkinderen aan de wandel zijn, dan word ik best verdrietig. Ik zie best tegen een zwangerschap op, of eerder tegen alle emoties die het met zich mee gaat brengen.

Hebben meer meiden dit?

liefs

Jeetje Fiemo, dat is inderdaad niet leuk.
Heb je dan wel schoonouders die voor opa en oma kunnen 'spelen'? Ik weet, het is niet hetzelfde.
Of vriendinnen?
Ik heb zelf niet zo een geweldige band met mijn moeder, delen doe ik dus niet echt. Mis het dan ook niet. Maar kan me voorstellen dat het wel fijn is om met je moeder te keuvelen en te praten of zwangeren.

Ik hoop dat je je gedachten toch een beetje ergens anders op kan richten, dat zal voor jezelf en voor je toekomstige kindje een stuk meer rust geven.

liefs Nadine

ik heb ook mijn moeder niet meer en dat doet me pijn.
mijn schooonma probeerd een beetje haar plek in te pikken maar ik sluit me op dat gebied voor haar af.
Laat haar maar mmamma over me vriend spelen, maar niet over mij; geen behoefte aan, heb liever me eigen mama anders niks.

He wat naar Fiemo ik snap dat je dat erg vervelend vind maar wat ik geleerd heb en dit is niet omdat ik mijn mama verloren ben, maar ik ben nu 2 jaar geleden mijn lieve lieve schoonmoeder verloren en dat sloot mij echt in het begin overal vanaf. Want ik kon zo lekker met haar kletsebetsen . Maar ben tot mezelf gekomen weer en denk nu iedere keer als ik het even moeilijk heb en er weer een teleurstelling is na elke ronde aan haar en dan denk ik van, ze kijkt nu op ons neer en ze weet dat het ons helemaal gaat lukken en als onze beeb er dan eenmaal is, zij er ook absoluut elke dag bij ons is en onze beeb helemaal geweldig vind...

Ik heb meer een band met mijn schoonmoeder dan met mijn schoonvader, als ik eerlijk mag zijn boeit mijn schoonvader me niet zoveel echt niet...En vroeger had ik altijd mot met mijn eigen moeder, we lagen mekaar op een gegeven moment niet meer maar dat is compleet veranderd toen ik uit huis ging, en nu een leuke gezellige band ook met mijn mama heb, maar ik mijn schoonmoeder ook echt niet kan vergeten!!

Succes en sterkte Fiemo en jij ook Monalisa


Praat maar lekker van je af

Hoi allemaal,

ik ben nieuw hier en zag dit onderwerp. Voelde me nogal aangesproken! Mijn moeder is in november 2002 gestorven. Ik was toen 20... Erg heftig geweest allemaal. Nu 6,5 jaar verder, willen mijn man en ik graag kinderen. Ik ben in augustus vorig jaar al gestopt met de pil. Maar nog steeds niks... Zou graag aan mijn moeder wat dingen hebben kunnen vragen... helaas! Ik kan het ook niet echt bij anderen vragen, want een schoonmoeder heb ik ook niet meer. Die is dit jaar al tien jaar dood... Mijn vader heeft wel een nieuwe vrouw, maar die heeft zelf geen kinderen, dus dat schiet niet op. Maar goed, misschien dat we hier elkaar wat kunnen helpen? Ik wil ook niet echt dat zij allemaal weten dat ik met de pil gestopt ben, ook niet fijn.

Liefs

Ik heb wel een schoonmoeder maar ik zie haar niet zo vaak en mijn vriend en ik zijn op zich nog niet zo lang samen dus voel me nog een beetje ongemakkelijk. We willen ook nog niet tegen zijn ouders vertellen dat we bezig zijn.
Ik had op zich ook geen goede band met mijn moeder, wat het nog erger maakt dat we het nu niet meer goed kunnen maken eigenlijk. Vooral omdat mijn zus 2 kinderen heeft en zij het wel met onze moeder heeft kunnen bespreken en de band tussen hen toch beter is geworden door de kinderen. Net alsof ze een tweede kans aanpakte om het met haar kleinkinderen wel goed te doen en die kans krijg ik niet.
Klinkt misschien een beetje egoistisch, zo bedoel ik het niet.
Ik probeer de leuke dingetjes aan haar te herinneren en die mis ik, zeker voor mijn evt. kind(eren).
Mijn naaste vriendinnen hebben ook nog geen kinderen dus met hen kan ik het ook niet over kinderen hebben, helaas.

Fijn als ik het met jullie kan delen, dank jullie wel!

Hee Fiemo,

ik snap je verhaal hoor. Eigenlijk wil je ook gewoon graag dat je moeder je kinderen nog had kunnen zien ook. Heel herkenbaar. Maar ik geloof er stellig in dat er meer is daarboven en dat onze moeders nog ergens zijn om ons te helpen.
Voel jezelf in ieder geval niet schuldig over dat je niets meer goed kunt maken met je moeder. Je bent zelf natuurlijk ook veranderd door alles wat er gebeurt is, en ga er maar vanuit dat je moeder je echt niets meer kwalijk neemt. Ik weet natuurlijk niet hoe het was... maar hoop dat je er iets aan kunt hebben.
En leuke dingen herinneren is echt heel super!

Hoever ben jij nu in je cyclus en hoe lang ben je al bezig?

x

Ik had vandaag ongesteld moeten worden, word het altijd op dinsdag. Ik voel veel gerommel in mijn buik en heb echt het gevoel dat ik ongesteld ben/wordt maar tot nu toe gebeurd er niets.. zal morgen wel ongesteld worden, vrees ik...
Ik heb 27 maart mijn mirena laten weghalen en ik ben 14 april ongesteld geworden, dit wordt nu de 2e keer als het doorzet... ik heb nog een beetje hoop :?

Ja, ik had het wel leuk gevonden dat zij mijn kinderen had kunnen zien en ik geloof ook wel dat ze ergens van boven naar mij kijkt. Helaas was het vroeger een beetje andersom en heeft zij veel kapot gemaakt. De was alcohol verslaafd en dat bracht de nodige problemen met zich mee. Ik neem het nog wel kwalijk dat ze nooit hulp heeft gezocht. Het bijzondere is dat ik nu met mensen met een alcoholverslaving werk, velen met een dubbele diagnose, best pittig en soms ook herkenbaar..

Het lijkt me voor jou ook pittig om en geen moeder en geen schoonmoeder meer te hebben aan wie je dingetjes kan vragen. Heb je wel tantes of iemand die je als klein kind al kent?

Ik vind dit forum ook erg prettig, net of je het toch een beetje met zijn allen doet

slaap lekker en tot morgen iedereen!

he bah, weer die stomme tranen.... ja, ook ik mis m'n mama erg. Zij is een paar maanden geleden overleden en hoewel ik echt heel intieme dingen niet met haar besprak, zou ik nu dolgraag even met haar willen praten. Een aantal jaren geleden vroeg ze mij of ik aan haar bepaalde vragen had zodat ik niet met vragen zou blijven zitten als ze er niet meer was. Mijn reactie toen was 'tjee, doe niet zo raar! je bent er nu toch? en je gaat nog lang niet weg!' en wist dus ook niet 1-2-3 wat te vragen. Tja, nu ze er niet meer is........ 1001 vragen maar geen antwoorden meer

M'n schoonmoeder spreek ik wel regelmatig, maar de band is niet hecht en zeker niet over dergelijke zaken als een zwangerschap. Zij is ook niet het type die ik zal vragen als oppas en zo'n diepgaande band zal ik ook niet met haar krijgen. Het is een goed mens hoor, altijd wel gezellig om er te zijn maar na een uurtje moet je gewoon naar huis ;-)
En daarbij komt ook nog dat ze gewoon m'n eigen mama niet is.

Ik herken je angstgevoel om zwanger te worden. Er tegenop zien en toch een beetje bang voor het verdriet wat het met zich mee zal brengen. De gedachte dat zij jou kinderen nooit zal leren kennen en je kinderen nooit hun SUPERoma...
Eerlijk gezegd kan ik met die gedachte nog wel leven. Waar ik op dit moment echt heel nerveus en verdrietig van kan worden is de angst dat mijn vader ook weg komt te vallen nog voordat ik zwanger raak.

Hoort dit bij het volwassen worden? Laat mij dan maar weer lekker klein zijn.... :|

Heftig allemaal he? Maar misschien kunnen we hier elkaar wat helpen en steunen. En Jelske, inderdaad 1001 vragen maar geen antwoorden meer.
Ik heb wel tantes, maar daar ga ik niet snel naar toe met vragen over zwanger worden en zo. Heb wel een hele leuke nicht die zelf al twee kinderen heeft, daar durf ik wel dingen aan te vragen.

Ik ben zelf in augustus 2008 gestopt met de pil. Nu in januari begonnen met echt op letten wanneer we moeten klussen. Voor die tijd hadden we zo iets van 'we zien wel'.... maar we willen nu echt te graag! haha, zal voor iedereen wel heel herkenbaar zijn. Ik zit nu op dag 12, dus we doen de komende dagen nog ons best!

Ik heb niet echt een angstgevoel om zwanger te worden zoals jullie omschrijven maar denk wel dat als het zo ver mag komen, dat ik mama wel even extra ga missen. Ze had eigenlijk gewoon nog oma moeten worden... Gelukkig heeft mijn vader een nieuwe vrouw die echt heel lief is! Mogen ze haar gewoon oma noemen :lol:

Jelske, mag ik vragen waar je angst vandaan komt dat je vader weg zou vallen voordat je zwanger raakt? Ik heb die angst namelijk ook, maar dat komt doordat er eind 2008 bij hem kanker ontdekt is...Het gaat nu op zich goed met hem, maar de tumot zit er nog wel en we weten dat het vroeg of laat mis zal gaan. Mijn verhaal lijkt wel een film als ik het zo opschrijf... Bah...
Hopelijk kunnen we samen wat aan elkaar hebben en hopelijk hebben we snel goed nieuws hier!
liefs....

Die angst is ongegrond; in die zin dat hij geen ziekte heeft ofzo. Maar mijn moeder heeft het plezier van een zwangere dochter niet mee mogen maken, mijn vader wordt komende zomer 75 dus ik ben gewoon bang dat ook hij dit niet mag beleven. Tenslotte zijn we al 2 1/2 jr bezig en lukt het nog niet erg. Wie weet duurt het (al dan niet straks met IUI) misschien nog wel een jaar en niet alleen mijn klokje tikt verder, maar ook de zijne......

Nou ja, niet teveel aan denken. Ik blijf evengoed positief hoor, geniet van het leven en zolang m'n vader niet weet dat wij proberen zwanger te raken, kan hij ook niet het verdriet of de zorgen hebben dat het (nog) niet lukt toch?

Vervelend voor je vader en jullie dat er een tumor bij hem ontdekt is. Blij te horen dat het nu goed gaat maar ik kan me de angst goed voorstellen dat het toch mis kan gaan. Weet hij dat jullie voor een kindje gaan?

Het is inderdaad herkenbaar (voor velen hier!) dat je nu toch echt wel heel graag een kindje wilt Nou, ik zou zeggen, klus er op los! Hier in afwachting van de NOD maar gezien het vreselijk vervelende gevoel in de onderbuik, m'n bokkenpruik van gisteravond en de lusteloosheid vanmorgen bij het opstaan........... denk ik niet dat het lang zal duren voordat ik lid van het Rode Kruis ga worden :|

Ach, kunnen we komende maand weer eens flink los gaan!! :mrgreen:

pfff... nou de tranen zitten bij mij ook gelijk hoog.
Het is bij mij ook het feit dat ik geen afscheid heb kunnen nemen. Ze kwam op een zondagavond ziek terug van vakantie en haar man (die ik niet zo goed ken want ze trouwden en toen ging ik voor 7 jaar naar het buitenland, sowieso was ik al uit huis) heeft haar direct doorgereden naar het ziekenhuis waar ze kanker constateerden en haar een paar maanden gaven met wat maanden verlenging na chemo.
Dat heeft ze allemaal niet gehaald want nog geen 3 weken later was ze overleden, ze was 63. Ook het feit dat ze mijn zus en mij niet echt wilde zien in het ziekenhuis, maakt dat we geen afscheid hebben kunnen nemen.
Wij waren er niet voor haar toen ze gezond was, dus nu hoefde het ook niet, was haar reactie. Ik besef dat ze niet had verwacht dat het zo snel zou gaan maar ik baal er enorm van.

Mijn vader ken ik niet. Ze zijn gescheiden toen ik 4 was en hij woont in Barcelona. Daar zijn mijn zus en ik ook geboren, hoewel hij een Italiaan is. (ze hebben elkaar in Brussel ontmoet, snappen jullie het nog? haha) Mijn schoonouders leven allebei nog en tot vorige maand had mijn vriend zelfs zijn opa en oma van moeders kant nog, nu alleen nog zijn opa. Ik ben daar best jaloers op. Gelukkig kan ik het allemaal met mijn vriend bespreken en snapt hij het ook helemaal.

Hee dames,

wat een herkenbare verhalen zo allemaal zeg...
Fiemo, ik lees dat het bij jouw moeder ook erg snel is gegaan. Wat een kloteziekte is het toch ook. Bij mijn moeder ook... toen we de diagnose kanker kregen, zeiden de dokters dat het niet een hele agressieve vorm was, maar 6 dagen later stierf ze al. Dus je verhaal van geen afscheid snap ik wel. Bij ons was het wel anders omdat ik nog thuis woonde en een hele goede band met mijn moeder had. Ze was een paar maanden eerder 50 geworden, toen hebben we nog een heel leuk feest gehad; gelukkig wisten we toen nog van niks.
Jelske, ik denk niet dat je angst ongegrond is... Misschien geen ziekte of zo, maar je bent je er gewoon heel bewust van dat je je moeder al kwijt bent en dat je vader intussen richting een mooie leeftijd gaat. Vergeleken met je moeder is hij natuurlijk al oud aan het worden (terwijl 75 eigenlijk nog helemaal niet heel oud is!)
Al 2,5 jaar bezig... lang zeg! Begrijpelijk toch dat je je dan wat zorgen maakt over of je vader het nog mee kan maken? Laten we er met zijn allen gewoon het beste van hopen!
Mag ik vragen of jullie na 2,5 jaar dan ook in het ziekenhuis zijn?
O, mijn vader weet niet dat we bezig zijn... Ik denk dat hij het ergens misschien wel verwacht of zo hoor! We zijn nu bijna 2 jaar getrouwd en ik heb altijd heel hard geroepen dat ik kinderen wil... Iedereen is ook echt aan mijn kop aan het zeuren dat het nu toch wel eens tijd wordt... Heel vervelend! Ik denk dus niet als het ooit zo ver mag komen dat er veel mensen verbaasd reageren... haha. Probeer het voor onze families wel geheim te houden hoor. vind het niet leuk als zij het allemaal weten. Plus je weet niet hoe lang het nog gaat duren... Ik weet wel van twee van mijn schoonzusjes dat zij ook met de pil gestopt zijn! ZIj weten het niet van elkaar en één van hen ook niet van mij... Grappig wel...
Ik zit nu op dag 13, dus het is hier weer klustijd!
x

mijn moeder leeft nog wel, alleen heeft ze me in de steek gelaten en zei ze dat ik haar niks deed ( we hadden ruzie maar eigenlijk ging het nergens over)
sindsdien doet ze geen moeite of wat dan ook.
Mn vader heeft een nieuwe vrouw maar die ken ik nog niet zo goed.
bah wat een rotzooitje ook!

oooooh jasses zeg Monalisa... is dit lang geleden en heb je broers/zussen waarmee je het erover kan hebben? Dat lijkt me echt verschrikkelijk, een moeder die niets van je wil weten.
hoe gaat het met jou? heb je wel genoeg mensen in je omgeving die er voor je zijn en heb je een leuke schoonmoeder?

liefs

mwah, ik heb een zusje maar die doet een beetje haar eigen zin en die snapt me ook niet zo goed.
En ik sluit me emotioneel liever wat af voor mn schoonmoeder. Ik wil gewoon mn eigen moeder en anders hoeft het niet voor mij. Ik weet dat dit hard of kinderachtig klinkt maar ja ik kan ook niks aan mn gevoel doen, ik voel er nu eenmaal niks voor om haar te dicht in mn hart te laten. EIgenlijk zit ze niet eens in mn hart. Ik mag haar heel graag, maar verder niet. Ik zie haar ook niet als '' moeder '' maar gewoon als de moeder van mn vriend.
Ik vind het verder wel prima.
Zijzelf probeerd wel in mn hart te komen en een moeder voor me te zijn en eigenlijk zou ze zelfs willen dat ik mama tegen der zei. Sorry, maar dat gaat mij een beetje te ver.
En bij haar op visite in mn eentje gaan voel ik ook niks voor want dan wil ze alleen maar intieme gesprekken hebben en daarheb ik geen zin in.

ik snap je helemaal en ik heb dat ook. Ik vind het dus ook niet hard of kinderachtig. Het is inderdaad bij mij ook de moeder van mijn vriend en ze heeft me alleen nog maar mee gemaakt sinds ik iets met haar zoon heb en verder kent ze me totaal niet en ook niet hoe mijn jeugd enzo was.. heb ook niet echt behoefte om met haar intieme dingen te bespreken... ach, misschien verandert dat nog.. we shall see...

ik ben blij dat er iemand is die me snapt
Succes ermee!

Wow Jorike....wat een zielig en mooi verhaal.
zit hier gewoon met tranen in mn ogen

Ja, ik ook en ook zo herkenbaar vooral dat eenzame gevoel zo zonder moeder terwijl het leven om je heen doorgaat. Ik heb toen ook echt wel bewust gekozen om even pas op de plaats te houden en eerst te gaan genieten van de dingen om mij heen en ze ook daadwerkelijk te gaan zien..

Ik ben er vanmiddag achter gekomen dat ik zwanger ben, ik heb gelijk mijn zus gebeld en we hebben allebei erg aan onze moeder moeten denken. Ik voel me ook best verdrietig tussen de feestvreugde door..

ja, dat gaan we ook doen. Ik ga morgen een boekje kopen en mijn vriend heeft vanmiddag een paar buik foto's van mij gemaakt en ook foto's van de 2 positieve testen.
Het is heel fijn om zo'n zus te hebben. ik heb haar zelfs eerder gebeld dan mijn vriend haha, dit ook omdat ik wist dat mijn zus vrij is vandaag en mijn vriend op het werk zat en ws niet bereikbaar (klopte ook, hij belde na 10 min terug)..

Hee Fiemo,
gefeliciteerd!! Wat geweldig! Echt super!

Jorike, wat een verhaal... Heftig allemaal. Wel supermooi hoe je het neerschrijft, dapper.

X

Nou ik zal het toch als eerste aan manlief vertellen hihi :mrgreen: ... We duimen er hard voor dat deze ronde eindelijk eens raak is hihi...
enne onze families ect mogen het allemaal helemaal nog niet weten daar willen we lekker zolang mogelijk mee wachten hihi, dus als eerste manlief zelf die het te weten komt en dan zal het de collega´s van manlief zijn en dan bij wijze van de buren hihi en pas bij 20wkn bijv de families haha, we willen echt zolang mogelijk ermee wachten tegen families het dan te vertellen...

Maar weer ff ontopic, ik begrijp voor de mensen die hun moeder al verloren zijn het heel erg want je wilt niks liever dan met je eigen moeder over alle ditjes en datjes rondom het zwanger worden en het zwanger zijn te willen praten...Ik heb dan mijn eigen moeder dan nog wel, maar mis wel heel erg mijn schoonmoeder die nu nog maar 2 jaar overleden is

ik zou er een moord voor over hebben om gewoon mijn mammie bij me te hebben.
Maar ik denk dat mijn leven gewoon zo bedoeld is op de een of andere manier.....
ach ja........

ik hoef niet eens over zwangerschappen met m'n mama te praten, maar gewoon haar bij me hebben, samen lachen, lekker naast haar op de bank zitten zodat ze m'n voeten lekker kan warm wrijven, alle dagen even een telefoontje met een kletspraatje, ach, het zijn zo die gewone dingen die ik mis!
En als ik eraan denk dat ik zwanger zou mogen raken, kan ik wel emotioneel worden bij de gedachte dat zij het niet mee mag maken... ik had het haar zó gegund! maar goed, laten we nu eerst maar zwanger raken, dan kijk ik daarna wel weer hoe ik met dat verdriet omga ;-)
Evengoed allemaal een fijn weekend en doe net als ik; alle dagen een kaarsje branden, vast ritueel, het geeft me een gevoel dat ze ergens hier is en daardoor weet dat ik aan haar denk. Alle dagen weer. :-)

Hallo allemaal...
Iedereen het weekend goed doorgekomen?
Fiemo, hoe is het met je?

pfff.... ik ben kapot en voel mijn buik echt goed voor het eerst. Vanmorgen de nachtdienst uitgekomen en 2 1/2 uur geslapen voordat mijn zus+the gang kwamen. Echt super leuk en gezellig. We werden overladen met cadeaus en spulletjes die ze bewaard hadden van mijn 2 nichtjes. (ook al krijg ik een jongen, het gaat dus nu jurkjes dragen :lol: ). Echt met tassen vol kwamen ze binnen, hihihi. Heel veel geknuffeld ook.
Samen geluncht en toen de tuin in gegaan om deze eens flink onder handen te nemen. Echt fijn om dit met zijn 4en te doen ook al hield ik er snel mee op omdat ik toch wel moe werd en de kinderen een filmpje wilden kijken. Lekker gehuild bij Bambi (ben echt kansloos haha).
Ze zijn net weg en mijn buik gaat te keer als een gek. Zo even bank hangen en vroeg naar bed, lijkt me. Ik moet er toch aan geloven en een stapje terug doen en goed naar mijn lichaam gaan luisteren. IK BEN NAMELIJK ZWANGER!!

Haha Fiemo,
Je zult inderdaad naar je lichaam moeten gaan luisteren... dat kleine hummeltje daarbinnen zorgt daar wel voor!
Lekker slapen en hou ons op de hoogte he?
XXX

Ja, ga ik zeker doen. Heb net al eventjes gedut op de bank en ik duik nu mijn bed in. Vriendjelief is het al aan het voor verwarmen haha. Ik heb het nu constant koud, heel suf. We hadden de houtkachel aangedaan en op een gegeven moment had ik er zoveel hout op gegooid dat het op 26 graden stond. Ik had het heerlijk maar mijn vriend, zus en zwanger zweetten de tent uit

slaap lekker en tot morgen. Ik hoef alleen een paar uurtjes naar school en werk en daarna ben ik deze week vrij, heeeeeeerlijk!

Ik heb nu al medelijden met je zwager......... hij heet de komende 9 maanden nl. zwaNger! hahaha
waar je hart vol van is he Fiemo, nou, groot gelijk hoor, je mag het van de daken schreeuwen en steeds die ene tikfout is je echt vergeven! leuk! fijne dag, liefs Jelske.

hahahaha.... ik ben echt kansloos hahaha... jij ook fijne dag.. moet eigenlijk nu echt de auto inspringen, pffff..niet zo veel zin.

Wat fijn om verhalen te lezen van meiden die in hetzelfde schuitje zitten. Mijn moeder is ook bijna twee jaar geleden overleden aan kanker. Ik was net 3 maanden zwanger van ons eerste kind toen we hoorden dat mijn moeder ziek was en dat het niet te genezen was. Drie maanden na de geboorte van mijn dochter is mijn moeder overleden. Nieuw leven en dood ligt soms dichtbij elkaar. Ik kreeg een kind en moest tegelijkertijd mijn moeder loslaten. Erg moeilijk. De band met mijn moeder was heel close. Ik kon zo goed met haar kletsen. Ik mis haar dus ook erorm, maar ben ook heel blij dat ze m'n dochter nog even heeft mogen meemaken. Nu willen we graag zwanger worden van de tweede, maar het wil niet zo snel vlotten als bij de eerste. Bij de eerste waren we meteen zwanger (gelukkig, want anders had mijn moeder haar niet meer kunnen zien) en nu gaan we al voor de vijfde poging. Ik ben in oktober bij een goed medium geweest en zei vertelde me dat er snel een tweede kindje zou komen en dat mijn moeder waarschijnlijk de gids zou worden van dit kindje. Een hele mooie gedachte natuurlijk, maar nu kan ik zeker niet wachten totdat dit kindje dan eindelijk in mijn buik mag gaan groeien.
Bij poging 3 waren we trouwens heel eventjes zwanger, maar werd toch ongesteld.

Mijn schoonmoeder is best aardig, maar echt goed praten kan ik met haar niet. En al helemaal niet over het verdriet dat ik heb om mijn moeder. Het doet juist ook pijn om haar te zien genieten van ons kind, terwijl mijn moeder dat niet kan. Ik worstel vaak met dit gevoel, want ik kan haar ook moeilijk het genieten van haar kleinkind afnemen. Ze kan er ten slotte ook niets aan doen.

Ik ga vaak naar m'n moeders graf met m'n dochter. Ik leg er foto's van haar neer of tekeningen. M'n dochter zegt dan ook : dag oma. En toen ze nog kleiner was, leek het soms ook alsof ze mijn moeder haar geest kon zien.

Ik snap het heel goed als je tegen een zwangerschap op ziet, vanwege de emoties als je je moeder moet missen. Ik weet wel zeker dat een tweede zwangerschap emotioneel zal zijn voor me. Het zal me doen denken aan mijn eerste zwangerschap en toen was mijn moeder er nog, maar goed. Ik ben er meer als klaar voor. Ik heb er werkelijk echt alles voor over!

Wat is dat mooi omschreven 'je moeder zal de gids zijn van je kindje'....
Als ik afgelopen cyclus zwanger zou zijn geworden, was ik op ong. de verjaardag van mijn moeder uitgerekend geweest. Die gedachte vond ik ook heel mooi; geboorte en dood zo dicht bij elkaar. Helaas ben ik nog niet zwanger maar ik weet wel dat m'n moeder bij me is en dat ze straks ook m'n kindje zal mogen leren kennen, op wat voor manier dan ook.
Ik wens jullie veel succes met klussen en dat er maar heel gauw een broertje of zusje voor die kleine mag komen!

Hee Miekie,
inderdaad mooi omschreven. Misschien moeten we die gedachte maar gewoon allemaal vasthouden hier. Al die lieve mama's daarboven gaan vast goed voor onze kleintjes zorgen (Als het ooit zover mag komen...)
Wij hebben afgelopen week weer goed geklust, nu maar weer wachten.... Heb ik sinds een paar maanden echt een hekel aan... wachten haha :mrgreen:
Meiden, tot snel!

Inderdaad heel mooi beschreven. Ik woon nu in het huis van mijn moeder omdat het op zo'n unieke plek midden in het bos staat en wij (mijn zus en ik) en niet willen verkopen. We hebben haar vorig jaar hier in het bos uitgestrooid op het sterfdag.
Ik heb op 28 mei de intake bij de vk en ik begreep dat er dan over 1 a 2 weken een echo afspraak gemaakt wordt. De sterfdag van mijn moeder is op 11 juni, het lijkt me wel mooi om dan de echo te hebben.. dan is dat een dubbeldag en is ze er een beetje bij

Moet zo zijn, Fiemo ;-)

Ik heb al vanaf dat dit topic geopend is meegelezen.
Gelukkig is mijn moeder er nog. Maar mijn vader is 3 jaar geleden plotseling overleden.
Heel toevallig net als Fiemo haar moeder op 11 juni.
Mijn band met met vader was heel speciaal. Mocht ik zwanger worden dan zal het ook voor mij best emotioneel worden omdat hij er niet bij kan zijn. Maar ik ben ervan overtuigd dat hij ergens boven zijn plekje gevonden heeft en iedere dag met mij meekijkt. En ook ons klein wondertje zal volgen.............

Ja, zou inderdaad mooi zijn als je op de sterfdag een echo hebt. Mijn moeder zou 9 juni jarig zijn geweest en 10 juni is mijn NOD. Ik zie onwijs op tegen 9 juni, maar stel ik doe een test en tis goed, dan zou die dag ineens heeeeeeel mooi zijn. Maar, wordt je op zo'n dag ongesteld, zo dan is het echt een extra verschrikkelijke dag... Inderdaad, afwachten maar weer!! En duimen allemaal! En ik geloof zeker dat mijn moeders tijd hier klaar was, maar dat ze vanaf daarboven haar kleinkids mag beschermen.

Ik snap dat het net zo moeilijk kan zijn om je vader te moeten missen!! Een vriendin van me heeft vorig jaar ook haar vader verloren (op 5 juni).

@misslola: Wat bizar dat je vader op 11 juni is overleden. Was het erg plotseling? Mijn moeder is binnen 3 weken overleden, echt veel te snel. ik zal aan je denken op die dag!

@miekie: Ik ga heel hard voor je duimen dat je een positieve test gaat hebben op 9 juni of ga je op 10 juni testen? Succes!

Ha al die data hier.... Zou mooi zijn Fiemo, om op die dag de echo te hebben. Blijft toch altijd een speciale dag, en een kl*te dag...
Ik zal op 11 juni jullie denken...
En Miekie... ik duim voor je. Zou een mooie dag zijn om te kunnen ontdekken als je zwanger bent, toch?

mja en mocht het te vroeg zijn voor een echo dan vraag ik of het de 18e kan, dan ben ik jarig

Haha, ook mooi! Wel een leuk kadootje!!!!

Fiemo schreef:@misslola: Wat bizar dat je vader op 11 juni is overleden. Was het erg plotseling? Mijn moeder is binnen 3 weken overleden, echt veel te snel. ik zal aan je denken op die dag!

@miekie: Ik ga heel hard voor je duimen dat je een positieve test gaat hebben op 9 juni of ga je op 10 juni testen? Succes!

@Fiemo
Het was plotseling een hartstilstand. En dan staat je leven wel even op zijn kop.
Ik zal ook aan jou denken!
18 juni ga ik naar een paranormaal begaafd vrouwtje. Misschien krijg ik dan antwoorden op vragen die ik nog heb.

Toch bizar om te zien hoeveel meiden op dit forum één van hun ouders niet meer bij zich hebben.
Als het je gebeurt heb je soms het gevoel dat je de enige bent.
Toch ook wel weer fijn om het na drie jaar na het overlijden van mijn vader het er nog een keertje over te hebben met `lotgenoten`.

Ja, ik had zo her en der gelezen dat ze het over een overleden ouder hadden en toen ben ik dit onderwerp begonnen. Ik zat er toch wel mee...
Mijn zus kwam zondag ook met allemaal slabbetjes en handdoeken die mijn moeder geborduurd heeft voor mijn evt. kindje alvast.
Ze had ze gevonden toen onze moeder overleden was en heeft ze meegenomen om als verrassing te bewaren, mocht het zo ver zijn. Dat vond ik heel bijzonder om zo te krijgen

Fiemo schreef:Ja, ik had zo her en der gelezen dat ze het over een overleden ouder hadden en toen ben ik dit onderwerp begonnen. Ik zat er toch wel mee...
Mijn zus kwam zondag ook met allemaal slabbetjes en handdoeken die mijn moeder geborduurd heeft voor mijn evt. kindje alvast.
Ze had ze gevonden toen onze moeder overleden was en heeft ze meegenomen om als verrassing te bewaren, mocht het zo ver zijn. Dat vond ik heel bijzonder om zo te krijgen

Daar krijg ik koude rillingen van. Heel bijzonder......mooie gedacht ook!

Inderdaad heel mooi Fiemo, een kadootje wat je nooit meer weg zult doen denk ik zo.
Misslola; ik ben het helemaal met je eens dat het erg prettig is om het er met zijn allen over te hebben zo. Mijn moeder is nu al 6,5 jaar dood, maar het gemis is er echt nog steeds. Zij had longkanker, maar op de dag dat ze stierf wisten we dat pas 6 dagen... Dus ook echt heel snel! Toen we een kleine anderhalf jaar geleden te horen kregen dat mijn vader ook longkanker heeft, zag ik hetzelfde filmpje alweer voorbij draaien. Gelukkig heb ik mi jn papa nog wel bij me en gaat het niet zo snel als bij mama.
O ik ben ruim een jaar geleden ook naar zo'n paranormaal vrouwtje geweest. Ik vond het echt heel bijzonder, echt een aanrader! Zij wist allerlei dingen te vertellen die ze echt niet zomaar kon gokken of zo... Ik ben er dus echt heilig van overtuigd dat het echt is en dat er dus meer is... Al onze moedertjes houden ons nog steeds in de gaten!
Ik hoop dat jij er net zo veel aan hebt als ik; het heeft mij echt een soort rust gebracht.

Butterfly82 schreef:Inderdaad heel mooi Fiemo, een kadootje wat je nooit meer weg zult doen denk ik zo.
Misslola; ik ben het helemaal met je eens dat het erg prettig is om het er met zijn allen over te hebben zo. Mijn moeder is nu al 6,5 jaar dood, maar het gemis is er echt nog steeds. Zij had longkanker, maar op de dag dat ze stierf wisten we dat pas 6 dagen... Dus ook echt heel snel! Toen we een kleine anderhalf jaar geleden te horen kregen dat mijn vader ook longkanker heeft, zag ik hetzelfde filmpje alweer voorbij draaien. Gelukkig heb ik mi jn papa nog wel bij me en gaat het niet zo snel als bij mama.
O ik ben ruim een jaar geleden ook naar zo'n paranormaal vrouwtje geweest. Ik vond het echt heel bijzonder, echt een aanrader! Zij wist allerlei dingen te vertellen die ze echt niet zomaar kon gokken of zo... Ik ben er dus echt heilig van overtuigd dat het echt is en dat er dus meer is... Al onze moedertjes houden ons nog steeds in de gaten!
Ik hoop dat jij er net zo veel aan hebt als ik; het heeft mij echt een soort rust gebracht.

Daarvoor wil ik er ook naar toe, om innerlijke rust te krijgen.
Of ik antwoord krijg op de vragen die ik heb...........dat zal moeten blijken. Maar ook ik ben ervan overtuigd dat er meer is na dit leven.
En het gemis blijft inderdaad iedere dag!

Bij mij was het nu ook veel herinneringen bovenhalen, was echt heel leuk ook. Soms ook moeilijk natuurlijk, maar ik heb daar ook echt gelachen! Ik heb ook wel wat antwoorden gehad op vragen die ik nog had en daardoor krijg je idd die innerlijke rust. Ik zou wel heel graag nog een keer terug gaan. Mijn man is een half jaar na mij ook geweest, samen met zijn broertje. (Mijn schoon moeder is ook al bijna tien jaar dood) Hij heeft er eigenlijk nooit zo in geloofd, maar nu wel! Ook hij vond het een hele bijzondere ervaring, het heeft hem ook rust gebracht.
Dus ik weet zeker dat het jou ook goed zal doen. Laat je even weten als je geweest bent hoe het was? Ik ben erg benieuwd...

Ik zal zeker laten weten hoe mijn ervaring is.
Hoe is het nu eigenlijk met je vader? Stabiel?
Wel heftig hoor......

Inderdaad stabiel nu bij mijn vader. Al ruim een jaar nu... hadden we toen nooit verwacht. Hij zou december 2007 geopereerd worden; één long verwijderen. Helaas tijdens de operatie toch uitzaaiingen gevonden en zonder ook maar iets weg te halen is hij toen weer dichtgemaakt. Een behoorlijke klap dus... Hierna aan moeten sterken en chemo gehad. Deze is heel goed aangeslagen en de tumor is gekrompen van 7 naar 1,5 cm. Op de rontgenfoto's lijkt dat nog steeds zo te zijn. Komende maand krijgt hij wel weer een scan om het zeker te weten. Wel heel spannend, maar we gaan er maar vanuit dat de foto's niet liegen. Dus gelukkig al ruim een jaar stabiel!! Hopelijk blijft het voorlopig zo, want zou zo graag hebben dat hij nog opa wordt... Van mijn kindje dan ook, wat mijn schoonzusjes zijn ook allebei gestopt met de pil, maar zij weten het niet van elkaar en eentje ook niet van mij! Wordt dus misschien nog leuk....
Ik heb 1 juni mijn NOD... hopelijk blijft het eindelijk weg... ben in augustus al gestopt met de pil. Maar goed, er zijn er altijd langer bezig! Ik houd moed!

Misschien ook wel wat voor mijn man.
Hij heeft 4 maanden geleden zijn vader verloren aan darmkanker na een ziekbed van 4 maanden.
Hij heeft het er nog erg moeilijk mee en klampt zich helemaal aan zijn moeder vast. Hij kan geen dag zonder haar te bellen of te zien terwijl we voordat zijn vader ziek werd soms weken zijn ouders niet zagen omdat zij zo'n druk verenigingsleven hadden. Zelfs als zijn vrienden bij ons op visite zijn gaat hij doodleuk een half uur met zijn moeder zitten bellen en haar uitnodigen om ook langs te komen.
Sinds mijn schoonvader de diagnose kreeg in oktober (tijdens onze huwelijksreis) is het ook snel bergafwaards gegaan. Mijn schoonvader kon nergens meer van genieten.
Mijn man praat mij ook geregeld een schuldgevoel aan dat ik niet elke dag sinds de diagnose bij mijn schoonouders langsging maar ik had daar niet zo'n behoefte aan. Wij gingen voor een kind en daar hing echt zo'n negatieve sfeer. Komt ook nog bij dat mijn schoonmoeder als een locomotief ging roken. Dus ik probeerde vaak toch thuis te blijven heel vaak met een smoes. Voel ik me best wel schuldig om maar ik heb zelf ook nog ouders en daar gaat hij ook niet fluitend mee naartoe.
Wij wonen ook aan het eind van de straat van mijn schoonmoeder en dat werkt ook niet echt mee.
Ik heb ook nog een schoonzus die de sleutel van haar appartement heeft gekregen in november (dus net na de diagnose) en nu nog steeds bij mijn schoonmoeder woont omdat ze haar niet alleen willen laten. Maar ja andere mensen gaan hier toch ook mee om of ligt dit nou weer aan mij en ben ik gewoon zo'n bitch dat ik hierover val.

mm dit verhaal begint nu wel erg op een klaagdicht te lijken maar ik kan er verder met niemand over praten.. Ik wil ook eigenlijk helemaal niet klagen omdat het pas 4 maanden geleden is en ik hou mezelf maar voor dat het vanzelf wel minder wordt.

Butterfly82 schreef:Inderdaad stabiel nu bij mijn vader. Al ruim een jaar nu... hadden we toen nooit verwacht. Hij zou december 2007 geopereerd worden; één long verwijderen. Helaas tijdens de operatie toch uitzaaiingen gevonden en zonder ook maar iets weg te halen is hij toen weer dichtgemaakt. Een behoorlijke klap dus... Hierna aan moeten sterken en chemo gehad. Deze is heel goed aangeslagen en de tumor is gekrompen van 7 naar 1,5 cm. Op de rontgenfoto's lijkt dat nog steeds zo te zijn. Komende maand krijgt hij wel weer een scan om het zeker te weten. Wel heel spannend, maar we gaan er maar vanuit dat de foto's niet liegen. Dus gelukkig al ruim een jaar stabiel!! Hopelijk blijft het voorlopig zo, want zou zo graag hebben dat hij nog opa wordt... Van mijn kindje dan ook, wat mijn schoonzusjes zijn ook allebei gestopt met de pil, maar zij weten het niet van elkaar en eentje ook niet van mij! Wordt dus misschien nog leuk....
Ik heb 1 juni mijn NOD... hopelijk blijft het eindelijk weg... ben in augustus al gestopt met de pil. Maar goed, er zijn er altijd langer bezig! Ik houd moed!

Ik zal voor je duimen dat de :evil: :evil: weg blijven.
Wij zijn in februari gestopt. En net als iedereen hopen wij ook dat we snel een positieve test in handen mogen.

@Coo1
Ook een vervelende situatie. Probeer er toch met je partner over te praten.
Ik snap dat het nu allemaal nog heel vers is. En dat je schoonmoeder ook veel aandacht vraagt.
Ik kan je eigenlijk hierover geen raad geven, behalve dan met je partner te blijven praten.

@coo1: ik vind niet dat je klaagt hoor, je moet even je gevoel kwijt en daar is dit onderwerp ook voor, vind ik. Het is hier misschien nu even veiliger dan het met je vriend te bespreken. Zoals ik het lees schiet hij misschien wel in de aanval/verdediging en dat wil je ook niet. Ik hoop dat het gewoon even tijd nodig heeft en dat het vanzelf wel anders gaat worden.
Ik kan er wel met mijn vriend over praten maar ik merk dat hij het niet helemaal begrijpt. Hij heeft niet alleen allebei zijn ouders nog, ze zijn ook nog steeds samen én hij heeft zelfs nog een opa (zijn oma is in maart overleden). Ik kan daar erg jaloers om worden.

Misschien heb je wel gelijk Fiemo.
Even laten rusten................

ik ben toch echt blij dat ik op dit forum terecht ben gekomen.
Ik vind het erg rot voor iedereen die een of beide ouders moet missen.
Ik moet er zelf niet aan denken (was wel bijna het geval vorige maand want toen krijg mijn vader een hartinfarct)
Toen ging ik ook echt door het lint. De ambulancebroeder zei zelfs dat ze mijn zusje maar moesten bellen omdat ik niet rustig genoeg was... :?
Ik ga mijn man er ook maar niet mee confronteren nu want ik merk aan zijn reactie als ik zeg dat ik niet mee ga maar bijv. ga strijken dat ie gefrustreerd raakt.. Denk dat ik dan meteen de scheidingspapieren aan kan gaan vragen.
Maar als ik elke keer mee zou gaan werd er ook niets aan het huishouden gedaan.

Vervelende situatie Coo... kun je op zich wel opschieten met je schoonmoeder? Ik ga heel vaak naar m'n vader op bezoek zonder dat m'n man meegaat. Mijn man mag graag bij m'n vader komen (en was ook dol op z'n schoonmoeder ) maar wil ook wel eens lekker thuisblijven, nou prima toch?
Aan de andere kant is 4 maanden nog wel erg kort en was het heel plotseling dat je schoonvader wegviel. Tja, dat verwerkt een ieder op z'n eigen manier. Als jij je man in z'n waarde laat en gewoon alle dagen zijn moeder laat bellen of bezoeken, dan mag hij jou ook in je waarde laten. Jij hebt blijkbaar niet zoveel behoefte aan familiecontact.
Nou ja, hoe dan ook, het verdriet en het gemis zal er niet minder om zijn en om maar met een gewéldig cliché af te sluiten; tijd heelt alle wonden ;-)
Sterkte ermee wijfie en drijf het niet op de spits; iedereen verwerkt z'n verdriet nu eenmaal anders en hoewel je daarvoor soms een paar weken niet op bezoek ging, pas als ze er niet meer zijn weet je wat je mist.
Blijf praten met elkaar en help elkaar alles te verwerken. Liefs, Jelske.

Butterfly82; wat fijn dat het nu stabiel is bij je vader. Tis echt een :evil: ziekte! Maar, het kan zo verschillend lopen... Hoe dan ook is het altijd zooooo spannend als er weer een uitslag van een onderzoek komt. Ik sliep altijd al nachten slecht voor zo'n uitslag.
Ik hoop dat de uitslag van de scan ook positief is en dat je nog maar heel lang van je vader mag genieten en hij maar snel opa mag worden!

Coo1; geef je man wat tijd zou ik zeggen, maar blijf ook wel in gesprek met elkaar. Jullie leven gaat ook door (naast dat van zijn moeder) en ik denk niet dat zijn vader zou willen dat jullie relatie stuk zou gaan door zijn dood. Ik kan me wel voorstellen dat je er niet graag kwam als er zo'n negatieve sfeer hing. Maar ja, het lukt niet iedereen om positief te blijven als je weet dat je nog maar kort te leven hebt...

Maar, dat het leven gewoon doorgaat en dat iedereen dat kan, dat is niet zo. Dat LIJKT misschien zo, maar ik heb het er elke dag nog vet moeilijk mee. Vorig jaar heb ik een tijd thuis gezeten, omdat ik m'n emoties teveel verdrong en ik supergespannen rondliep. Ik heb zelfs een tijd aan de slaappillen gezeten, terwijl onze planning eigenlijk was geweest om toen al voor de 2e te gaan. Daarom wil ik nu ook zo graag snel zwanger worden. Ik heb al zo lang gewacht en eerst zo hard aan mezelf moeten werken!!
Maar goed, ik geloof ook dat dat medium het goed had en dat mijn moeder de gids wordt van onze tweede. Wie weet heeft ze daarboven nog even tijd nodig...

hallo allemaal,

ik zag dit onderwerp en voelde mijzelf toch wel aangesproken. Sinds februari 2009 zijn mijn vriend aan het nadenken over kinderen. We willen gaan beginnen in de zomer, dus nog 2 maandjes wachten ongeveer. ik ben wel al gestopt met de pil.

Helaas is in de zomer van 2008 bij mijn moeder darmkanker geconstateerd met uitzaaiingen in de lever. Toen hebben ze haar nog 2 jaar gegeven. Na een jaar chemo's gehad te hebben, licht ze nu weer helaas in het ziekenhuis. Alle waarden van de tumor zijn weer omhoog gegaan en ze is erg zwak. We hopen dat ze snel aansterkt om de volgende nieuwe kuur aan te kunnen. Maar zelf denk ik dat het erg optimistisch is als ze nog een jaar leeft.

mij gevoel is heel dubbel. Tuurlijk wil ik dit het liefste met mijn moeder alles delen, maar is de timing van ons aan kinderen beginnen niet ideaal. Aan de ene kant wil ik alles met haar kan delen, met haar delen, maar misschien is een gelukkig moment of "iets " in de familie niet een geschikt moment in deze situatie.

Ik vind het ook heel moeilijk om er met haar en anderen over te praten. Daarnaast kan het ook voor mij een last zijn om een baby te hebben terwijl mijn moeder op sterven ligt, of er al niet meer is. Maar het is ook weer een goede afleiding....

wat een tekst weer. ik hou er mee op... maar adviezen zijn altijd welkom

Hoi Kadwiel, misschien dat het je moeder ook weer energie geeft om aan te sterken mocht je zwanger zijn? Ik hoop dat het allemaal goed gaat en dat je moeder weer snel thuis is. Succes en sterkte met alles..

liefs

Hoi Kadwiel,

Ik was 3 maanden zwanger toen we hoorden dat mijn moeder darmkanker had. Ze gaven haar 3-5 jaar, maar het was zo'n agressieve vorm dat ze het maar een jaar gered heeft. Ik vond het wel heel fijn dat ik mijn zwangerschap met m'n moeder kon delen. Ze vertelde ook haar zwangerschappen geweest waren en das toch fijn. Bovendien heeft ze mijn dochtertje nog drie maanden kunnen knuffelen. Het gaf haar veel vreugde in een zeer moeilijke tijd. En tijdens mijn zwangerschapsverlof gingen we bijna elke dag bij elkaar langs en konden we nog samen spullejes kopen enzo. Daardoor heb ik heel intensief van mijn moeder mogen genieten het laatste jaar.
Het feit dat ik een kindje in mijn buik had, maakte me erg sterk. Ik moest door! Ook toen m'n moeder overleden was. Ik kreeg na een jaar wel een flinke klap, omdat ik geen tijd had gehad om alles te verwerken (voor een baby zorgen slokt al je tijd op...).
Ik zou het allemaal niet anders gewild hebben en daarom zou ik zeggen; ga ervoor. Maar ja, voor iedereen kan dat anders werken...
Ik duim voor je dat ze snel opknapt!!

Hallo allemaal,

paar dagen niet op het forum kunnen kijken... nu erg veel bij te lezen!
Kadwiel, als je sowieso al voor een kindje wilde gaan, zou ik zeggen ga ervoor! Ik vind het anders als het nog niet direct op korte termijn in de planning zou zitten. Je moet geen kinderen willen alleen om de reden dat je moeder (of vader) je kindje dan nog kan zien. Je moet er zelf echt ook aan toe zijn. Misschien geeft het je moeder en jezelf ook de kracht om nog even te strijden..
Ik wens jullie veel succes en sterkte...

Hoe hard het ook klinkt; het leven gaat door.... wanneer jij en je vriend toe zijn om te proberen zwanger te raken, dan zou ik zeggen; ga ervoor! Het maakt niet uit of je mama ziek is of niet, als jullie een kindje willen, dan zou ik niet wachten met proberen. Je weet nooit hoe lang het duurt voordat je zwanger bent en je weet ook niet hoe het ziektebeeld van je moeder zich ontwikkeld. Je kunt de 1e ronde meteen zwanger zijn en dus nog het een en ander met je moeder delen, het kan ook nog 2 jaar duren voordat het raak is. Voor je moeder moet je het niet doen; je weet dat ze weg komt te vallen, ziek of niet ziek, dat geldt gewoon voor alle ouders. Het zou prachtig zijn als ze haar kleinkind mee kan maken, maar uiteindelijk kiezen jij en je vriend ervoor om een gezinnetje te stichten en dit doe je met en voor elkaar, niet voor je ouders.
Heel veel sterkte, ik hoop dat je nog lang van je mama mag genieten en dat jullie nog vele mooie momenten samen mogen beleven. Mijn mama is er nu ruim een half jaar niet meer, maar die laatste weken/dagen waren zó intens, daar ben ik echt super dankbaar voor.
Knuf, Jelske.

En Fiemo; weet je al wanneer je de echo krijgt?

Helaas doet maar 1 vk de echo's en alleen op maandag. Op mijn verjaardag zijn ze sowieso dicht voor een studiedag of zoiets, grrr... dus ik heb mijn echo op de 22e. Op zich ook wel mooi want dan ben ik bijna 10 weken en dan zie je al wel wat. Ik heb er veel zin in

Heej Fiemo, spannend zeg! Laat je wel even weten hoe de echo was??
Ik ben nog steeds aan het wachten... nog een paar dagen... pffff

Ja, leuk hoor de eerste echo! Je kan al echt een kindje zien... En dan wordt het nog wat werkelijker. Hoe voel je je?

Butterfly'82; je NOD is 1 juni toch? Spannend hoor. Ik duim voor je! Ik moet nog ff wachten. Klussen zit er net weer op...

meiden,

hardstikke bedankt voor jullie reacties. ik heb er heel veel aan gehad.
al voor dat mijn moeders ziekte bekend was geworden had ik het erover. Toch in het afgelopen half jaar is het gevoel van een baby willen heel sterk geworden en met de afronding van mijn studie en de steun en wil van mijn vriend zijn er voor mij geen opstakels.

Echter kwam het misschien echoistisch over naar mijn moeder toe. Nu al van "ik ga door met mijn leven". ik heb het er met mijn moeder over gehad. zij wilt, net als ik niet dat ik het voor haar doe, maar voor mijzelf. Nou dat is het zeker wel... met of zonder haar ziekzijn, zou ik een kindje willen.

Nogmaals bedankt voor jullie wijze woorden. jullie spreken jammer genoeg uit ervaring.

groetjes
kristel

Hee meiden... het afwachten voor deze maand is afgelopen... Ben vanavond ongi geworden. Echt balen, maar goed. Op naar ronde 10!

Hoe is het met de rest hier?

Balen Butterfly! Hopelijk heb je er niet al teveel last van en maar op naar de volgende ronde...

@Kadwiel; wat goed dat je er met je mama over gepraat hebt. Waarschijnlijk voel je je nu minder schuldig nu ze weet dat jullie graag een kindje zouden willen? Sterkte met de hele situatie van je moeder en ik duim voor jullie dat je heel snel zwanger mag zijn! Liefs, Jelske

Hier geen bijzonderheden; maar 2x geklust afgelopen week dus ik verwacht er deze ronde niet al teveel van (weer niet )

Fijne avond!

Jelske: wij hebben maar 1 keer productief geklust vorige maand dus het kan altijd ( 1 x was de druk te groot voor hem haha)..

Miekie: Ik ben elke dag wel misselijk maar hoef gelukkig niet over te geven. Ik eet me alleen helemaal klem en ben al 4 kilo aangekomen (+ 3 na het stoppen met roken in feb, zucht). Nog 3 weken tot de echo.. lang duurt dat wachten en die onzekerheid. Ik ga echt blij zijn als ik de echo gehad heb. Ook slaap ik erg weinig. Op zich ben ik niet veel moe maar ik ga na 12.00 naar bed en wordt rond 6.00 weer wakker, echt bizar.

Kadwiel: Fijn dat je met je moeder hebt gepraat en ook blijven doen hoor, dat lucht alleen maar op. Veel sterkte en succes te komende maanden!

Kadwiel: goed dat je met je moeder hebt gepraat. En heel veel succes met zwanger worden!

Fiemo; bizar dat je zo weinig slaapt inderdaad. Je zal het wel niet nodig hebben. Misselijk zijn is een goed teken he; dan zijn er genoeg hormonen aan de gang... Maar, ik spreek uit ervaring, het kan wel heel vervelend zijn!!

Balen butterfly dat je ongi bent geworden.. is toch altijd weer een enorme teleurstelling.

Ik had donderdag zo'n buikpijn en die avond er voor een klein streepje op de ovu-test. Donderdag en vrijdagavond geen streep meer, dus ik ging er echt vanuit dat donderdag mijn eisprong was. Kreeg ik vandaag meer afscheiding en sinds gisteravond een veel duidelijkere streep op de ovu-test! Krijg ik blijkbaar nu pas m'n eisprong... Echt, dan heb ik het altijd verkeerd begrepen! Want ik vat die buikpijn altijd op als de ei-sprong. Waren we vorige maand zeker te vroeg gestopt met klussen!! Nu het klussen dus maar weer hervat, haha. Kan in ieder geval nog wel ff wachten op :evil: :evil: :evil:

@Fiemo; ja, ja, ik weet het ;-)
Naast het feit dat ik denk dat m'n moeder bij me is, ik alle dagen een kaarsje brand, Carneool en Maansteen bij me draag en ook af en toe nog een klus tussendoor, blijf ik ook wel positief hoor en hoop alle maanden weer op dat ene kleine wondertje :-)
Verder alles goed met je? Fijne avond nog, knuf Jelske.

ik blijf voor je duimen hoor!

Vandaag niet misselijk en niet te veel klachten, alleen wel drama nieuws van mijn zus. Haar schoonvader is ernstig ziek. Dit is hij al 2 jaar, sinds hij instortte op de crematie van onze moeder en is er nooit goed bovenop gekomen (auto immuunziekte) en de laatste tijd ging het weer slechter. Vandaag uitslagen van onderzoeken en hij heeft leverkanker met uitzaaiingen. Echt zo verschrikkelijk. Ze hebben net een beetje alles weer op een rij en de energie om er meer voor elkaar te zijn en nu dit weer. Heel erg verdrietig. Juni begint zo langzamerhand echt een baggermaand te worden.
slaap lekker en succes met klussen (of heb je net je eisprong gehad?)

liefs

Hee Fiemo, wat een kl*te nieuws zeg... Kan er verder niet veel van maken... Heel veel sterkte met alles en probeer je zus te steunen, maar denk ook aan dat kleine wondertje in je buik he?
Liefs

He Fiemo!

Wat klote zeg voor je zus! Het is soms echt niet eerlijk. Heeft ze een lieve schoonvader?

Gelukkig heb je een echo in het verschiet...

@Fiemo; Wat een rotnieuws voor je zus! Ken jij haar schoonvader ook goed? Of staat hij wat verder van je af. Niet dat het dan minder erg is hoor, die kl*teziekte hoor je steeds vaker en steeds dichterbij! Heel veel sterkte voor hun allemaal, dat ze nog maar lang van elkaar mogen genieten. En jij een beetje rustig aan met je buikie he? ;-)
Ik heb dinsdag wel geklust maar heb geen idee wanneer m'n eisprong is (geweest) dus, we wachten het maar rustig af.
Fijne avond!

Ja het is echt rotnieuws, ongelooflijk hoe vaak ik het de laatste tijd om me heen te horen krijg. Hij is 64 en heeft nog helemaal niet van zijn pensioen genoten. De verwachtingen zijn niet super maar ik hoop dat hij dat toch wel mag halen zeg, de 65.
Ik ken hem van de verjaardagen en feestdagen. Mijn zus zijn erg close dus we sleuren elkaar overal mee naar toe dus ik ken ze redelijk.
Mijn zwager heeft 'gelukkig' ook nog zijn moeder. Het maakt het niet minder verschrikkelijk maar allebei je ouders kwijt zijn als je net in de 30 bent is echt te bizar.
Het wordt even afwachten. Ik heb vandaag niets gehoord, dus het zal geen leuke dag zijn geweest. Echt heel verdrietig...

Ik let zeker op mijn rijstkorrel. Ik merk dat mijn buik echt krampen 'maakt' als ik verdrietig ben of te gestresst ben of zo. Bijzonder om dat te voelen.

Dank jullie wel voor jullie berichtjes. Wat is het leven tot een raar gegeven, ook wel heel bijzonder en mooi hoe het zich afwisselt, helaas daardoor ook erg verdrietig.

liefs en slaap lekker..

Ja, soms vraag ik me echt af of er nog wel zoveel mensen 80 worden. Vast wel, maar tussen de 55 en 65 gaan er ook al veel mensen dood. En de volgende generatie zit in die leeftijdscategorie, dus hoor je het ook veel meer dan toen je zelf nog kind was. Mijn man heeft z'n beide oma's nog; 90 en 80 jaar! Dus, het kan wel. Maar ja , het is niet voor iedereen weggelegd helaas...
Ja, om het leven te waarderen geloof ik wel dat er ook verdriet moet zijn... Ik geloof ook wel in het lot. Het medium heeft een aantal dingen voorspeld voor de toekomst en iets is in ieder geval al uitgekomen...

Fiemo, ik hoop ook voor je zus dat ze nog lang van d'r schoonvader mag genieten. Heeft je zus kinderen?
En geniet inderdaad van de krampjes en steekjes van je 'rijstkorreltje'. Je lichaam is hard aan het werk voor dat wondertje!

Hee meiden...
ga zometeen met mijn vader mee naar het ziekenhuis... Hij krijgt de uitslag van de scan die hij maandag gehad heeft. Zijn longkanker staat nu al ongeveer een jaar stil, maar toch vind ik het erg spannend.
Op dit moment zou ik echt willen dat mama er nog was. Hoor net dat het vriendinnetje van mijn broer zwanger is... In een opwelling weekje of 7,8 geleden de pil naar buiten gegooid... Heeft gisteren positief getest... Niemand mag het nog weten maar ze wilden het mij wel ff vertellen! Geheimpje! Leuk dan... Wij doen al tien maanden ons best...
Maar goed, op dit moment dus een hoop spanning en stress in mijn lijf...
Sorry voor de klaagzang, maar moest er ff uit...
Laat jullie straks weten hoe het met papa was...
x

Sterkte butterfly! Hoop dat jullie een goede uitslag krijgen.

Vandaag is het precies drie jaar geleden dat mijn vader is overleden.
Heb er dus best wel een baaldag. Straks even naar het graf een bloemmetje brengen!

Spannend butterfly!

Mag ik ook meedoen? Het is wel niet mijn moeder maar mijn vader die is overleden afgelopen december aan kanker.
Ik testte in februari positief, dus net daarna zwanger geraakt zeg maar. Vind t aan de ene kant erg rot dat ik het hem niet meer heb kunnen vertellen, aan de andere kant ben ik er wel opgelucht over, want dan had ie er denk ik geen vrede meer mee dat ie zou sterven.

Sterkte butterfly!
Hoop dat de uitslag goed is. En inderdaad moeilijk om te horen dat je schoonzus zwanger is nu je zelf al zo lang bezig bent.

Misslola; ook sterkte vandaag!
Mijn moeder was dinsdag jarig geweest. Is toch ook een rot dag. Ik heb ook een mooie bos rozen neer gezet en gelukkig denken op die dag meer aan haar en leggen iets op haar graf neer. Das wel fijn.

NoaM'; natuurlijk kan je hier meekletsen. Of je nu je vader of moeder niet meer hebt...tis allebei heel moeilijk. Probeerden jullie al zwanger te worden toen je vader nog leefde?

als ik tv kijk en zie hoe moeders een moord doen voor hun kinderen en ze erg beschermen enzo dan hou ik het echt bijna niet droog man :|
pfff hormonen

Hee meiden...
het drama van vandaag is nog erger geworden... Uitslag van papa was dus niet goed. De tumor is weer aan het groeien. Na ruim een jaar stil gestaan te hebben wordt het nu toch weer groter. Echt k*t gewoon. Maandag krijgt hij een bronchoscopie zodat de longarts binnen in kan kijken hoe het er precies uit ziet. Dan donderdag daar de uitslag van en die maandag daarop een afspraak op het chemospreekuur. Ik denk dat ze dus erg snel weer met de chemo gaan beginnen. Heel de riedel begint dus weer opnieuw...
Mijn broer was net hier en hij vertelde weer over zijn vriendin en dat ze eigenlijk hadden besloten om toch nog even te wachten met kinderen krijgen. Dit had hij niet verwacht zei hij. Ik snap dat je het misschien niet verwacht dat het snel gebeurt maar als je het eigenlijk nog niet wilt zijn er toch meer mogelijkheden om niet zwanger te raken! Maar ja, zal me er toch bij neer moeten leggen...
Wat een rotdag... vanavond maar op tijd naar bed...
Misslola, ben je de dag een beetje doorgekomen?? Altijd erg rot deze dagen...

@misslola: Jeetje, wat een bizar toeval. Mijn moeder is vandaag 2 jaar geleden overleden. Mijn zus en nichtjes waren hier om even samen te zijn.
Mijn zwager was bij zijn ouders want het bizarre toeval was ook nog eens dat zijn vader vandaag de uitslagen kreeg van zijn leverbiopsie. Hij heeft nml. leverkanker en het is niet meer geneesbaar.
11 juni is dus echt een dramadatum aan het worden bij ons. Mijn zus zit er echt doorheen en mijn zwangerschap is even het enige lichtpuntje in haar leven. Ben jij nog even samengekomen met je familie of vrienden?

@Butterfly: Wat een verschrikkelijk nieuws zeg, echt een nachtmerrie. Ik hoop dat je genoeg steun hebt aan je vriend/man en aan je omgeving. Een hele dikke knuffel en heel veel sterkte de komende tijd. Al dat wachten op uitslagen enzo, vond ik echt een drama.

Hee Fiemo,
voor jou ook een akelige dag dus... wat toevallig allemaal! Wel fijn dat jullie allemaal samen geweest zijn vandaag...
Ik heb gelukkig wel heel veel steun aan mijn man. Hij is ook heel lief meteen uit zijn werk gekomen vanmiddag toen we het slechte nieuws hadden gehad. Papa is zelf gelukkig ook heel sterk en wil er ook weer echt voor gaan vechten. Hij is vorig jaar ook hertrouwd en hij wil ook echt nog! Hopelijk gaat het allemaal weer voor een tijd goed komen. Motto voor de komende tijd: Blijf positief en blijf hopen! Komt goed!

Wat mooi gezegd, idd blijven hopen. Is jouw moeder overleden of zijn je ouders gescheiden? Je bent nog hartstikke jong zeg... dat zou toch nog helemaal niet moeten gebeuren, toch? Ik hoop dat je lekker slaapt en dat het snel weekend is, dan wordt het mooi weer.
Ik ben de 18e jarig en kijk er helemaal niet naar uit. Sinds 2 jaar heb ik de neiging om het in juli te gaan vieren, miss toch eens gaan doen.

Slaap lekker!

Fiemo schreef:@misslola: Jeetje, wat een bizar toeval. Mijn moeder is vandaag 2 jaar geleden overleden. Mijn zus en nichtjes waren hier om even samen te zijn.
Mijn zwager was bij zijn ouders want het bizarre toeval was ook nog eens dat zijn vader vandaag de uitslagen kreeg van zijn leverbiopsie. Hij heeft nml. leverkanker en het is niet meer geneesbaar.
11 juni is dus echt een dramadatum aan het worden bij ons. Mijn zus zit er echt doorheen en mijn zwangerschap is even het enige lichtpuntje in haar leven. Ben jij nog even samengekomen met je familie of vrienden?

@Butterfly: Wat een verschrikkelijk nieuws zeg, echt een nachtmerrie. Ik hoop dat je genoeg steun hebt aan je vriend/man en aan je omgeving. Een hele dikke knuffel en heel veel sterkte de komende tijd. Al dat wachten op uitslagen enzo, vond ik echt een drama.

@Fiemo
Ik heb er gisteren het beste van gemaakt en heb samen met vrienden gezellig gegeten.
Ben gisteren ook nog even naar het graf geweest.
Pfffff......jullie hebben het nu dus ook weer zwaar.
Wens jullie heel veel sterkte toe!

@Butterfly
Wat een k.. nieuws zeg. Weet niet wat ik erop moet zeggen.
Ook voor jullie heel veel sterkte.

He bah, wat een rotberichten allemaal. Wat komt het dan eng dichtbij he? Je weet allemaal dat je als kind zijnde je ouders hoort te overleven maar we denken (en hopen!) toch allemaal dat onze vader en moeder gezond 100 worden en onsterfelijk zijn.......helaas.......

@Butterfly; wat een verschrikkelijk rotnieuws! Wat kl*te voor je vader dat hij weer die hele toestand van chemo's mee moet maken en wat vreselijk naar voor jullie. Je staat toch machteloos toe te kijken wanneer iemand zo'n nare behandeling moet ondergaan. Daarbij nog het nieuws van je zwangere schoonzus; zit je ook niet echt op te wachten! Denk je een beetje om jezelf? Dat je niet leuk, aardig en belangstellend gaat doen als je hoofd daar helemaal niet naar staat? Dat ga je niet volhouden hoor! Wees eerlijk tegen je broer, zeg waar jullie mee bezig zijn en dat het je pijn doet te horen dat het bij hun zo 'floep, raak' was. Je moet je energie nu gebruiken om je vader te steunen en niet om je te ergeren of verdriet te hebben van je broers nieuws. Heel veel sterkte, ik brand alle dagen een kaarsje voor m'n mama die er niet meer is, maar daarnaast zal ik er eentje voor jullie opsteken. Knuf Jelske.

@Fiemo; wat fijn dat je even met je zus/nichtjes samen was. Het contact hoeft niet heel close te zijn maar op zulke momenten is het toch heerlijk om samen even het verdriet en het gemis te delen. Ik merk dat bij mij thuis ook. Ons contact is niet dagelijks maar op de momenten dat een van ons het moeilijk heeft, zoeken we elkaar toch op. Wat een rotnieuws van de vader van je zwager! Ook als staat het iets verder af van je, toch houdt het je bezig en zeker als het niet meer geneesbaar is; kl*te gewoon! Ook jij hele dikke digitale knuf en het kaarsje brand ook voor jullie. Liefs, Jelske.

Alle anderen die een rotweek hebben; ook een hele dikke knuf! Inclusief mezelf ;-)
(m'n mama is er nu 9 maanden niet meer en waarschijnlijk omdat ik ongesteld ben en de hormonen dus lekker te keer gaan, ik mis haar meer dan ooit )

miekie1980 schreef:Sterkte butterfly!
Hoop dat de uitslag goed is. En inderdaad moeilijk om te horen dat je schoonzus zwanger is nu je zelf al zo lang bezig bent.

Misslola; ook sterkte vandaag!
Mijn moeder was dinsdag jarig geweest. Is toch ook een rot dag. Ik heb ook een mooie bos rozen neer gezet en gelukkig denken op die dag meer aan haar en leggen iets op haar graf neer. Das wel fijn.

NoaM'; natuurlijk kan je hier meekletsen. Of je nu je vader of moeder niet meer hebt...tis allebei heel moeilijk. Probeerden jullie al zwanger te worden toen je vader nog leefde?

Ja ik ben in september 2008 gestopt met de pil, mijn vader is in december overleden en 2 januari was mijn laatste menstruatie. Hij wist dus dat we bezig waren, maar kon helaas niet meer meemaken dat ik ook daadwerkelijk zwanger werd.

Vandaag trouwens voor het eerst weer even lekker een traantje kunnen wegpinken. Die emotie is een tijd lang weggeweest. Niet dat ik het wegstopte maar had gewoon geen zin om er echt bij stil te staan (gek dat je je zo kan voelen). Was samen met mijn vriend alleen in de woonkamer van mijn schoonouders, en toen kwam het nummer van dire straits, private investigation erop.. Die is zooooo mooi, en het lievelingsnummer van mijn vader. We hebben deze ook gedraait op de crematie en toen ook goed zitten brullen uiteraard.

Mijn vriend zei: kom maar bij me zitten op schoot. Arm om me heen en heb lekker zacht zitten huilen. Zo lief he...! Maar besef me dan ook weer keihard, O dit heeft mijn moeder dus niet meer! En dat vind ik zo érg!

dat zijn van die momenten dat je de tranen ook gewoon de vrije loop móet laten... lekker he?!
toch bijzonder wat muziek kan doen en teweegbrengen bij mensen :-)

Jelske, bedankt.... echt heel lief. Kreeg even traantjes hoor!
Fiemo, mijn moeder leeft inderdaad niet meer... Is eind 2002 gestorven toen ze 50 was. Ik was toen 20... (Ben nu 27) Papa is een paar maanden geleden 60 geworden...
Inderdaad allemaal geen leeftijden, maar je hoort echt echt heel veel tegenwoordig! Schrik ik soms echt van hoor!
Ik wil jullie in ieder geval allemaal heel erg bedanken voor de lieve reacties. Merk echt dat het me helpt om het van me af te typen! Bedankt dat jullie er voor me zijn...
Kus...

@Jelske: Wat een lief berichtje heb je geschreven zeg. Echt heel kl*te dat je weer ongesteld bent geworden en 9 maanden geleden is echt nog maar heel erg kort. Ik heb zelfs nu nog niet het besef dat het alweer 2 jaar is. Echt bizar.. ze was ook binnen een paar weken overleden, miss dat het 'geen afscheid kunnen nemen' er mee te maken heeft. Heel veel sterkte deze daagjes en dank je wel voor je kaarsje..

@Butterfly: Je hebt wel even wat voor je kiezen zeg, de laatste jaren.. je hoort het inderdaad steeds meer dat ouders vroeg overlijden, echt ongelooflijk jong en beangstigend. Ik geef je virtueel even wat energie door..

Een dikke knuffel voor jullie allemaal. Ik had niet verwacht zoveel anderen te vinden die een ouder hebben verloren, bah!

Hebben jullie nou ook die angst om eerdaags de andere ouder te gaan verliezen? Mijn vader is 74, behalve wat ouderdomskwaaltjes (beetje suiker, wat cholestrol, bloeddruk enzo) is hij verder nog gezond maar ja, toch ben ik bang dat ik heb zomaar ga verliezen dit jaar. Slaat nergens op. En toch ook weer wel.
In jouw geval is het nog weer anders, want je vader is ziek Butterfly, dus jij wordt gewoon met zulke feiten geconfronteerd. Vreselijk! Op zulke momenten hoef ik niet groot en volwassen te worden hoor, als deze ellende er allemaal bijhoort, nou, laat mij dan maar lekker kind zijn. Zojuist onder de douche echt heel hard staan huilen. Ik ben alleen thuis en dat verdriet zit er alweer een paar dagen aan te komen. Dan ineens gaat er een bepaalde gedachte door je hoofd (meestal onder de douche omdat ik daar altijd zo lekker m'n gedachte kan ordenen) en hopla, traaaaaaaaanen tot en met!
heerlijk, lucht wel op hoor :-)
En inderdaad Fiemo, 9 maanden is nog niet zo lang dus ik ben nog druk bezig met het verwerkingsproces. Gelukkig kan ik en m'n familie alles heel goed relativeren en ondanks het verdriet en het gemis, weten we ook van onze dagen te genieten. Dat was trouwens ook de opdracht van m'n moeder dus daar houden we ons dan maar aan :-)
Nu ik die 9 maanden zo zien staan bedenk ik me dat ik die maanden ook anders had kunnen gebruiken.... ;-)
Nou ja, eerst de ongi maar weg, dan proberen we weer verder hihi

Tja, ik heb niet echt een vader. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 4 was en we zijn daarna naar NL gekomen. Mijn vader woont nog steeds in Spanje (ik ben in Barcelona geboren) en die ken ik niet. Ik heb hem 1 keer ontmoet 4 jaar geleden maar helaas spreken we elkaars talen niet. Hij spreekt geen engels, NL of duits en ik geen Spaans, Italiaans of Frans. Echt leren kennen lukt dan niet. Ik voel me ook wel wees, de oudste generatie...

Wat heerlijk dat je jouw tranen even de vrije loop hebt laten gaan. Luchtte het ook wel een beetje op? Een hele dikke knuffel hoor... wel meerdere.. heb je verdiend!